Powołanie do świętości

Moja dusza dziękuje ze wszystko,

Co Pan podarował mi w moim życiu,

a moje serce raduje się wyzwoleniem,

które przeżyłem dzięki Niemu.

Bo On spogląda z wielką miłością na to,

Co ja we mnie odrzucam.

Słuchaj, od dziś wszyscy zestroją się ze mną

w pieśni radości.

Bo matczyny Bóg uzdrowił moje ran,

A Jego imię stało się moją drogą.

Obiecuje nam swoje zmiłowanie,

Przez wszystkie pokolenia.

W swoich gestach ofiaruje nam czułość

I rozwiewa nasze zwątpienie w siebie.

Każe zamilknąć we mnie

Glosom, które do życia chcą mnie zniechęcić.

Całuję to, co we mnie złamane i zranione.

Nasyca we mnie głodne dziecko.

Z pustymi rękami odejdą ci,

co na mnie chcą się wzbogacić.

Opiekuje się mną i pamięta o obietnicy.

Uczynił ją mnie i wszystkim, którzy go kochają.

Konstytucja Dogmatyczna sprecyzowana podczas Soboru Watykańskiego II ujmuje naukę dotyczącą natury Kościoła oraz jego istoty .Rozwinął koncepcję eklezjologiczną wraz z nurtami teologii pastoralnej. Kościół ze swojej natury jest nadprzyrodzony, głowę Jego stanowi sam Jezus Chrystus. Z kolei Duch Św. to zasada życia oraz zespolonej jedności. Lud Boży przez zjednoczenie z Jezusem za sprawą Ducha Świętego tworzy Ciało, które ma charakter mistyczny. To zjednoczenie daje nam uczestnictwo w życiu Chrystusa, przez co stajemy się powołani do bycia świętymi, współpracy dzięki łasce z Nim a przede wszystkim to powołanie powinno realizować się na drodze miłości przy budowaniu dobra dla wszystkich. Chrześcijaństwo jest kontynuacją oraz rozwinięciem religii objawionej Izraelowi, która została spisana w postaci ksiąg. Znamienne są słowa umieszczone w Księdze Kapłańskiej, które kieruje sam Bóg do Izraela. Słowa te są nawoływaniem do świętości. Stary Testament dotyczy dziejów narodu, który jest narodem wybranym. Z kolei Nowy Testament skierowany jest do każdego człowieka, bo Chrystus przyszedł po to aby zostało wypełnione prawo ST. Stając się Uświęcicielem uczynił nas Uświęconymi. Dzięki Duchowi Św. możemy być uświęcani, gdyż On nam pozwala na utożsamiania się z Chrystusem przez Niego. Łaska potrzebna nam jest do prawdziwego opartego na pełni naśladowania Chrystusa. Paweł pisze, że nie żyje już ja sam lecz żyje we mnie Jezus Chrystus. Jezus Chrystus niejednokrotnie w Nowym Testamencie określa się jako prawda, droga oraz życie. Z tymi słowami również się identyfikował. Przekazywał prawdę o życiu, żyjąc nią. Wiedział co znaczy przebaczać oraz okazywać miłosierdzie. Nieustanne nawoływanie do wzięcia trudu przez noszenie krzyża wiązało się jego krzyżem, który niósł aż do samej Golgoty. Jezus syn Boga Żywego przekazał światu to co dla niego najcenniejsze i mające szczególną wartość. Wyznacznikiem życia jest miłość oraz powołanie, które stanowi o godności i określa stałość charakteru wraz ze sposobem kierowania własnym życiem. Działalność Chrystusa dla całej ludzkości nazywana jest pedagogią Bożą skierowaną wprost do świata. Stając się Światłem dla narodów i dając mu wzór do naśladowania staje się dla nim najcenniejszym wychowawcą. Miłość, którą ma dla nas sam Ojciec daje nam Jezus przez swoje postępowanie. On stał się zapowiedzią nowej nadziei dla ludzi. Wzywa on wszystkich złamanych na duchu i zmęczony, do swojego źródła, obiecując pokrzepienie oraz odpoczniecie w Nim. Mówi, że Jego jarzmo jest słodkie, a brzemię lekkie. Łagodność wraz z pokorą serca daje nam poprzez obfitą łaskę miłości, która przynosi pokój i zgodę napełniając Jego uczniów, którzy dzielą się nią przez świadectwo swojego życia. Miłość ta przybiera formę ofiary na wzór samej ofiary Chrystusa. Naśladowanie Jezusa ma w sobie niezwykłe bogactwo. Jego istota jest trudna przekazania jej w całkowitej pełni. Nauczyciel z Nazaretu stawia duże wymagania mając jednocześnie do grzeszników wielkie miłosierdzie oraz obfite łaski. Przez naśladowanie tych wzorów, które zostawił na Jezus jest możliwa realizacja świętości oraz miłości jako zadanie oraz najważniejszy obowiązek życia każdego chrześcijanina. Jesteśmy, przecież stworzeni obraz Boży, który stanowi odbicie w nas. Świetność objawia się poprzez życie i uczestnictwo w tym, który jest Trójjedyny: w Ojcu, Jezusie i Duchu Świętym. Syn Bożym przez odkupienie ludzkości i wlanie w nią nowej godności dziecka Bożego jest tym, który nas wprowadza w tajemnicę trynitarnego życia Boga. Tutaj Bóg się objawia jako działający w istocie natury ludzkiej. Tu ma swoje źródło bierze istota samego naśladowania, która polega na nieustannym umieraniu dla nas Jezusa abyśmy razem z nim mogli zmartwychwstać. Jest to obumieranie dla grzechu to wyrzeczenie się jego ze swojego życia. Tylko poniesiona ofiara i spalanie się dla bliźnich podoba się Bogu. To ciągłe rodzenie się na nowo w Chrystusie prowadzi do tajemnicy samego zmartwychwstania. W Konstytucji dogmatycznej o Kościele widnieje takie zdanie, które podkreśla, że wszystkie członki ciała powinny być podobne do samego Jezusa, dlatego w Nim żyjemy poruszamy się i jesteśmy. W Nowym Testamencie zawarte jest wezwanie aby iść za swoim Zbawicielem, bo kto straci życie zachowa je. Tak jest również w przypadku wyrzeczenia się tych wartości, które proponuje nam świat na rzecz tych, które są dla świata śmieszne. Każda spotkana przez człowieka niesprawiedliwość powinna być przeżywana w pokorze i pokoju serca. Serce chrześcijanina powinno pałać miłością do bliźniego. Naśladowanie Chrystusa idzie w parze z miłością. Obu tych aspektów nie możemy rozdzielać, gdyż są ściśle ze sobą związane. Wymiary te nie można tylko sprowadzić do stanów wewnętrznych związanych z chceniem oraz zewnętrznych związanych z czynami. Sobór Watykański II uważa, że Chrystus obierając postać człowieka, dokonała jednocześnie z nim zjednoczenia. Łaskę tego zjednoczenia otrzymała każdy człowiek. Ta miłość pokazuje człowiekowi jak ma wypełniać swoje życie poprzez powołanie, które dał mu sam Bóg. Chrystus a wraz z nim zjednoczony człowiek ma możliwość zjednoczenia się z samym Bogiem, które może dokonać się tylko dzięki łasce, bo to nie jest w naturze człowieka oraz w jego możliwościach. Celem objawienia jest przebóstwienie człowieka, które polega na udziale w trynitarnym życiu Trójjedynego: Ojca, Syna oraz Duch Świętego. Wierzący dotyka tutaj tajemnicy uczestnictwa w Misterium, które jest głębokością głębin. Życie i działalność samego Chrystusa miała aspekt trynitarny. Słowa oraz czyny wypowiedziane przez Jezusa były słowami czynami samego Ojca, który Go posłał. Nasze naśladowanie Jezusa zmierza w kierunku obranym przez Niego podczas ziemskiego życia. Jezus był posłuszny swojemu Ojcu do końca swoich dni, tak również chrześcijanin winien to posłuszeństwo okazywać Chrystusowi oraz Ojcowi przez całe swe ziemskie życie. Wierność przykazaniom i zachowywanie je jest także ważnym wymiarem chrześcijańskiego życia. Tylko zgoda na wole Bożą w swoim życiu wprowadza harmonię między Bogiem a człowiekiem. Uchrystusowienie ma miejsce w człowieku, wówczas stajemy się córkami i synami przybranymi przez Boga. Tutaj następuje dopuszczenie człowieka do tego aby zrozumiał wartość oraz sens transcendencji i ziemskiej egzystencji. Świadomość bycia dzieckiem Bożym jest związane z posiadaniem godności zanurzonej w Chrystusie. Te prawdy stanowią podstawę dla działalności duszpasterskiej, której celem jest pokazanie tego do czego każdy człowiek jest powołany czyli godności w Chrystusie, która spełnia funkcję konstytutywną dla formowania jego tożsamości. Jezus żył w zupełnie odmiennych warunkach od nas. Był to inne czasy pod względem gospodarczym oraz politycznym. Jednak tym co wiąże wszystkie pokolenia jest cel i świadomość skończoności ludzkiej ziemskiej egzystencji. Lumen Gentium konstytucja O Kościele ustalona podczas Soboru Watykańskiego II mówi o stricte ścisłej więzi opartej na przesłaniach technicznych i kulturowych, która swą pełnię osiąga tylko w Chrystusie będącym wzorem tego co uczciwe, życzliwe oraz dobre i prawdziwe piękne. Chrystus ma przesłanie dla człowieka, które ma wartość uniwersalną. Swoim zasięgiem obejmuje wszystkie klasy różne pod względem etnicznym, kulturowym. Obejmuje On ludzi o różnych zawodach, przebywający w zupełnie innych klasach oraz narodach. Jezus Chrystus jest drogą, która prowadzi do ostatecznego celu człowieka. Jezus z Nazaretu to wzór godny wszelkiego naśladowania w każdej sferze i wartości. Jako Bóg przybrał ludzką naturę, w wyniku czego odczuwał i przeżywał tak jak człowiek. Cierpienie i znoszenie codziennych trudów nie było mu obce. Poza tym jest idealnym wzorem prawdomówności a także gorliwości religijnej. Za Jego słowami szły zawsze czyny. Nigdy nie występowała tu rozbieżność. Wzorzec ten jest pełen bogactwa zwianego z ascezą oraz mistyką, korzystają z niej zarówno ludzie świeccy jak i duchowni. Pomagają one autentycznie przeżyć całe chrześcijańskie życie. Chrzest oraz wyznanie wiary stanowi podstawę do bycia synami Bożymi oraz uczestnikami Jego istoty Bożej, w którym urzeczywistnia się cała świętość. Do głównych zadań działalności pastoralnej należy pobudzanie wiary u wiernych oraz kształtowanie chrześcijańskiego życia, na wzór życia samego Chrystusa opartego na relacji miłości i wskazówek zwartych w Ewangelii. W ten sposób życie w społeczeństwie oraz gospodarka i ekonomia prawdziwe służą człowiekowi, przez swój pełniejszy wymiar. Są służbą na rzecz człowieka, który jest istotą integralną. Działalność pasterska za zadanie przyjęła: kształtowanie życia wewnętrznego każdego chrześcijanina również mobilizację do skonkretyzowanych zadań na rzecz miłości, która jest integralnym czynnikiem i pozwala na angażowanie poszczególnych jednostek do podjęcia zgodnego z ich powołaniem życia apostolskiego. Powołanie do bycia świętym należy odczytywać nie tylko w formie wymogu i zadania życiowego, które wiąże się usilnie z obowiązkiem. Należy go bardziej odczytywać od jako Boży znak Jego obecności w naszym życiu. Chrześcijanie, którzy zrozumieją sens swojego powołania będą potrafili rozpoznawać je codziennie, przez każde zajęcia będą starali się zbliżyć do Boga, pragnąc spełnić wolę Najwyższego w swoim życiu. Na drodze naszego powołania wzmacnia nas komunia jednocząca życie trynitarne z życiem ludzkim. W aspekcie indywidualnym duszpasterstwo widzi w człowieku godność jego powołania oraz sposób jego realizacji w całym życiu. Realizacja powołania dotyka każdego. Nie ma względu na osoby. Boży Plan obejmuje grzesznika jak i człowieka chorego, będzie dotyczyć również człowieka zniewolonego przez nałóg i dziecka. Duszpasterstwo indywidualne pomaga Chrześcijaninowi, odnaleźć obraz Boga Żywego w nim. Duszpasterz będzie przypominał, o zjednoczeniu, który dokonuje się w każdym człowieku za sprawą Duch Świętego. Przez takie życie chrześcijanin ma kształtować swoją postawę wobec innych. Duszpasterz ma mobilizować do głębszego poznawania siebie poprzez zmuszania się do refleksji oraz szczerego rachunku sumienia. Tutaj ważnym czynnikiem jest wprowadzenie samokontroli, która znacznie pomaga w osiąganiu zamierzonych celów. Zadania te również ukazują samego Zbawiciela jako wzór doskonałości. Jezus bez względu na pochodzenie czy stan do jakiego się należało głosił i zarazem nawoływał do sprostania zadaniu jakim jest dążenie do świętości, bo Ojciec niebieski jest również dokonały. Sakrament chrztu jest pierwszym sakramentem, który czyni z człowieka syna Bożego mogącego uczestniczyć przez to w pełni w istocie natury Bożej, przez co została nam otworzona łaska do urzeczywistniania świętości w życiu. To niewypowiedziany dar od Boga. Zjednoczenie człowieka z Bogiem jest tajemnicą. Jest ona niezrozumiała dla ludzkiego umysłu, dlatego Duch Święty zstępuje na wzywających go, stając się dla nich źródłem wszelkiego uświęcenia. Duch samego Boga w Biblii objawia się jako ten, który stał się natchnieniem i inspiracją dla proroków, to ten, który jest światłem i ma moc uświęcania. Sama nazwa Duch Święty wskazuje na Jego niezwykłą świętość. Jest również Duchem Ojca oraz Syna. Jego natura jest swoiście święta. Duch Święty to świętość sama w sobie, która ma niezgłębioną i niepojętą moc uświęcania całego stworzenia. Całemu stworzeniu daje dobro wszczepiając ją w sam środek duszy, przez to ją uświęca umieszczając w samym wnętrzu człowieka ducha, który jest wyrazem całkowitej nieskazitelnej świętości. W ten sposób w człowieku zamieszkuje sam Duch, czyniąc go świątynią samego Boga. Obietnica złożona na ręce proroka Ezechiela dotyczy daru Ducha Świętego, przez którego Bóg da człowiekowi nowe derce oraz nowego ducha przez tchnienie go do wnętrza stworzenia. Konstytucja Soboru Watykańskiego II Lumen Gentium stwierdza: że Duch, któregoś my otrzymali, ciągle prowadzi nas do odnawiania się. Duchowe owoce tego daru przejawiają się w świętości oraz prawdziwym przylgnięciem i umiłowaniem woli Bożej. To uczy każdego człowieka pokory i szczerej uległości w służbie Bogu. Zachowywanie bożych praw spełnia się poprzez dostosowanie się do nich. W ten sposób zostaje uświęcone każde ludzkie bytowanie na tej ziemi. Człowiek powołany jest do świętości dlatego, dlatego nieustannie będzie zwracał się do Boga z prośbą o uświęcenie. Łaska Ducha Świętego jest adekwatnie rozdawana przez Niego w stosunku w stosunku do wiary, którą ukazuje człowiek Bogu. Dzięki Niemu ludzie podnoszą się ze swoich słabości, podając rękę w ciemności czyni ludzi doskonałymi oraz uduchowionymi, których oblicze jest tak rozpromienione, przez co dosięga również inne osoby. Człowiek stopniowo zostaje oświecony, co pozwala mu na zrozumienie jakiejś cząstki z tajemnicy Bożej. Przyjmując światłość pochodzącą od samego Ducha Świętego, każdy człowiek otrzymuje owoce, które powinien pielęgnować i podtrzymywać, a przez to oddziaływać na swoich braci w Kościele. Duch Święty to, ten który jest uświęcicielem Kościoła, przez co jego członkowie są pociągani przez Moc do realizowania powołania bycia świętymi. Duch Święty jest kierownikiem, ożywicielem oraz tym, który kształtuje wspólnotę od wewnątrz. Duch Święty został ofiarowany Kościołowi w dniu pięćdziesiątnicy. Lumen Gentium określa go jako Uświęciciela, który prowadzi Kościół do prawdy uświęcając go. Według Soboru Watykańskiego II w Kościele można działalność Ducha Świętego sprowadzić do dwóch aspektów. Pierwszy aspekt będzie sprowadzał działalność Ducha Świętego, która jest darem otrzymanym przez chrześcijanina podczas przyjęcia Chrztu Świętego. Drugi aspekt traktuje świętość ujawniające się przez powołanie. Realizacja tego rodzaju świętości jest możliwa wyłącznie za sprawą Ducha Świętego. Paweł określa ją jako realizację woli Bożej w życiu chrześcijanina. Ujawnianie się tej miłości będzie miało miejsce u poszczególnych jednostek, którzy za cel życia obrali sobie dążenie do formy miłości doskonałej.

Świętość ta realizuje się na drodze, w której sam Bóg wysyła do każdego serca proszącego Ducha własnego Syna. Duch Święty ma na celu odtworzyć obraz Syna oraz doprowadzić do ukształtowania się więzi Chrystusa i człowieka. Duch tchnie we wnętrze człowieka nowe życie, które aby mógł on żyć na wzór samego Chrystusa. W ten sposób człowiek we własnym postępowaniu oraz myśleniu upodabnia się cały czas do Niego. To co jest związane z ciałem czyli wszelka zmysłowość , nieczystość, grzeszność zostają zastąpione przez to co rodzi świętość czyli wszelkiego rodzaju owoce samego Ducha Świętego, do których należą: pobożność, rozum, mądrość, bojaźń boża, męstwo i rada. Człowiek niejednokrotnie może zasmucić Ducha Świętego nie przyjmując Jego darów. Ważne jest zachowanie posłuszeństwa, które stanowi podstawę gotowości do przyjęcia darów. Różne są charyzmaty i różne dary Ducha Świętego, do których możemy zaliczyć: dar mówienia i tłumaczenia języków, dar prorokowania. Paweł w 1 Kor pisze: starajcie się o miłość , ale ubiegajcie się też o dary duchowe, zwłaszcza o dar prorokowania. Kto mówi językami nie mówi do ludzi, ale do Boga. Nikt tego bowiem nie rozumie, bo mówi rzeczy tajemnicze. Ten zaś, który prorokuje mówi, po to aby ludzi zbudować, zachęcić i pocieszyć. Kto mówi językami buduje samego siebie, a kto wygłasza proroctwa buduje Kościół. Chciałbym abyście wszyscy mówili językami jeszcze bardziej pragnę abyście prorokowali. Większy jest bowiem, kto prorokuje niż mówi językami, chyba, że tłumaczy je ku zbudowaniu Kościoła.

Niejednokrotnie Duch Święty staje się inspiracją i natchnieniem oraz podpowiedzią usłyszana w sercu do działalności człowieka np. w poszczególnych ruchach czy też instytucjach. Duch Święty wlewa do serca człowieka swoistego rodzaju uzdolnienie, które pozwala zrozumieć i odnaleźć osobiste powołanie jako chrześcijanina do życia w społeczeństwie. Bracia! Chciałbym bardzo abyście mieli właściwą wiedzę o sprawach duchowych. Wiecie, że kiedy byliście poganami, prowadzono was jak zniewolonych ku niemym bożkom. Dlatego też oznajmiam: nikt nie może mówić: " Niech Jezus będzie przeklęty i nikt bez Ducha Świętego nie może mówić: "Jezus jest Panem". Różne są dary, ale Duch jest jeden. Różne są posługi, ale Pan jest jeden. Różne są działania, ale jest jeden Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich. W każdym uwidacznia się działanie Ducha dla wspólnego dobra. Jednemu Duch daje słowo mądrości, innemu ten sam Duch daje rozumienie słowa. Jednego Duch obdarza wiarą, innemu ten sam Duch udziela daru uzdrawiania. Jeszcze innym daje natomiast moc czynienia cudów, dar prorokowania, dar rozróżniania darów, dar tłumaczenia języków. A wszystko to daje jeden i ten sam Duch, rozdzielając każdemu jak chce."1 Kor (12, 1-11).

Ważne jest tutaj rozpoznanie swojego indywidualnego powołania. Przez posłuszeństwo Duchowo Świętemu w człowieku kształtuje się pełne odbicie Chrystusa, przez którego ma dostęp do Ojca, który jest źródłem Świętości. Duch Święty również odbiera człowiekowi egoizm oraz pewność siebie, na której człowiek czasami buduje swoje poczucie wartości. Chrześcijanin żyjąc w Duchu Świętym coraz bardziej jest mu oddany przez co łaska Boża działa szczególnie i pozwala na zerwanie ze wszystkim co pochodzi od szatana czyli od wszelkiego grzechu, który więzi człowieka. W ten sposób człowiek regularnie doznaje nawrócenia. Ta światłość, która rozprasza mroki daje siłę człowiekowi nawet w upadku ciągle powstawać i korzystać z nieograniczonego miłosierdzia Bożego. Duch Święty przez zbawczą mękę oraz śmierć Jezusa na krzyżu wciąż na nowo odnawia wartości duchowe oraz niezniszczalne w człowieku. Nowe życie w człowieku staje się owocem zbawczego działania Boga przez Ducha Świętego. Świętość Kościoła ujawnia się zawsze poprzez owoce, które dane są w działalności Ducha Świętego. Powołanie było zawsze związane z naśladowaniem samego Jezusa. Jego życie opisane na łamach Ewangelii streszcza się do bezgranicznego zaufania i posłuszeństwa woli Boga. Cykl Listów świętego Pawła i zarówno gorliwego apostoła oddają działalność i życie Jezusa jako nieomylnego Mistrza oraz Nauczyciela, którego nauczanie było naznaczone mądrością pochodzącą od samego Boga potwierdzaną przykładnym postępowaniem, dlatego treść tych pouczeń oraz ich przestrzeganie jest obowiązkiem każdego, który uwierzył Jezusowi. Święty Paweł nade wszystko umiłował Boga, pragnąc zbawienia dla wszystkich stawia siebie jako wzór, który warto naśladować. Mówi o sobie, że jest naśladowcą Jezusa Chrystusa. Nauczanie Pawła ukazuje, że naśladowanie swojego Mistrza ma swój głęboko ukryty sens. Tajemnica śmierci i zmartwychwstania pomaga się upodobnić do Jezusa podczas zjednoczenia się z nim. Sakrament chrztu jest tutaj rzeczą fundamentalną, która pozwala człowiekowi wciąż na nowo się odradzać, powołując go do innego życia i stania się lepszym człowiekiem w Naszym Panu. To życie trynitarne Trójcy Świętej pozwala na nowo człowiekowi zostać uświęconym, gdyż Bóg odwiecznie zapanował każdego człowieka. Chrześcijanin staje się nowym człowiekiem poprzez łaskę, usprawiedliwienie oraz inne dary pochodzące od Ducha Świętego. Przylgnięcie do Chrystusa sprawia, że człowiek podejmie trud nowego życia ale już w innym stylu. Nie będzie go pociągało to co jest na ziemi lecz to co jest w niebie. Nawrócenie wpływa na wszystkie sfery życia człowieka czyniąc go bardziej wrażliwszym na biedę i potrzebę innych osób żyjących wokół niego. Edmund Bojanowski słusznie zauważył, że każdy człowiek powinien być jako ta świeca, która sama się spala, a innym przyświeca. Święty Paweł apostoł twierdzi, że wszystko co człowiek czyni ma czynić na chwałę Pana i w odniesieniu do Niego jako ostatecznego celu. Życie nasze jest "wygięte" w stronę Boga, jest niejako na Niego ukierunkowane, gdyż wszelkie nasze postępowanie moralne w życiu będzie oceniane w wierności Chrystusowi. Przynależenie człowieka do Chrystusa to efekt zbawczej męki oraz Jego zmartwychwstania. Przez te wydarzenia każdy człowiek otrzymała możliwość przynależności do Chrystusa. Człowiek, który został ochrzczony może powiedzieć, że przez całe swoje życie jak i śmierć jest własnością Pana. Należenie do Chrystusa jest powinnością moralną każdego, kto Mu zawierzył i uwierzył. Jeżeli człowiek w aspekcie moralnym należy do Chrystusa to także będzie Jego własnością w każdej innej sferze. Ontyczna przynależność człowieka do Chrystusa ściśle precyzuje działanie związane z moralnością w celu wydanie obfitego owocu, który przejawia się poprzez działanie etycznie prawidłowe, którego wyznacznikami takie cnoty jak: miłość, wierność, pokój ducha. Tajemnica sakramentu chrztu pozwala na ukrzyżowanie przez ochrzczenie starego człowieka, którym panowały i rządziły namiętności. W tym samym czasie dokonują się nowe narodziny człowieka, który poddał się woli bożej. W tym sakramencie każdy chrześcijanin ma dostęp do realizacji tożsamości danej przez Chrystusa. Świadomość obecności Ducha Świętego pomaga człowiekowi przy jego prowadzeniu i uśmiercaniu tego co proponuje mu świat a podtrzymywaniu tego co dostaje na zadatek życia wiecznego dzięki męce i krwi Chrystusa. Chrześcijanin oddając się przez chrzest Jezusowi nie będzie w stanie już powrócić do tego co miało miejsce przed nim, ponieważ przynależność do Chrystusa ma wymiar trwały. Święty Paweł naucza, że sytuacja ta jest jednoznaczna i nie podlega jakimkolwiek wątpliwością. Chrzest spowodował całkowite usunięcie starego człowieka na rzecz nowego. Ten proces ma charakter stały i definitywny. Maria przez swoje życie ukazała nam szczególny rodzaj świętości, dlatego nie sposób jej tutaj ominąć. To ona przyświeca wspólnocie będąc wzorem najdoskonalszych cnót Boga. Pomaga ona człowiekowi zwyciężyć grzech oraz wypełniać dobrze swoje powołanie do bycia świętymi. Próba przekraczania siebie przez wyrzeczenie się tego co niszczy i zniewala człowieka, a wszystko po to by wzrastać w wolności. Maryja jest szczególnym darem, który otrzymaliśmy od Boga. Stanowi ona pewien rodzaj drogowskazu. Przez swoją postawę uczy bezgranicznego zawierzenia się Bogu. Ona jest naszą Panią, Orędowniczką, Pośredniczką i Pocieszycielką. Ewangelia Świętego Jana określa Maryją tylko i wyłącznie jako matkę Jezusa. W ten sposób ewangelista chce zaznaczyć, że Maryja zrezygnowała z siebie na rzecz swojego Syna, którego nade wszystko kochała. " Fiat" czyli niech się stanie było zgodą ale i jednocześnie znakiem oddania się i zawierzenia całkowicie woli Bożej. Odtąd Maryja zawsze była wierna Bogu, a wszystkie sprawy nosiła i rozważała w swoim sercu. Jej milczenie stało się zgodą na przyłączenie jej do planu zbawienia ustalonego wcześniej przez Boga. Łaski pełna takim pozdrowieniem wita się z Maryją Archanioł Gabriel. W pozdrowieniu tym podkreśla się dar pochodzący od życia trynitarnego Boga, który odwiecznie jest miłością. Wybranie stało się owocem Bożej miłości. Wybór ten stanowi postawę świętości, który ożywiany jest przez łaskę uświęcającą rzeszę wybranych. Maryja została uwolniona z jarzma grzechu pierworodnego. Osiągając w ten sposób pełnię oraz doskonałość. Stało się tak dlatego ponieważ, aby świętość jej syna była możliwa, ona najpierw musiała zostać uświęcona. Podczas zwiastowania ukazane zostało w swej pełni jej nieskończone posłuszeństwo i zawierzenie wobec Boga, przez co przyczyniła się do wypełnienia również woli jej Syna. Przez wyrzeczenie się miłości cielesnej Maryja chciała osiągnąć doskonałość miłości braterskiej. Dzięki łasce udało jej się wejść w bardzo głęboką relację z samym Bogiem. Co sprawiło, że poczęcie jedynego Syna nie było dla niej czymś obcym . Swoją matczyną miłość ukazywała Synowi poprzez wierność i oddanie, aż po Jego zmartwychwstanie. Ad Diem illum jedna z encyklik napisanych przez Piusa X, wyraża się o Maryi jako najlepszej przewodniczce i nauczycielce prowadzącej do poznania Chrystusa. . Jest ona niezastąpionym łącznikiem w relacji człowieka do Jezusa. Jej droga jest najbardziej pewną i najbardziej łatwą drogą dojścia do samego Chrystusa. To taka, która stale i niezmiennie wstawia się za nami. Maryja również pokazuję na prawidłowe tworzenie relacji jaka powinna mieć miejsce między Bogiem a człowiekiem oraz relacji jaka powinna zachodzić w kontakcie człowiek - człowiek. Jej wstawiennictwo prowadzi do tego, że człowiek bardziej potrafi się otworzyć na łaskę darowaną nam przez Boga. Maryja jest dobrym wzorem do naśladowaniu jej w przeżywaniu cierpienia, w którym nieustannie kierowała się nieskończoną mądrością oraz Opatrznością Bożą. Konstytucja Soboru Watykańskiego II Lumen Gentium nie wypowiada się wprost o życiu pełnym świętości Maryi, ale bezpośrednio konstytucja ta mówi o Jezusie jako wzorze doskonałym do naśladowania. W związku z czym Maryja staje się wspaniałym odbiciem tego wzoru, przez co jest przykładem godnym naśladowania przez chrześcijanina. Chrześcijanin został powołany do zjednoczenia się z Chrystusem poprzez wiarę w Niego oraz przyjęcie sakramentu chrztu świętego. Ważne jest tutaj również budowanie jedności z Kościołem, gdyż Chrystus nam go zostawił oraz radykalne odwrócenie od tego co nas zniewala i prowadzi do grzeszności. Zadaniem każdego chrześcijanina jest dążenie do moralnego doskonalenia się. Powołanie chrześcijanina polega na:

• systematycznym oddawaniu chwały Bogu wyrażającą się w modlitwie oraz kulcie, stanowi ono powołanie Kościoła Powszechnego
• troszczeniu się o zespolenie z samym Jezusem oraz Jego Ciałem
• budowaniu w Kościele społeczności, która naznaczona jest miłością oraz wspólnego dobra
• zaangażowaniu się w apostolstwo działalność misyjną Kościoła

Wszelkie trudności chrześcijanie powinni przezwyciężać w duchu roztropności, pokory oraz cierpliwości. Istotą prawdziwego chrześcijaństwa jest zespolenie się z Chrystusem co daje wiara oraz chrzest święty. To właśnie w nim człowiek na nowo się odradza i wchodzi w nową rzeczywistość, która daje mu przystęp do zbawienia, równocześnie staje się jej uczestnikiem. Sobór Watykański II w swojej definicji wiary podaje, że jest ona cnotą nadprzyrodzoną. Działanie łaski pozwala ma, wierzyć, że to co objawił nam kiedyś Bóg jest prawdziwe. Głównym motywem takiego traktowania wiary jest to, że pochodzi ona z autorytetu Boga, który jest Wszechmogącego oraz Nieomylny. Akt wiary dzięki łasce sprowadza się aktu rozumu. Człowiek posiada wolną wolę, dlatego przyjęcie wiary musi dokonać się poprzez akt wolności. Nagrodą otworzenia się na wiarę staje się zjednoczenie z samym Bogiem. Człowiek bez wiary nie potrafi odpowiedzieć na działanie w jego życiu Boga. Człowiek, który nie wierzy w Boga nie ma również należytej religijności. Wiara jest również sposobem przyjmowania tych konsekwencji, które z nią są związane. Jest pozytywnym stosunkiem człowieka do jego Boga, przez co człowiek wierzący jest osobą żyjącą i niosącą miłość w swoim środowisku. Wiara to ciągłe i nieustanne zawierzanie się Bogu oraz Jego nieskończonemu miłosierdziu. Ona dał swojego jedynego Syna, aby ludzie mieli przystęp do Niego. Jezus Chrystus pozwolił przez swoją zbawczą mękę i śmierć ludziom barć żywy udział w Bożym życiu. Jest to zdolność, która przekracza możliwości pojęcia go przez ludzkim rozum. Bezwzględnie tutaj potrzeba zaufania ze strony człowieka, aby powierzając swoje życie Bogu miała absolutną pewność, że ten pragnie z nim współpracy w drodze do osiągnięcia zbawienia. Pełnia wiary objawia się przez miłość Boga skierowaną i realizowaną do ludzi. Zbawcze działanie Boga polega na wylaniu Jego miłości poprzez Chrystusa oraz w Chrystusie. Wiara zawsze musi rodzić miłość a z kolei miłość zawsze musi rodzić działanie. Niezbędnym w młodości czy w dziecięcym wieku staje się wdrażanie dziecka do rzeczywistości wiary aby mogło doświadczać od wczesnych lat działalności Boga w życiu. Uczenie prawideł wiary dziecka ma swoje plusy, ponieważ pokazuje że wiara nie jest tylko czymś co stanowi dodatek do życia ale zdecydowanie gra bardzo istotną rolę, bo najważniejszą w życiu każdego chrześcijanina. Nierozerwalnie z wiarą związana jest miłość, która cechuje życie chrześcijanina w codziennych relacjach. Jest to też warunek aby wiara była żywa. Podobne cele wykazuje katecheza, która obrała sobie za zadanie wychowywanie zgodnie z zasadami wiary dorastającą młodzież. Jej zadaniem jest również egzekwowanie od młodzieży realizacji powołania opartego na wartościach chrześcijańskich.

Bardzo ważna w życiu każdego chrześcijanina jest modlitwa czyli nieustanne trwanie przy Bogu i wsłuchiwanie się w Niego. Św. Tomasz z Akwinu uważa, że główną właściwością modlitwy jest wznoszenie serca na wyżyny do samego Boga. Wierny podczas tej modlitwy stara się przedstawić Bogu swoje prośby w formie pragnień. Uważa on, że modlitwa dokonuje się w rozumie praktycznym charakteryzujący się właściwością pozwalającą kierować sprawami w ten sposób, aby uzyskać założony wcześniej cel. Modlitwa powinna wypływać z aktu woli ludzkiej, z naszego podejścia do niej i z tego czy chcemy do niej przystąpić. Całkowite otwarcie na Boga pozwala pełnie się poznawać, dochodzić do własnych korzeni i do tego do czego tak naprawdę jesteśmy powołani. Pozwala również przez swój wymiar ludzki zapytać się o istotę samego człowieczeństwa. Określenie człowieka homo orans może być tutaj jak najbardziej trafne. Płaszczyzna w modlitwie, na której spotka się spotyka się człowiek ma wymiar mistyczny. W niej dokonuje się zbliżenie Boga i zjednoczenie się z Nim człowieka, który dostępuje przebóstwienia. Pośrednikiem w modlitwie jest sam Chrystus, który jako Najwyższy Kapłan oraz Syn Boży również w niej uczestniczy. Chrzest święty staje się tutaj możliwością szczególnej działalności na modlitwie Jezusa. Godność dzieci przybranych sprawia, że podczas modlitwy chrześcijanin modli się razem z Chrystusem. Dzisiaj spotykamy się w Kościele z różnymi formami modlitwy. Powstaje dużo nowych wspólnot, które w swoim charyzmacie mają za szczególne zadanie uwielbianie Boga poprzez modlitwę oraz Eucharystia. Do najpopularniejszych wspólnot należą: Odnowa w Duchu Świętym, Inicjatywa Alfa, Oaza założona przez bł. Franciszka Blachnickiego, Katolickie Stowarzyszenie Młodych, kółka Biblijna. Nie sposób tu wymienić wszystkich grup, które przez swoją gorliwą modlitwę wspierają działalność Kościoła Powszechnego.

Również konstytucja Soboru Watykańskiego II Lumen Gentium zachęca do praktykowania codziennej modlitwy przez każdego człowieka wierzącego w Boga, gdyż ona ma dużą wartość i skuteczność, która pozwala na trwanie w Bogu. Mocne akcentowanie przez wiele dokumentów kościelnych powszechnego powołania do świetności chrześcijan związane jest nieodłącznie z praktykowaniem życia opartego na sakramentach, które wdrażają chrześcijanina do Mistycznego Ciała samego Jezusa Chrystusa. Przez poszczególne sakramenty Bóg udziela wielu łask. Nadrzędny cel, który posiadają to: uświęcenie człowieka oraz uwielbienie Boga. Sakramenty tworzą rzeczywistość Kościoła w duchu nowości i miłości. Centrum parafialnego życia stanowią sakramenty. Z czego wynika, że niezbędnym staje się tworzenie formacji opartej na religijności, która będzie ożywiała oraz pogłębiała sakramentalne życie w każdej parafii. Sakrament daje życie, które w nim się zamyka. To szczególny rodzaj daru, który pozwala na pełne spełnienie się ofiary. Zadatkiem życia wiecznego dla każdego wierzącego chrześcijanina staje się Eucharystia. Z kolei źródłem wszelkiej świętości oraz nadprzyrodzonego wymiaru życia stała się dla ludzkości męka i śmierć Jezusa. Powszechne powołanie ludzi do zjednoczenia i trwania w Chrystusie staje się możliwe dzięki Komunii świętej, która również jednoczy ludzi czyniąc z nich braci. Sakrament Eucharystii włącza chrześcijanina w samą oblubieńczą miłość Chrystusa. Paweł w 1 Kor pisze: Ja bowiem otrzymałem od Pana to co wam przekazałem: Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb, odmówił modlitwę dziękczynną, połamał i powiedział: To jest moje ciało za was. Czyńcie to na moją pamiątkę. Podobnie po wieczerzy wziął kielich, mówiąc: Ten kielich jest nowym przymierzem mojej Krwi. Ilekroć z niego pić będziecie, czyńcie to na moją pamiątkę. Ile razy bowiem będziecie jeść ten chleb i pić z tego kielicha, będziecie ogłaszać śmierć Pana, aż przyjdzie. Ktokolwiek jednak by jadł ten chleb lub pił z kielicha Pana w sposób niegodny, ten będzie winny Ciała i Krwi Pana. Niech każdy wpierw oceni wnikliwe samego siebie, a potem niech je ten chleb i pije z tego kielicha. Kto bowiem je i pije, a nie zważa na Ciało Pańskie, je i pije na własną zgubę.

Miłość ta jest uzdolnieniem człowieka do trwania mocnym w wierze oraz służenia wszystkim ludziom poprzez okazywanie mu życzliwej pomocy oraz potrzebnego wsparcia. Miłość ta ma charakter wewnątrzosobowy oraz stanowi zasadę wszelkiej działalności człowieka, którego uświęca na drodze realizacji chrześcijańskiego powołania. Eucharystia określa Kościół, nadając mu równocześnie kształt oraz życie. Aby dobrze przeżyć Eucharystię należy mieć całkowitą świadomość tajemnicy, która dokonuje się na ołtarzu. Dobrze przeżyta msza ma swoje przeniesienie na życie po niej oraz wpływa na lepsze postępowanie jednostki. Niejednokrotnie zdarz się, że uczestnictwo w mszy świętej bez świadomości jej ważności czyni ją bardzo powierzchowną, a co za tym idzie bezowocną. Zrozumienie tak ważnego sakramentu ma ogromne znaczenie dla życia chrześcijanina, w którym życiu powinna stanowić jego centrum i być wsparciem dla sił we wszystkich sytuacjach trudnych jakie niesie ze sobą życie. Sprawowanie mszy świętej ma na celu również uobecnić i upamiętnić Ostatnią Wieczerzę. Podczas sprawowania tego sakramentu Jezus " zanurza" uczestników w Niego przez moc, która wypływa ze zbawczej śmierci Chrystusa. Człowiek przez te akty umiera, aby na nowo odrodzić się oraz dostąpić przemiany i związanego z nią nawrócenia. Człowiek przez Eucharystię przybiera kształt Chrystusa. Eucharystia ma na zadanie uświęcić człowieka oraz pokazać mu tak naprawdę, że realizacja Bożej woli może go doprowadzić do życia w jedności z Kościołem poprzez pokorną służbę Kościołowi oraz swoim braciom. Częste przyjmowanie komunii staje się wyrazem przylgnięcia do serca Jezusa. Eucharystia ożywia na nowo to co w człowieku być może zostało pogrzebane: pokój, radość, szczęście, a prowadzi do śmierci pychę egocentryzm a także brak posłuszeństwa wobec woli Bożej. Przez nią nawet najbardziej brudne grzechy mogą wybielić się i najbardziej zatwardziały grzesznik stanie się człowiekiem uświęconym. Sakrament wymaga od człowieka zajęcia aktywnej postawy, nie dopuszcza do bierności. On daje siłę do moralnej oraz odpowiedzialności w życiu. Oprócz tego tam, gdzie panuje smutek przywraca radość, a tam gdzie panuje zwątpienie daje pokrzepienie. Konstytucja soborowa Lumen Gentium pośród środków uświęcających człowieka środków szczególnie podkreśliła znaczenie Eucharystii. Eucharystia jest nierozerwalnie związana z pokutą . Oba te sakramenty stanowią podstawę do prawdziwego przeżywania swojego chrześcijańskiego powołania. Święty Paweł pisze, że człowiek dba o siebie najlepiej, gdy spożywa chleb oraz pije krew z kielicha. Aby przystąpić do Eucharystycznego stołu trzeba mieć serce czyste. Pokuta stała się stałym warunkiem wraz z Eucharystią do tego aby skuteczność zbawienia była pełna. Poprzez gotowość człowieka do składania ofiary w duchu bierze on również udział w Chrystusie Najwyższym Kapłanie. Nawracanie jest odwrócenie się od zła i skierowaniem się do samego Boga. Zerwanie ze złem nie oznacza tylko zerwania z grzechami. Przede wszystkim jest ono zmianą sposobu myślenia, związana z miłością własną. Pod wpływem tej przemiany zewnętrzna postawa człowieka jest też inna. Nawrócenie nie polega na dokonaniu się w jednorazowym akcie zmiany, będzie ono raczej procesem, który ma na celu pogłębić wewnętrzne życie chrześcijanina. Bóg wzywa każdego człowieka do bycia świętym. Całkowitą pełnie można osiągnąć dopiero w niebie uczestnicząc w uwielbieniu Boga. Chrystus stosował przypowieści w celu ilustracji aby pokazać to jak ważne jest nawrócenie, np. przypowieść o dobrym pasterzu. To co stanowi naturę nawrócenia to zdecydowany zwrot ku Bogu i przyjęcie go jako Pana i Zbawiciela oraz chęć służenia ze wszystkich sił. Nawrócenie jest radykalnym zwrotem w życiu każdego człowieka. Niejednokrotnie zawiązane jest z cierpieniem oraz trudem, porzuceniem starego życia, do którego się jest przyzwyczajonym na rzecz nowego. Tą dogłębną przemianę dobrze określa greckie słowo metanowa oznacza przejście do nowego życia. Nawrócenie indywidualne stało się niezbędnym warunkiem pojednania się z Kościołem Powszechnym. Wszczepienie w zbawczą działalność Jezusa Chrystusa stało się obowiązkiem oraz koniecznością nawołującą do nawrócenia każdego, który zszedł z drogi zjednoczenia z Bogiem. Nawrócenie oraz pokuta jest publicznym przyznaniem się do winy oraz ponoszeniem jej konsekwencji, a także powrotem do wspólnoty bliźnich. Nawrócenie staje się wspólnym rezultatem działań Boga oraz człowieka. Przez swój grzech i zbłądzenie człowiek wciąż na nowo szuka godności, którą gubił i jedności, którą stracił wybierając grzech zamiast Boga. Bóg wykorzystuje każdą sytuację aby odnaleźć swoją zagubioną owcę bo On jest dobrym pasterzem. Nie zostawia nikogo samego, który odda mu swoje życie. On ma moc za przyczyna Ducha Świętego dać człowiekowi serce z nowego ciała a odebrać mu serce z kamienia.

Konstytucja Soboru Watykańskiego II Lumen Gentium określa stosunek Kościoła naznaczony miłością do osób, którzy są słabi i błądzący. Kościół jest zarówno święty jak i grzeszny przez co stale podejmuje się oczyszczenia oraz odnowienia przez pokutę. Możemy odczytać tutaj również indywidualne wezwanie do każdego z nas, aby podjąć na nowo trud odnowienia własnego życia oraz dokonać najpierw pojednania przez Jezusa Chrystusa z Bogiem. Fundamentalną częścią świętości jest fakt spotkania się człowieka z samym Bogiem. W każdego człowieka wpisana jest pustka, którą może wypełnić tyko Bóg swoją obecnością. Anzelm Grön o tęsknocie człowieka tak pisze: mistycy uważają, że jest w nas przestrzeń, w której zamieszkuje sam Bóg. To przestrzeń ciszy do której tylko Bóg ma dostęp. To przestrzeń, gdzie nie ma hałaśliwych myśli, które mogą zawładnąć nami, wolna od oczekiwań i życzeń ludzi względem nas. W tej przestrzeni, w której mieszka sam Bóg, jesteśmy wolni od podległości władzy ludzkiej, tutaj nikt nie może nas zranić. I tam, gdzie mieszka w nas tajemnica możemy być sobą w domu. Kto jest sobą w domu ten potrafi być wszędzie jak w ojczyźnie, bo wokół niego powstaje ojczyzny. Jeżeli pośród ciszy cały czas natrafiamy tylko na siebie, na nasze problemy, na nasze braki, na nasze udręki, na kompleksy psychiki, to kiedyś będziemy musieli od tego uciec. Nikt nie może wytrzymać konfrontacji z samym sobą. Ale gdy wiem, że pod tymi wszystkimi udrękami mieszka we mnie sam Bóg, wtedy jestem w stanie wytrzymać z sobą; wtedy znajduję w sobie przestrzeń, w której mogę być jak w domu, bo sama Tajemnica mieszka we mnie. Świat mojej własnej żywotności doprowadzi mnie również do Boga, który jest źródłem wszelkiego życia. Tęsknota staje się pomostem pomiędzy Tobą a mną. Milczenie jest dźwiękiem, który dochodzi do Twojego ucha. Miłość jest studnią ,która nas poi. Jedność jest korzeniem, który na dźwiga. Wspomnienie jest tajemnicą dnia powszedniego.

Ty jesteś Bogiem żywotności

I moich więzi.

Ty jesteś Bogiem radości życia

I Bogiem mojej tęsknoty.

Ty jesteś Bogiem we mnie,

W mojej wewnętrznej przestrzeni.

Ty jesteś strażnikiem żywotności,

Stwórco życia.

Ty, Boże, który jesteś tutaj dla mnie.

Ty Boże, który pomagasz mi się podźwignąć,

Ty, Boże płonący tęsknotą.

Staję przy skalnej ścianie mojej tęsknoty

I czekam na Ciebie, Boże,

w całym Twym pięknie i majestacie.

Wyciągasz nade mną Twą dłoń,

na której wypisane jest moje imię.

Imię, które znasz tylko Ty,

Imię, które zawiera tajemnicę mojego życia.

Twoja ręka przykrywa mnie,

kładzie się na moje oczy,

i staje się noc.

Noc, która maluje obrazy mojej duszy,

Twoje obrazy, obrazy Boga: Bóg karzący, Bóg wszechmogący,

Bóg wymagający, Bóg królujący, decydujący o wszystkim.

Rozdzielasz cierpienie i radość,

szczęście i nieszczęście, dajesz życie i śmierć,

Prowadzisz nas i opuszczasz.

W ciemności mojej nocy, uwolniony od wszelkich obrazów, pokrzepiam się.

I kładę się przy skalnej ścianie mojej tęsknoty: puste są moje ręce, pusty jest mój duch,

odarty ze starych malowideł, wszechpotężnych obrazów Boga.

Zaczynam widzieć i oto dostrzegam Ciebie.

Bóg daje się poznać człowiekowi na drodze rozumu jest to tzw. przedmiotowe poznanie Boga, który objawia się w swym trynitarnym życiu. Silna motywacja, która mobilizuje nas do zjednoczenia się całkowitego z Bogiem dba również o nasze dobro najwyższe czyli godność, w której miłuje się Boga jako dobro okazałe w pełni. Nie możliwe jest szczere miłowanie samego Boga, a nienawidzenie bliźniego. Jedno wyklucza drugie. Miłowanie Boga zazębia się z okazywaniem serdeczności wobec bliźniego. Święty Paweł w swoim liście pisał, żeby nie być nikomu nic dłużnym. Jedyny dług jaki możemy mieć wobec bliźnich to miłość, która w swej doskonałości wypełnia również prawo. Kto kocha bliźniego nie zapomina o umiłowaniu swojego Boga, który objawia się w swym trynitarnym życiu. Kochać bliźniego to wykraczać poza granice swojego " ja". Przez swoją otwartość oraz życzliwość i bezinteresowną pomoc chrześcijanin okazuje swoje umiłowanie drugiego człowieka jako dziecka Bożego posiadającego swoją godność. Według Soboru Watykańskiego II życie, które przejawia się w doskonałości chrześcijańskiej jest odbiciem życia trynitarnego Ojca, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. Przez takie postawy tak naprawdę możemy być dopiero uczniami największego Mistrza i Nauczyciela z Nazaretu. Jeżeli ktoś nie kocha to trudno nazwać go chrześcijaninem. Miłość oraz chrześcijaństwo to nierozerwalne pojęcia, które w funkcjonowaniu odrębnym tracą na znaczeniu. Istotą objawiającą świętość jest miłosierdzie oraz miłość do której powołani jest cały Lud Boży. To powołanie jest realizowane prze Kościół ustanowiony przez Jezusa przez wszystkie wieki, aż do dnia dzisiejszego. Kościół spełnia również funkcję charytatywną organizując dla najbardziej potrzebujących zbiórki żywnościowe czy pieniężne.