Rok nieistnienia - analiza i interpretacja
„Rok nieistnienia” Bolesława Leśmiana to utwór sylabiczny, napisany szesnastozgłoskowcem, posiadający rymy okalające, dokładne, żeńskie. Zbudowany jest z 5 4-wersowych strof.
W „Roku nieistnienia” życie i śmierć przenikają się w miłosnym uniesieniu. Poeta ukazuje tu wizję świata, w którym granica między bytem a niebytem zaciera się – a miłość staje się siłą, która spaja te dwie rzeczywistości. Utwór ma charakter dialogu między dwojgiem kochanków: kobieta zapowiada nadejście „roku nieistnienia”, czyli czasu, w którym życie ustąpi miejsca nicości, a ona sama „umrze za chwilę”. Mężczyzna, rozdarty między pożądaniem a rozpaczą, uczy się „pożądać śmierci”, kochać to, co już nie istnieje. W ten sposób miłość zyskuje wymiar metafizyczny – staje się doświadczeniem wykraczającym poza granice ludzkiego życia. Miłość, która miała łączyć, paradoksalnie prowadzi do ostatecznego rozpadu. Związek między kochankami staje się symbolem ludzkiego losu – pragnienia trwania wobec nieuchronności śmierci.
