Lata międzywojenne (1918 - 1939) były bardzo ważnym okresem w dziejach kultury polskiej w odradzającej się II Rzeczypospolitej. Warto zwrócić uwagę na jej znaczny rozwój, mimo iż nie wytyczał go żaden plan. Wprawdzie władze państwowe w mniejszym stopniu popierały rozwój nauki i sztuki, ale nie stanęło to na przeszkodzie uzyskania sporych osiągnięć na tym polu. W dwudziestoleciu międzywojennym silnie wyodrębniła się inteligencja, która dbała o rozwój instytucji naukowych i kulturalnych. Pierwsze instytucje kulturalne powstawały w latach dwudziestych. Niestety sztuka międzywojnia nie miała tak jednolitego charakteru jak to było w poprzednich epokach, np. renesansie czy romantyzmie. W różnych dziedzinach osiągano wysokie wyniki. I tak np. kino w tym czasie przeżywało swój rozkwit. Obok filmów zagranicznych wyświetlano polskie adaptacje dzieł literackich, filmy historyczne i komedie muzyczne. Dużą rolę w polskim życiu kulturalnym odgrywał również teatr, w tym także teatr muzyczny, operetka i kabaret (np. Qui Pro Quo). W 1925 roku utworzono Polskie Towarzystwo Radiotechniczne. Na literaturę powstałą w tym okresie wpływ miały liczne prądy literackie i artystyczne. Rozwinęła się krytyka literacka (Karol Irzykowski i Tadeusz Boy-Żeleński). Ważnym zjawiskiem było powstawanie grup poetyckich, np. Skamander, Awangarda Krakowska, Futuryści. Prawie każde z nich miało także swój organ prasowy. W malarstwie królował m. in. postimpresjonizm i formizm. Powstawały muzea i zakładano galerie. Na rozwój muzyki duży wpływ miała twórczość K. Szymanowskiego.
W 1919 roku Łódź jako jedna z pierwszych miast polskich wprowadziła obowiązek powszechnego nauczania. Dziewięć lat później powołano tam Oddział Wolnej Wszechnicy Polskiej.
