Drapieżnictwo to zależność między dwoma gatunkami, gdzie jeden z nich jest drapieżcą polującym, uśmiercającym i zjadającym ofiarę.
Zarówno drapieżnik jak i ofiara w drodze ewolucji wykształciły pewne przystosowanie ułatwiające atak czy tez obronę.
Drapieżnikowi do wykrycia i schwytania ofiary służy węch, wzrok czy echolokacja. Istnieją również różne metody schwytania ofiary. Może to być: ściganie i nękanie, zastawianie pułapek czy budowanie sieci, atakowanie z zaskoczenia (z zasadzki), wykorzystywanie do łowów języka lub parzydełek. Sposób konsumpcji także jest zróżnicowany. Drapieżnik może przyjmować pokarm w postaci stałej połykając ofiarę w całości, w postaci rozdrobnionej a nawet płynnej.
W przyrodzie na szczęście nie jest tak, że ofiara jest całkiem bezbronna. Najpowszechniejszym ratunkiem przez zjedzeniem jest po prostu ucieczka. Potencjalna ofiara może się chować lub odstraszyć atakującego przy pomocy kolców, rogów, żądła lub nawet zapachu. Powszechny jest również kamuflaż przez np. zmianę barwy.
