Strategia przetrwania Woodsa:

O strategii przetrwania nauczycieli mówił Woods, wymieniał on osiem strategii. Twierdził on, że w przypadku

niektórych nauczycieli zmartwienie o to jak uda im się przetrwać wygrywa z ich działalnością, nie posiadają oni ani czasu na ważne zajęcia, ani energii na nauczanie. Spośród nauczycieli są i tacy, co stosują strategie przetrwania, aby stworzyć korzystne warunki dla nauczania.

Oto owe osiem strategii:

1. socjalizacja

Socjalizacja jest zabiegiem, który zmierza do tego, aby wychowankowie i uczniowie zaakceptowali typy zachowań akceptowane przez szkołę. W różnych angielskich szkołach, socjalizacja jest łatwiejsza, gdyż dzieci i młodzież są przygotowane przez rodziców do posłusznego zachowania w szkole i przestrzegania zasad w niej obowiązujących.

W innych szkołach socjalizacja przebiega znacznie trudniej, gdyż Woods zwraca uwagę, na to w niektórych społecznościach nie ma zwyczaju wychowywać dzieci tak, aby podporządkowane były zasadom szkolnym. Wielu rodziców bardziej ceni sobie aktywność i indywidualność w wychowaniu.

Szkoła pochwala posłuszne zachowania i grzeczne. Socjalizacji mają służyć takie zachowania jak nie zwracanie uwagi na te cechy osobowości, które nie są zgodne z ideałami dobrego ucznia.

Ma to doprowadzić, zdaniem Woodsa do tego, by ukształtowały się inne cechy zachowań pasujące do postawy godnej dobrego ucznia.

Według Woodsa, w szkołach angielskich stosuje się następujące techniki:

- wzorce tak zwanego grzecznego zachowania się. Odnosi się to do sposobu zwracania się do nauczycieli oraz reakcji na ich słowa.

- podkreślanie roli zespołu, nie tylko samej jednostki.

- nagradzanie za grzeczne zachowanie

- zwracanie uwagi na właściwy wygląd

- nacisk na sposoby kulturalnego zachowania w klasie. Dotyczy to tego jak siedzieć w ławce, w jaki sposób podnosić rękę do odpowiedzi.

2. dominacja

Nie da się ukryć, że w każdej szkole i klasie są równi i równiejsi. Jednak w szkole angielskiej za przejawy dominacji nad innymi uczniami stosuje się system kar. Kara fizyczna niezmiernie rzadko się zdarza. Często zauważalne są ciągnięcia za włosy czy też za uszy. Jedną z kar jest eksponowanie niegrzecznego ucznia przed kolegami i koleżankami z klasy i zawstydzenie go przed wszystkimi. Celem tego jest zwiększenie zapału do dalszej pracy, a także aby pokazać dominację nauczyciela.

3. negocjacje

Według Woodsa polegają na wymianie idei, używa się w tym przypadku obietnic oraz apeli.

Przykładem może być obietnica nauczyciela, że za grzeczność lub wykonanie nakazu nauczyciela, uczniowie wcześniej skończą zajęcia lub będą mogli pójść na wycieczkę.

Przy czym w stosowaniu negocjacji można powoływać się na innych kolegów oraz rodziców.

Jest to jest to umowa między klasą a nauczycielem dotycząca pewnych norm.

4. fraternizacja

Celem tej strategii jest uzyskanie przyjaźni z uczniami, dając im do zrozumienia, że jest się jednym i traktuje się ich jak równych. Zdaniem Woodsa przyjazne stosunki między nauczycielem a uczniami mają zlikwidować zachowania kłopotliwe.

Drugą formą tej strategii jest: pewien rodzaj żartowania. Na przykład na temat lekcji, ostatnio oglądanego przez dziecko programu w telewizji. W tym przypadku należy podkreślić, że w tej strategii może dojść znaczenie ma do niewinnego flirtowania między nauczycielem a uczennicami przede wszystkim ze średnich szkół. Seks stanowi jedną najbardziej istotnych spraw dla buntujących się dziewcząt.

Woodsa uważa element seksu za bardzo zauważalny podczas zajęć sportowych. Przykładem takiego zachowania mogą być niepowodzenia młodych dziewczyn na przykład podczas gry w koszykówkę lub siatkówkę. W tych chwilach otoczenie je wyśmiewa, ale gdy wchodzą w role kobiet, otoczenie uważa to zachowanie za normalne a wręcz pożądane. Dziewczyny reagują na niepowodzenia w sposób zalotny poprzez spojrzenia, wysuwanie języka.

5. nieobecność i wycofanie się

Strategia ta opiera się na usuwaniu z obszaru konfliktu, zazwyczaj można spotkać się z wycofaniem tak zwanym cząstkowym jakim jest na przykład skradanie kilku minut przed rozpoczęciem lekcji przez nauczyciela czy też kończenie jej wcześniej. Woods podkreśla, że takie zachowanie sprawia, że nauczyciel stosuje wobec pracę uczniów indywidualną lub w grupach.

6. rutyna i rytuał

Wielu badaczy traktuje elementy rutyny za niezbędne w czasie trwania lekcji, dzięki niej tworzą się znane ramy lekcji, co daje uczniom poczucie bezpieczeństwa. Przykładem rutyny jest Rutynowy plan zajęć lekcyjnych, sprawdzanie listy obecnych czy podział roku szkolnego na dwa semestry.

Czasem sam nauczyciel tworzy własne rytuały. Na przykład zawsze po sprawdzeniu listy obecności pyta trzy osoby.

7. terapia zajęciowa

Zadaniem tej strategii jest wykonywać coś, ciągle działać bez głębszego zastanowienia nad sensem wykonywanej pracy. Na funkcje tej terapii składa się: rysowanie obrazków i map, gry, zabawy, eksperymenty na przykład chemiczne czy kółko robótek ręcznych. Nauczyciele uaktywniają uczniów zajmując ich zając dzieci pracami porządkowymi, dbaniem o rośliny w sali czy struganiem kredek. Koncentrowanie uwagi na uczniu gdy w klasie panuje hałas jest formą terapii. Zwykłe czynności też stanowią formę terapii.

8. moralizowanie

Moralizowaniem zajmują się osoby w celu zwiększenia zaangażowania u innych w grupie oraz ugruntowania spójności. Nauczyciel moralizujący wymyśla pedagogiczne uzasadnienia dla swoich działań.

Woods stwierdzał, że istnieją pewne motywy i zainteresowania fundamentalne dla nauczycieli i to one wpływają na jego zachowanie. Inni autorzy zajmujący się tym zagadnieniem mówią o motywach własnego interesu.

Motywy własnego interesu dotyczą następujących czynników:

- zachowania, pozytywnego obrazu własnej osoby

- realizacji powinności bez zbytniego obciążania

- utrzymania zdrowia w sytuacjach napięcia, zwłaszcza unikanie stresów

- znalezienia zadowolenia i przyjemności w kontaktach ze swoimi uczniami

- utrzymania własnej wolności

9. poczucie humoru

Poczucie humoru może stanowić doskonałą broń w konfliktach między nauczycielami i uczniami. Nauczyciele uważają, że dla uczenia jest najlepsze, kiedy nauczyciel panuje nad grupą, posiada umiejętności utrzymywania spokoju w klasie. Ten czynnik wpływa ocenę nauczyciela jako osoby kompetentnej.

Strategie i podejmowanie decyzji

Uważa się, że podejmowanie każdej decyzji zakłada dwa procesy umysłowe: o jednym mówiono już we wcześniejszych częściach pracy, drugi łączy się ze sposobem postępowania nauczyciela.

1. nazwanie problemu

2. ocena przyszłych zdarzeń

3. przewidywanie efektów działania

Zaangażowanie w życie szkoły.

Poświęcanie i zaangażowanie całego siebie w sytuację szkolną, nie pozostawia miejsca dla pozostałych sfer życia. Nauczyciele mają niekiedy tendencje do całkowitego zaangażowanie siebie w życie szkoły, w amerykańskich szkołach nauczyciele pracują w warunkach, w których panuje ogólna swoboda, bliskie relacje między nauczycielami i uczniami. To w nich uczniowie posiadają przewagę nad swoimi nauczycielami, nauczyciele muszą być lubiani i szanowani, gdyż inaczej mogą stracić pracę.

Poznawanie i zrozumienie problemów i elementów prywatnego życia swoich uczniów ma podstawowe znaczenie dla nauczyciela. Pozwala na wyznaczenie drogi dotarcia do ucznia lub ewentualnie pomocy.

Głównym sposobem jest apelowanie do uczniów o operowanie osobą, lub ukazywanie własnych słabszych stron.

Zadaniem nauczycieli, w tych szkołach jest niezwykle trudne - gdyż zmuszeni są od bliskich relacji ze swoimi uczniami, muszą jednak zachować pewien dystans. Wymagania które stoją przed nauczycielami są ogromne, ponieważ w takich sytuacjach często pojawia się poczucie wyczerpania. Jest to bowiem praca wielce angażująca i pochłaniająca całego siebie..