generał Wojska Polskiego. Pochodził z Chełma Lubelskiego, ukończył oficerską szkołę piechoty w Petersburgu. W czasie I wojny światowej służył jako oficer w armii rosyjskiej, ale już w 1915 r. dostał się do austriackiej niewoli, skąd wkrótce zbiegł. W 1916 r. wstąpił do II Brygady Legionów, w której walczył do lutego 1918 r., a następnie został internowany na Węgrzech. W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie był dowódcą kompanii, oficerem sztabu, a w 1919 r. awansował na majora, później podpułkownika, pułkownika (1934 r.), generała brygady (1940 r.) i generała dywizji (1945 r.). W 1923 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną i pracował później w Biurze Ścisłej Rady Wojennej, Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych, Inspektoracie Armii, a później jako dowódca w różnych jednostkach wojskowych. W czasie kampanii wrześniowej dowodził 16 Dywizją Piechoty, która wchodziła w skład armii "Pomorze" i brała udział w bitwach pod Grudziądzem i nad Bzurą. W czasie walk został ranny. Po kapitulacji przez Węgry dotarł do Francji i rozpoczął służbę w PSZ na Zachodzie - był dowódcą Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich (I-VII 1940 r.) - brał udział w walkach o Narwik. Później był komendantem Centralnego Obozu Wyszkolenia, szefem polskiej misji wojskowej w ZSRR (VIII-XII 1941 r.), szefem sztabu Armii Polskiej w ZSRR po ewakuacji wojska na Bliski Wschód, dowódcą 5 Kresowej Dywizji Piechoty, zastępcą dowódcy II Korpusu Polskiego. Brał udział w kampanii włoskiej, był uczestnikiem walk pod Monte Cassino i Ankoną. W bitwie o Bolonię dowodził całością wojsk 2 Korpusu. Po II wojnie światowej pracował w Anglii w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia, a po demobilizacji armii polskiej zamieszkał w Londynie i czynnie angażował się wśród polskiej emigracji - zajmował się głównie publicystyką. W 1997 jego prochy zostały sprowadzone do Polski i pochowane na Cmentarzu Powązkowskim. Jest kawalerem Virtuti Militari, Polonia Restituta, Krzyża Walecznych i Złotego Krzyża Zasługi z Mieczami.