Pitacairn - jedno z najbardziej niedostępnych miejsc na Ziemi

Choć Pitcairn nazywana jest rajem na Ziemi, jej populacja się kurczy. Dlaczego na wyspie, którą otacza lazurowa woda i porasta piękna roślinność, ludzie nie chcą się osiedlać? Jednym z powodów jest jej położenie – Pitcairn znajduje się niemal na końcu świata. Niepokojąca jest też historia wyspy i problemy, z którymi mierzą się jej mieszkańcy.

Spis treści:

Wyspy Pitcairn – położenie
Bunt na HMS Bounty
Początki osadnictwa na Pitcairn
Pitcairn współcześnie – ciekawostki

Wyspy Pitcairn – położenie

Pitcairn to archipelag, na który składają się 4 wyspy: Pitcairn (4,53 km²), Henderson (37,3 km²), Ducie (0,7 km²) oraz Oeno (0,65 km²). Łączna powierzchnia wysp to niecałe 50 km², ale zamieszkana jest tylko Pitcairn. To tutaj znajduje się stolica i jednocześnie jedyna miejscowość wysp – Adamstown.

Pitcairn jest ostatnim pacyficznym terytorium Wielkiej Brytanii, będącym nadal we władzy korony brytyjskiej. To jedno z najbardziej niedostępnych miejsc na Ziemi. Leży na środku południowego Pacyfiku: 5 700 km od Ameryki Południowej i 5 000 km od Nowej Zelandii.

Wyspa Pitcairn została nazwana na cześć odkrywcy Roberta Pitcairna, który dotarł na nią w 1767 roku. Choć prawdopodobnie była znana Polinezyjczykom już wcześniej, to stałego zasiedlenia dokonali dopiero buntownicy brytyjscy ze statku HMS Bounty w 1790 roku.

Przeczytaj również: Nowa wyspa w Japonii. Powstała po wybuchu wulkanu

Bunt na HMS Bounty

Gdyby nie sposób, w jaki została zasiedlona wyspa, pewnie wiele osób nie miałoby pojęcia o jej istnieniu. Do popularności Pitcairn przyczynili się zbuntowani marynarze ze statku HMS Bounty, którzy byli pierwszymi osadnikami na wyspie. Jak się tam znaleźli? Buntując się przeciwko kapitanowi statku, nie mogli liczyć na bezproblemowy powrót do ojczyzny – musieli więc poszukać sobie nowego miejsca do życia.

Choć marynarze pozostawili po sobie sporo zapisków, historycy wciąż spierają się o powód buntu na okręcie. Jedna z wersji mówi, że misją statku było zebranie sadzonek chlebowca na wyspie Tahiti i przetransportowanie ich do Indii Zachodnich. W czasie pobytu na Tahiti część marynarzy nawiązała bliskie kontakty z miejscową ludnością, co spowodowało rozluźnienie atmosfery w ekipie. Około 3 tygodnie po opuszczeniu wyspy, załoga pod przewodnictwem porucznika Fletchera Christiana rozpoczęła rebelię. Kapitana i wiernych mu 18 marynarzy zmuszono do opuszczenia statku na łodzi okrętowej, zaś buntownicy zawrócili w stronę Tahiti. Na wyspie nie zabawili długo – Christian nie zyskał bowiem sympatii i popularności wśród tubylców. Rebelianci postanowili więc osiedlić się na wyspie Pitcairn, ale nie sami – wzięli ze sobą (niektóre źródła mówią, że porwali) grupę tubylców.

Początki osadnictwa na Pitcairn

W 1790 roku do wyspy dopłynęło dziewięciu buntowników, dwanaście tahitańskich kobiet i sześciu mężczyzn. Początkowo życie na Pitcairn płynęło spokojnie – zakładano rodziny i stworzono małą społeczność. Jednak autorytet Christiana słabł, a na wyspie zaczęło dochodzić do napięć, które zakończyły się tragicznie. Doszło do wielu morderstw, w wyniku których Tahitańczycy i marynarze wzajemnie się wymordowali. Przeżyło tylko dwóch białych mężczyzn, dziewięć tahitańskich kobiet i dziewiętnaścioro dzieci. W XIX wieku Imperium Brytyjskie ustanowiło na Pitcairn kolonię.

Pitcairn współcześnie – ciekawostki

Obecnie wyspę zamieszkuje mniej niż 50 osadników – według różnych źródeł jest to 45, 46 albo 48 osób. Co jeszcze warto wiedzieć o tym niezwykłym i jednocześnie nieco niepokojącym miejscu?

Na wyspie mówi się językiem angielskim oraz pitkarnyjskim, który należy do kategorii języków kreolskich i jest mieszanką XVIII-wiecznego języka angielskiego oraz tahitańskiego.
Gospodarka wyspy zależy od rządu Wielkiej Brytanii, która wspiera Pitacairn corocznymi, kilkumilionowymi dotacjami. Bez nich wyspa nie byłaby w stanie sama się utrzymać, gdyż do jej budżetu nie wpływają praktycznie żadne pieniądze.
Na wyspie produkuje się miód pszczeli, który słynie ze swojej czystości. To jedno ze źródeł dochodów mieszkańców.
Na wyspie jest elektryczność, ale prąd dostępny jest tylko przez 15 godzin w ciągu doby. Energię produkują generatory zasilane olejem napędowym, którego koszty są bardzo wysokie. Aby wyspa miała nieprzerwany dostęp do prądu, planuje się tutaj budowę elektrowni fotowoltaicznej.
Wyspa się wyludnia, głównie ze względu na to, że wyjeżdżają z niej młodzi ludzie, a nikt z zewnątrz nie przybywa.
Życie na rajskiej wyspie wcale rajsko nie wygląda. Społeczność jest tak mała, że praktycznie nie ma tam prywatności. Codzienność na Pitcairn opisała w książce Dea Birkett, która mieszkała tam przez kilka miesięcy. W książce „Snake in Paradise” napisała, że na wyspie każdy wie, co kto robi w każdej minucie, a mieszkańcy rozpoznają się po śladach.

Turystyka na Pitacairn jest bardzo ograniczona. Jeśli zechcesz się tam wybrać, do dyspozycji masz wyczarterowany przez władze Pitcairn statek Silver Supporter, który wypływa z Mangarevy, miejscowości w Polinezji. Kursuje on jednak bardzo rzadko, dlatego dostanie się na wyspę jest naprawdę wyczynem.

Przeczytaj również: Wyspa Węży. Tego mogłeś o niej nie wiedzieć

Oprac.: Redakcja