Krzyżacy - problematyka
Problematyka „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza dotyczy przede wszystkim relacji między zakonem krzyżackim a państwem polskim w latach 1399–1410 roku. Chociaż autor opierał się na źródłach historycznych, wymowa utworu była oczywista. Henryk Sienkiewicz pisał Krzyżaków w latach 1897–1900, kiedy Polska była pod zaborem pruskim. Nic więc dziwnego, że wszyscy zakonnicy krzyżaccy to postacie jednoznacznie negatywne (chciwe, przebiegłe, pozbawione skrupułów), natomiast polscy rycerze są honorowi, odważni, a kobiety mądre, zaradne, gospodarne i piękne. Można powiedzieć, że „Krzyżacy”, podobnie jak niegdyś „Pan Tadeusz” to powieść napisana ku pokrzepieniu serc. Sienkiewicz przedstawił w niej bowiem triumf nad Krzyżakami, których spadkobiercami są obecni okupanci. Chodzi oczywiście o bitwę pod Grunwaldem, która położyła kres potędze zakonu krzyżackiego. Nie bez znaczenia jest również wyższość moralna polskich rycerzy, chrześcijański akt przebaczenia oprawcy (Jurand wybacza Zygfrydowi, a ten wiesza się niczym biblijny Judasz) czy szlachetne serce polskich kobiet (Jagna modli się za odnalezienie Danusi, chociaż sama kocha Zbyszka; opiekuje się także jej ojciec). „Krzyżacy” – to również opowieść o walce dobra ze złem, w której dobro triumfuje, a odwaga i prawość zostają nagrodzone.
