Informacje o użytkowaniu ołowiu pochodzą już z czasów prehistorycznych świadczą o tym np. znalezione

ołowiane monety liczące ok. 7000 lat. W starożytnym Rzymie ołów wykorzystywano do budowy rurociągów. Przypuszcza się że użytkowanie ołowiu mogło być jedną z przyczyn zatruć w tym okresie. Był stosowany jako surowiec do produkcji zabawek dla dzieci głównie ołowianych żołnierzyków. Także obecnie jego zastosowanie jest dość powszechne. Świadczyć może o tym chociażby wysoka światowa produkcja szacowana na kilku mln ton/rok.

Ołów ma bardzo szerokie zastosowanie może służyć do wyrobu rur kanalizacyjnych, ekranów zabezpieczających przed szkodliwym promieniowaniem, pokrywania kabli elektrycznych, produkcji drutów, akumulatorów, amunicji, ma zastosowanie w przemyśle chemicznym, papierniczym, garbarskim. W postaci związków organicznych (np. czteroetylek ołowiu) stanowi dodatek do paliw w benzynowych silnikach niskoprężnych jako środek przeciwstukowy, mający poprawić ogólną sprawność silnika oraz zmniejszyć zużycie paliwa.

Ołów otrzymuje się na drodze jednej z dwóch metod: metody hutniczej lub metody elektrolitycznej.

Huty ołowiu stanowią poważne zagrożenie dla środowiska. Emisja do atmosfery tego ciężkiego metalu może następować już w momencie jego wydobywania, wytopu i oczyszczania. A strefa zanieczyszczenia wokół huty może rozciągać się do 15 km. Skażenie środowiska ołowiem pogłębia stosowanie benzyny zawierającej związki ołowiu. Emisja ołowiu do środowiska wraz ze spalinami powoduje jego opad wzdłuż tras komunikacyjnych

i przedostanie się go do gleby w której pozostanie przez długi okres.

Związki ołowiu jak również ołów metaliczny wykazują wysoką toksyczność. Trucizny te wywołują poważne zmiany w układzie nerwowym, krwionośnym. Zatrucie ołowiem ujawnia się dopiero po skumulowaniu się

w organizmie dostatecznej ilości pierwiastka. Drogi którymi dostaje się do organizmu stanowią przewód pokarmowy jak również układ oddechowy. Wchłonięty ołów w pierwszej kolejności wraz z krwią dostaje się do wątroby, nerek, płuc następnie gromadzi się w mięśniach a ostatecznie w tkance kostnej. Bardzo niebezpieczne są pyły ołowiu metalicznego. Kontakt z ołowiem odbija się zarówno na zdrowiu fizycznym jak i psychicznym. Pierwsze niepokojące sygnały zatrucia ołowiem to osłabienie, spadek koncentracji i pogorszenie pamięci, bóle

i zawroty głowy, brak apetyty, stany depresyjne. Rosnąca koncentracja pierwiastka w organizmie prowadzi do poważnych zaburzeń układu nerwowego objawiających się trudnościami w zasypianiu, pogorszeniem sprawności umysłowej. Najpoważniejsze stadium zatrucia prowadzi do uszkodzenia mózgu a co za tym idzie do niewydolności umysłowej, stanów paraliżu, śpiączki czy nawet śmierci. Zatrucie ołowiem może także powodować niedokrwistość, nadciśnienie, białaczka, schorzenia wątroby, anemia, uszkadza nerek. Kontakt

z ołowiem jest szczególnie niebezpieczny dla kobiet w ciąży gdyż łatwo przenika on do zarodka pozbawionego bariery ochronnej przed z tym pierwiastkiem. Ołów jest szczególnie niebezpieczny dla dzieci. Organizm dziecka znacznie łatwiej wchłania ołów niż organizm dorosłego człowieka prowadząc do zahamowania rozwoju umysłowego i spadku zdolności.

Świadomość zagrożenia jakie stanowi ołów skłoniła do podjęcia środków ograniczających jego emisję. Jako przykład można podać silniki samochodowe wymagające stosowania benzyny bezołowiowej. A także wymóg posiadania atestów w przypadku produkcji zabawek dla dzieci gwarantujących, że w procesie produkcji nie użyto ołowiu. Jest to bardzo ważne gdyż należy pamiętać o skłonności dzieci do lizania przedmiotów w ich zasięgu. Wycofuje się także z produkcji farby w których stosowano biel ołowiową.

Należy mieć na uwadze że ołów może dostać się do organizmu wraz ze spożywanym pokarmem zwłaszcza

w warzywach jak marchew, sałata, pietruszka. Niebezpieczne może być również mleko pochodzące od krów wypasanych na łąkach w pobliżu tras komunikacyjnych. Właściwa dieta może skutecznie chronić organizm przed niekorzystnym działaniem ołowiu. Należy spożywać potrawy o dużej zawartości białka, witaminy D, pierwiastków jak potas, żelazo, wapń. Pić wodę mineralną wzbogaconą w magnez, selen.