Johann Sebastian Bach to z pewnością najwybitniejszy kompozytor okresu baroku. Najogólniej jego twórczość można podzielić na sakralną, która była wykonywana podczas nabożeństw kościelnych oraz świecką, która towarzyszyła innym aspektom życia. Zarówno w muzyce świeckiej jak i kościelnej tworzył we wszystkich znanych mu gatunkach zarówno muzyki wokalnej jak i instrumentalnej. Jednak za życia ceniono go przede wszystkim za jego działalność jako pedagoga i organisty.
Z muzyki wokalnej tworzył takie gatunki jak msze, motety, oratoria pasje, kantaty - świeckie i kościelne. Do najwybitniejszych dzieł muzyki wokalno instrumentalnej zaliczyć trzeba słynną Mszę h-moll, Pasje - wg św. Jana i wg św. Mateusza oraz niezliczoną ilość kantat. Natomiast w zakresie muzyki instrumentalnej komponował suity, sonaty oraz koncerty a także utwory solowe jak toccaty, fugi, inwencje, preludia, menuety i inne.
Toccata i Fuga d-moll została napisana na najbardziej przez Bacha ulubiony instrument, organy. Jest ona dzisiaj najbardziej chyba znanym utworem tego kompozytora. Toccatę otwiera dramatyczny motyw, fraza, który jest powtarzany kilkakrotnie w coraz niższych oktawach, a po nim zaczynają się skomplikowane modulacje, które wymagają od wykonawcy posługiwania się znakomitą techniką gry zarówno na manuałach, jak i na pedale. Po niej następuje Fuga, która jest jednym z wielu utworów Bacha napisanych w tym gatunku, i która polega na oparciu całej konstrukcji na jednym temacie. Cały ten utwór ma w sobie wiele z improwizacji, które Bach podobno często wykonywał w czasie nabożeństw kościelnych.
Koncerty Brandenburskie zostały napisane bezpośrednio po spotkaniu Bacha z margrabią Christianem Ludwigiem von Brandenburg-Anspachem, któremu kompozytor zadedykował ten cykl utworów. Należą one z pewnością do najwybitniejszych i najbardziej znanych kompozycji Bacha. Jest to sześć koncertów, wśród których każdy zwraca uwagę nietypową obsadą instrumentów, co może świadczyć o skłonności kompozytora do eksperymentowania i poszukiwania przez niego nowych rozwiązań technicznych. Utwory te wskazują na powiązania z ówczesną muzyką niemiecką i włoską, a zwłaszcza z koncertami smyczkowymi Antonia Vivaldiego. Jednak wszystkie Koncerty Brandenburskie reprezentują gatunek concerto grosso - koncert, w którym wyróżnia się grupę solistów zwaną concertino i w pewien sposób przeciwstawną grupę orkiestry - ripieni.
Pierwsza Suita Orkiestrowa C-dur powstała w latach 1717-1723, kiedy to Bach pełnił funkcję kapelmistrza na dworze księcia Saksonii w Anhalt-Köthen, a więc w niezwykle owocnym etapie jego twórczości. Nie można jednak precyzyjnie ustalić ani daty powstania, ani pierwszego wykonania tego utworu, gdyż Bach bardzo często nie numerował swoich kompozycji. Zrobiono to za niego dopiero w XIX wieku, jednak wtedy nie było już wielu dokumentów, które mogłyby potwierdzić daty wykonań niektórych utworów. Najprawdopodobniej jednak kompozycja ta powstała na zamówienie młodego miłośnika muzyki, księcia Saksonii Leopolda. Suita ta wykazuje duże wpływy muzyki francuskiej.
Suita Organowa nr 4 w tonacji e-moll, nosząca numer BWV 528 w katalogu dzieł wszystkich Bacha jest jednym z sześciu tego typu utworów, utrzymanych w formie tria. Nie znamy jednak dokładnej daty jej powstania. Przeprowadzono badania pierwszej znanej nam kopii tych sonat, które wykazały, że zostały one napisane najwcześniej w roku 1727, dlatego też najczęściej jako datę ich powstania podaje się lata 1727-1730, a czasami 1733. Bardzo prawdopodobne jest, że utwory te powstały z myślą o najstarszym synu kompozytora, Wilhelmie Friedmannie i miały być dla niego pomocą w nauce gry na organach, jednak dziś nie wszyscy badacze potwierdzają tą hipotezę. Niemniej jednak wiemy, że dość szybko sonaty te wzbudziły wśród słuchaczy niekłamany podziw. Znana jest na przykład opinia z roku 1777, która mówi o ich pięknie, nowoczesności oraz bogactwie inwencji oraz, że to wszystko "sprawi, że przetrwają wszystkie zmiany muzycznych mód, nigdy się nie starzejąc".
W czwartej sonacie z cyklu już od pierwszych taktów daje o sobie znać niezwykle bogata technika kontrapunktyczna. Otóż zaraz po wolnym, majestatycznym wstępie utrzymanym w tempie adagio, rozpoczyna się żywa, ruchliwa fuga, której towarzyszy charakterystyczna niska melodia wykonywana na klawiaturze nożnej. Fuga ta w pewnym momencie zatrzymuje się na chwilkę, by po krótkiej pauzie zakończyć się w tonacji głównej. Po niej następuje druga część, Andante, która cechuje się bardzo spokojnym, łagodnym charakterem. Ostatnia część, Un poco Allegro powraca ożywienie. Pogodny nastrój zostaje tu osiągnięty poprzez wprowadzenie szybszego tempa i częste stosowanie triol.
