Jednym z instrumentów pozataryfowych służących regulacji wymiany handlowej są bariery o charakterze technicznym. Wiele krajów wykorzystuje je, by chronić rynek wewnętrzny przed napływem produktów z zagranicy. Instrumenty te przybierają postać różnego typu wymagań dotyczących jakości sprowadzanych wyrobów (standardy, normy, wymagania dotyczące dokumentacji, wymogi dotyczące opakowania i oznakowania, atesty, systemy pomiaru i kontroli jakości itp.). Oczywiście tego rodzaju bariery są możliwe do pokonania dla importerów. Wiąże się to jednak z dodatkowymi kosztami, np. konieczne czynności dostosowawcze i adaptacyjne produktu, sprawdzenia i kontrole, dodatkowe atesty itp. Tego rodzaju prace i czynności mogą wpływać na podwyższenie cen importowanych towarów. To z kolei przyczynia się do obniżenia konkurencyjności sprowadzanych dóbr w stosunku do krajowych odpowiedników. Wymagania tego rodzaju stanowią element ochronnej polityki handlowej.
W większości państw rozwiniętych (w tym członków Unii Europejskiej) stosuje się specjalne wymogi dotyczące przede wszystkim ochrony zdrowia ludności i zwierząt oraz ochrony środowiska naturalnego. Ustalają je odpowiednie urzędy sanitarno- weterynaryjne i organy ochrony zdrowia. Najczęściej wymagania tego typu odnoszą się do jakości i składu artykułów żywnościowych, produktów farmaceutycznych oraz wyrobów kosmetycznych i drogeryjnych. Kontrolą przywożonych towarów pod tym względem zajmują się odpowiednie służby sanitarne i weterynaryjne.
Oczywiście wspomniane normy dotyczą w jednakowym stopniu produktów wytwarzanych w kraju, jak i wyrobów sprowadzanych z zagranicy. W praktyce jednak występować mogą pewne różnice. Produkty pochodzące z importu poddawane są bardziej szczegółowym badaniom, a od ich wyników zależy faktyczny import. Importerzy są zmuszani do spełniania bardziej "wyśrubowanych" wymagań, a każde potknięcie pociąga za sobą daleko idące konsekwencje. Rodzimi producenci nie muszą uzyskiwać niektórych atestów, które są obowiązkowe dla zagranicznych dostawców. Jest to spowodowane m. in. tym, że proces produkcji w kraju jest bardziej przewidywalny i łatwiejszy do skontrolowania. W przypadku towarów importowanych badania muszą dać gwarancję, że proces produkcji przebiegał odpowiednio i zapewnił należytą jakość produktu.
Wymagania różnią się pomiędzy krajami. Brak jednolitych przepisów w tym względzie stwarza państwom możliwość stosowania takich instrumentów do ograniczania importu. Przykładem może być postępowanie Francji, która zakazuje importu herbatników, do wyrobu których stosuje się barwniki niezgodne z normami francuskimi, zaś Wielka Brytania dopuszcza ich przywożenie.
Często ograniczenia tego rodzaju powodują po prostu dyskryminację wyrobów pochodzących z zagranicy, a jednocześnie stanowią instrument ochronnej polityki handlowej. O ich zastosowaniu decydują władze danego kraju.
