Ludwig van Beethoven urodził się w roku 1770 w Bonn, małym, nic nie znaczącym miasteczku . Pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych, bowiem zarówno ojciec jak i dziadek Beethovena pracowali na dworze w Bonn, w charakterze muzyków: dziadek Ludwig był dyrygentem, zaś ojciec Johann śpiewakiem w operze książęcej. Ludwig nie pałał miłością do muzyki od najmłodszych lat (jak Wolfgang Amadeusz Mozart), bowiem nauki jakie pobierał nie były systematyczne, a odnosiły jakikolwiek skutek tylko dzięki zdolnościom chłopca. Nauczycielami Ludwika byli m. in.: Tobias Pfeiffer, a także Chrristian Gottlob Neffe, u którego pobierał lekcje fortepianu, organów, kompozycji i generałbasu.
W roku 1773, gdy umarł dziadek Beethovena, rodzina popadła w tarapaty. Główną przyczyna problemów był alkoholizm ojca Ludwika. Kłopoty zmusiły Ludwika do znalezienia płatnej pracy. Na szczęście dla rodziny Beethovena, jego zdolności były znacznie większe niż ilość pracy jaką włożył w swą edukację muzyczną. Ludwig od roku 1782 towarzyszył, a nawet zastępował swego profesora - Neffego - przy organach w kapeli książęcej, a w dwa lata później stal się członkiem owej kapeli.
Już wówczas powstawały pierwsze utwory Beethovena: wariacje, fugi, pieśni, sonaty, a także utwory religijne i teatralne, które nie zachowały się do dzisiejszego dnia.
W wieku lat siedemnastu został wysłany na naukę do Wiednia, który był wówczas stolicą kultury i muzyki. Pierwszy pobyt Beethovena we Wiedniu trwał kilka miesięcy. Poznawał arystokratyczne rodziny, bawił na dworach, ale i uczył się filozofii, literatury i oczywiście muzyki. Zaczął nawet udzielać lekcji, został poznany z Josephem Haydnem i Wolfgangiem Amadeuszem Mozartem, a nawet odebrał kilka lekcji muzyki u mistrza. Niestety wkrótce musiał opuścić Wiedeń z powodu śmierci matki i na jakiś czas powrócił do Bonn. Nie zabawił tam jednak długo, bowiem został zaproszony do Wiednia ponownie, tym razem przez Josepha Haydna i zaczął pobierać u niego regularne lekcje. Różnice charakterów jednak spowodowały, że nauczyciel z uczniem nie potrafili wytrzymać ze sobą dłuższego okresu czasu, tym bardziej, że Haydn właśnie w tym czasie wyjeżdżał do Anglii.
Beethoven znalazł doradcę w osobie Johanna Schenka (twórcy singspielów). Patronat hrabiego Ferdynanda Waldsteina zapewnił Ludwikowi sławę pianisty i wybornego improwizatora. Beethoven wciąż tworzył. Pisał sonaty, koncerty, I Symfonię.
Około roku 1794-6 Ludwig zauważył u siebie problemy ze słuchem. Jak się później okazało była to wciąż postępująca, nieuleczalna głuchota, która wywarła ogromny wpływ, przede wszystkim na psychikę kompozytora. Zaczął bowiem oddalać się od towarzystwa nie przyznając się do choroby, dlatego też wielu postrzegało go jako mizantropa.
W roku 1802 napisał swój testament Heiligenstadter Testament , w którym oświadczył, iż będzie żył dopóki nie spełni swej roli, jaką ma do wypełnienia na ziemi.
W roku 1803 powstaje Symfonia III Eroica, która rozpoczyna niejako nowy nurt w twórczości Beethovena.
W kwestiach prywatnych tez nie układało się zbyt dobrze. Beethoven chciał nawiązać bliższa znajomość z Teresą Malfatti (córką jednego ze swych lekarzy), jednak na próżno. Nigdy zatem Ludwig nie założył własnej rodziny, bowiem całkowicie podporządkował się pracy twórczej.
Odmiana- przynajmniej częściowa- przyszła wraz ze śmiercią brata, kiedy to powierzył Ludwikowi przed śmiercią pod opiekę swego syna. W sądzie toczyła się sprawa o opiekę nad chłopcem pomiędzy jego matką, a kompozytorem. Sprawę wygrał Ludwig, jednak już po krótkim czasie znikły przyjacielskie więzi pomiędzy nim, a bratankiem. Podobno zbyt duże wymagania Beethovena względem bratanka spowodowały, iż ten targnął się na własne życie (bezskutecznie). Choroba głuchoty wciąż się powiększała, a i sprawa bratanka nie pomagały Beethovenowi żyć bez wyrzutów sumienia i wyobcowania z rzeczywistości. Mimo to, wciąż pisał, dyrygował premierami, choć ponoć nie słyszał nawet oklasków publiczności.
Z lat późniejszych pochodzą tzw. zeszyty korespondencyjne, poprzez które Ludwig kontaktował się z bliskimi i przyjaciółmi. Pod koniec jego życia pogorszyła się jego sytuacja materialna z powodu utraty wartości pieniądza (dewaluacja). Ostatni swój publiczny koncert prowadzi w roku 1815.
W tym, najtrudniejszym dla kompozytora okresie powstają utwory coraz bardziej chylące się ku romantyzmowi. Niektórzy krytycy twierdzą, iż Beethoven po opusie 100, jest już romantykiem , my natomiast nie precyzujemy numeru dzieła, bowiem mamy świadomość, że granica zmiany stylu może być bardzo płynna.
Beethoven umiera w 1826 roku we Wiedniu, mając 56 lat.
Styl Beethovena:
bogata dynamika powiększenie składu orkiestry inaczej ujmowana praca tematyczna (w porównaniu do Haydna i Mozarta) - rozwój tematów to pionowe ustawienie akordowe (wertykalne) technika koncertująca: wirtuozostwo popisowe straciło wartość na rzecz wydobywania nieosiągalnych dotąd walorów brzmieniowych kontrast był nadrzędnym środkiem kształtowania formy, jednak z dużą dozą swobody odstępstwo od dotychczasowych zasad
Twórczość Beethovena to:
1. muzyka symfoniczna: 9 symfonii
2. muzyka fortepianowa: sonaty, koncerty, wariacje
3. muzyka kameralna: tria, kwartety, sonaty na fortepian i skrzypce( należy zwrócić uwagę na to, że nie są to utwory na skrzypce i fortepian!!! zatem dominuje tu fortepian, a skrzypce pełnią rolę akompaniatora)
4. muzyka wokalno - instrumentalna: opera Fidelio, kantaty, pieśni z towarzyszeniem fortepianu, msze.
