Niewątpliwie najbardziej znanym polskim astronomem był Mikołaj Kopernik. Przyszedł on na świat w roku 1473, 19 lutego. Miało to miejsce w Toruniu. Pochodził z zamożnej rodziny mieszczańskiej , która miała swoje korzenie w Krakowie. Pobierał nauki w szkole parafialnej w Toruniu. Wkrótce potem zmarł jego ojciec i chłopcem zajął się wuj Łukasz Watzenrode, biskup warmiński. Dzięki niemu młody Kopernik w roku 1491 rozpoczął studia w Krakowie, w Akademii Krakowskiej na wydziale sztuk wyzwolonych. W Akademii studiował do roku 1495. Potem był studentem jeszcze w Bolonii, Padwie i Ferrarze. Właśnie w Ferrarze otrzymał tytuł doktora prawa kanonicznego.

Potem powrócił do Polski i zamieszkał w Lidzbarku Warmińskim. Otrzymał stanowisko sekretarza i lekarza w domu swego wuja. Właśnie w tym czasie uczony zaczął formułować swoją rewolucyjna teorię heliocentryczną.

U wuja mieszkał od roku 1504 do 1510. W roku 1510 zaproponowano Kopernikowi funkcję kanonika warmińskiego, która przyjął. Musiał jednak przeprowadzić się do Fromborka. Tam oprócz codziennych czynności administracyjnych znalazł czas na przeprowadzanie intensywnych badań i obserwacji astronomicznych. Wyniki tychże obserwacji pojawiły się w dziele p.t. "Commentariolus", w której Kopernik przedstawiał założenia nowego systemu świata.

W dziele tym uczony przedstawił tezę, że to Słońce jest centrum Wszechświata, a planety, w tym nasza Ziemia krążą wokół Słońca. Dodatkowo teoria Kopernika mówiła, że Ziemia wykonuje również obrót wokół własnej osi. Był to traktat wstępny i nie zawierał żadnych obliczeń astronomicznych. Kopernik angażował się także w życie polityczne kraju. Nieobce mu były także liczne problemy społeczne. W latach 1520 - 1521 Kopernik brał udział w obronie Olsztyna podczas wojny polsko - krzyżackiej. Zwracał uwagę na konieczność przeprowadzenia reformy monetarnej. W latach 1517 - 1526 opublikował liczne prace dotyczące tej reformy. Podał w nich swoja teorię mówiącą, że gorszy pieniądz jest wypierany przez lepszy.

O ile pierwsze dzieło Kopernika zawierało tylko rozważania czysto teoretyczne o tyle w drugim pojawił się już właściwy model matematyczny kopernikowskiego porządku Wszechświata. Dzieło to nosiło tytuł "De revolutionibus orbium coelestium" czyli " O obrotach ciał niebieskich". Pisanie tego dzieła Kopernik rozpoczął już w 1515 roku. Niemniej jednak nieustannie był niezadowolony ze swojej pracy i wprowadzał coraz to nowe poprawki. W rezultacie praca nad dziełem trwała bardzo długo.

Praca ta została wydana drukiem pod wpływem niemieckiego uczonego zwanego Retykiem. Musiał on długo przekonywać Kopernika , aby zdecydował się on na publikację swoich rewolucyjnych teorii. Retyk napisał krótką rozprawę pt. " Narratio prima" Miała ona za zadanie oswojenie opinii publicznej z poglądami Kopernika, zanim jeszcze ukazało się jego wielkie dzieło.

"De revolutionibus orbium coelestium" zostało wydane w Norymbergii w roku 1543, czyli w roku śmierci Kopernika. Mimo, że było zadedykowane ówczesnemu papieżowi Pawłowi III nie spotkało się z przychylnością Kościoła.

"De revolutionibus orbium coelestium" składało się sześciu tomów, natomiast nakład wynosił tysiąc egzemplarzy. "O obrotach" w 1616 roku zostało wpisane do indeksu ksiąg zakazanych, a zwolennicy poglądów Kopernika narażali się na potępienie ze strony Kościoła.

Z tego indeksu "De revolutionibus orbium coelestium" usunięto dopiero ponad 200 lat później, w 1828 roku

Mikołaj Kopernik zmarł w roku 1543. Przyczyną był wylew krwi do mózgu. Przed śmiercią zdążył jeszcze zobaczyć swoje dzieło wydane drukiem. Ciało Kopernika zostało złożone pod posadzką katedry we Fromborku, gdzie uczony mieszkał przez wiele lat.

Współczesnym ludziom Mikołaj Kopernik kojarzy się przede wszystkim z wielkim astronomem. Niewielu jednak wie, że w sferze jego zainteresowań znalazło się wiele dziedzin. Kopernik był także matematykiem, lekarzem, prawnikiem, ekonomistą.

Warto również przytoczyć życiorys Jana Heweliusza. Przyszedł on na świat w roku 1611, 28 stycznia. Miało to miejsce w Gdańsku. Początkowo nosił nazwisko Hewelke. Jednak później zmienił je i już dla wszystkich stał się Heweliuszem.

Heweliusz najpierw uczęszczał do gimnazjum w Gdańsku, ale po kilku latach przeniósł się do miejscowości Gondecz i tam przez pewien okres czasu uczył się języka polskiego. Gdy wrócił do rodzinnego miasta ponownie zaczął uczęszczać do gimnazjum. Ponieważ ewidentnie wykazywał uzdolnienia matematyczne i manualne dlatego podjął naukę na wydziale mechanicznym. Zaowocowało to umiejętnością konstruowania niewielkich przedmiotów matematycznych i sporządzania odpowiednich dla nich podziałek.

Interesował się również malarstwem.

Umiejętności nabyte w szkole pozwoliły Heweliuszowi na konstrukcję urządzeń wykorzystywanych do obserwacji. Heweliusz posiadł sztukę szlifowani soczewek , które były niezbędne do konstrukcji lunet. Uchodzi za budowniczego kwadrantów azymutowych oraz peryskopu.

Peryskop ma postać stalowej rury, która z jednej strony zakończona jest obiektywem, a z drugiej okularem. Rura ta może mieć długość nawet dziesięciu metrów. Ma możliwość obrotu o 360 stopni wokół pionowej osi.

Peryskop jest urządzeniem pozwalającym na obserwację obiektów znajdujących się poza bezpośrednim polem widzenia obserwatora. Peryskopy wykorzystuje się w okrętach podwodnych np. do oglądania dna morskiego.

Jan Heweliusz rozpowszechnił użycie lunet do obserwacji ciał niebieskich. Szczególnie interesował się Księżycem. Wyniki swoich obserwacji wraz z wykonanymi własnoręcznie ilustracjami zawarł w wielkim dziele pt. "Selenographia sive Lunae descriptio". Jan Heweliusz uchodzi za odkrywcę plam na Słońcu. Dzięki tym wieloletnim obserwacjom Heweliusz odkrył, że jest ich nawet do 550. Heweliusz opisał również ukształtowanie powierzchni Księżyca, wielu formom nadał własne nazwy. Od tamtych czasów w użyciu pozostały tylko dwie z nich a mianowicie Montes Aples i Montes Apenines. Takie nazwy noszą dwa łańcuchy górskie na powierzchni Księżyca. Podjął również próby oszacowania wysokości gór na Księżycu. Jak się później okazało jego wyniki były bardzo zbliżone do rzeczywistej ich wysokości.

Heweliusz wiele czasu poświęcał również na obserwacje Saturna. Swoje spostrzeżenia upowszechnił w kolejnym dziele , które nosiło tytuł "Dissertatio de nativa Saturni facie". Dzieło to wzbogacone było licznymi rysunkami autora dotyczącymi różnych postaci planety , które zdołał zaobserwować Heweliusz.

Niedługo potem Chrystian Huygens ogłosił odkrycie jednego z pierścieni Saturna.

Kolejne dzieło Heweliusza poświęcone było Merkuremu. Nosiło ono tytuł "Mercuritus in Sole visus". Heweliuszowi nadarzyła się okazja do obserwacji ciekawego zjawiska dotyczącego tej planety. Zjawisko to polegało na przejściu planety przed fazą słoneczną. Miało to miejsce w maju, 1661 roku. Wcześniej w tym samym stuleciu zjawisko to miało miejsce dwa razy. Pierwszy raz przypadał na rok 1631. Wtedy zostało ono opisane przez Gassendiego. Drugi raz przypadał na rok 1651.

Dzięki dokładnym obserwacjom Heweliusz był w stanie obliczyć średnicę Merkurego .

Innymi obiektami oglądanymi przez Heweliusza były komety. W sumie obserwował dziewięć takich obiektów. Uchodzi za odkrywcę czterech z nich. Daty pojawienia się tych komet na niebie to: 20 XII 1652 r, 20 II 1661r, 14 XII 1664 r i 5 IV 1665 rok.

Ostatnie dwie komety zostały opisane w osobnych publikacjach. Pierwsza z nich miała tytuł "Prodromus cometicus".

Natomiast ogólne dzieło dotyczące komet zostało napisane przez Heweliusza w roku 1668. Autor opisywał w nim komety, które pojawiły się na niebie od zamierzchłej przeszłości do roku 1665. Dzieło to nosiło tytuł "Kometografia".

Jan Heweliusz był również autorem trzytomowego dzieła "Machina Colestis". Jeden z tomów przedstawiał zagadnienia dotyczące historii astronomii oraz obserwatorium w Gdańsku. Znajdował się tam także opis jednej z konstrukcji Heweliusza. Chodzi mianowicie o teleskop, który przy długości 50 metrów był wówczas najdłuższy na świecie.

W drugim tomie tego dzieła przedstawione są obserwacje astronomiczne Heweliusza, a w trzecim atlas nieba.

Ciekawe było to, że ciała niebieskie w tym atlasie widziane były od góry. Taki sposób sporządzania map został potem powielony gdy tworzono pierwsze globusy nieba.

Heweliusz był także autorem katalogu gwiazd stałych. Liczba skatalogowanych pozycji wynosiła 1888.

Jednak nie ograniczył się tylko do spisywania gwiazd. Wyodrębnił także kilka nowych gwiazdozbiorów i nadał im nazwy. Niektóre z nich są używane również w obecnych czasach. Są to np. Tarcza oraz Wielka Niedźwiedzica.

Jan Heweliusz zmarł w roku 1687.

Do grona wybitnych polskich fizyków niewątpliwie należy zaliczyć Czesława Białobrzeskiego. Przyszedł on na świat w roku 1878. Od roku 1914 piastował stanowisko profesora uniwersyteckiego w Kijowie. Następnie od roku 1919 do 1921 pracował na uniwersytecie w Krakowie, a od roku 1921 w Warszawie.

Czesław Białobrzeski znany jest jako autor licznych prac z dziedziny termodynamiki, fizyki kwantowej, astrofizyki. Zajmował się także teorią względności oraz budową i ewolucją gwiazd.

Gdy rozpoczął pracę na Uniwersytecie Warszawskim doprowadził tam do utworzenia Zakładu Fizyki Teoretycznej. W roku 1952 przyłączył się do grona członków Polskiej Akademii Nauk.

Przedmiotem zainteresowań naukowych Białobrzeskiego była także filozofia w fizyce. Szczególnie zajmował się zagadnieniem indeterminizmu. Pojęcie to definiuje poglądy na temat uzależnienia zjawisk od ogółu panujących warunków. Ta zależność zostaje poddana w wątpliwość.

Jak już wcześniej zostało wspomniane Białobrzeski zajmował się także fizyką gwiazd. Jest autorem równania opisującego równowagę wewnętrzną gwiazd. Zajmował się badaniem roli ciśnienia promieniowania w tej równowadze.

Okazuje się, że rola ciśnienia promieniowania elektromagnetycznego w zjawiskach zachodzących w przestrzeni kosmicznej jest bardzo duża. Gdy rozpatruje się same gwiazdy to promieniowanie takie przeciwdziała oddziaływaniom grawitacyjnym i przez to przyczynia się do utrzymania stanu stabilnego gwiazdy.

Dzięki promieniowaniu elektromagnetycznemu dochodzi także do formowania się ogonów w kometach.