Ryjkonosy to nietypowa grupa zwierząt. Mają wydłużone, giętkie zakończenie nosa podobne do ryjka, stąd nazwa. Charakteryzują się obecnością długich, cienkich nóg, dużych oczu, ucha zewnętrznego, długiego jak u szczura ogona i wydłużonego ryjka. Osiągają różne rozmiary ciała, masa waha się w granicach 45 - 540 gramów, długość wraz z ogonem od 35 do 76 centymetrów. Wśród innych ssaków owadożernych tylko one posiadają zdolność skakania. Zajmują przeróżne środowiska: otwarte równiny i sawanny, cierniste krzaki
i tropikalne lasy północnej i południowo - wschodniej Afryki.
Ryjkonosy grupują się w dożywotnie pary. Trudno u nich zaobserwować dymorfizm płciowy. Posiadają gruczoły zapachowe, których wydzielina służy do znakowania własnego terytorium. Jedne gatunki budują nory, inne systemy dróg umożliwiające ucieczkę lub zdobycie pokarmu. Ryjkonosy żywią się głównie mrówkami i termitami a także żukami, pająkami, konikami polnymi, dżdżownicami i rozkładającymi się liśćmi.
Okres rozrodu trwa cały rok. Zazwyczaj rodzi się jedno - dwoje młodych, które później raz
w ciągu doby karmione są przez samicę. Po urodzeniu młode są wystarczająco samodzielne, by tylko w niewielkim stopniu korzystać z opieki rodziców.
Odmiennie niż inne owadożerne ryjkonosy aż do uzyskania dojrzałości płciowej pozostają
na terenie zajmowanym przez rodziców. Dopiero po tym okresie opuszczają terytorium rodziców w poszukiwaniu własnego.
Ryjkonosy muszą się strzec sów, węży i małych owadożernych. Gdzieniegdzie w Afryce żywią się nimi też ludzie. Tylko mała liczba ryjkonosów dożywa wieku 4 lat.
Ryjkonosy raczej nie są bezpośrednio narażone wyginięcie, ale człowiek, przekształcający lub niszczący środowisko naturalne, przyczynia się do zagłady zajmujących te tereny zwierząt.
