Nurt katastroficzny pojawia się w twórczości wielu autorów piszących w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Występuje on zarówno w powieściach, dramatach jak i poezji.
- motywy katastroficzne występujące w twórczości poetów związanych z grupą Żagary oraz w wierszach Leopolda Staffa.
- "Szewcy" Stanisława Ignacego Witkiewicza - w dramacie tym również mamy ukazany katastroficzny obraz rewolucji. Według Witkacego przyczynia się ona do odindywidualizowania jednostki we współczesnym świecie. Dramatopisarz przekazuje również prawdę historyczną, że rewolucja zawsze pożera swoje dzieci. Ludzie, którzy w jej wyniku dostają władzę, z czasem staja się tacy sami jak ci, którym ją odebrali.
- "Przedwiośnie" Stefana Żeromskiego - powieściopisarz ukazując młodzieńcze losy Cezarego Baryki, przedstawia tragiczny obraz rewolucji w Baku. Pokazuje, jakimi się ona rządzi prawami i do czego tak naprawdę doprowadza (m.in. śmierć wielu tysięcy niewinnych ludzi, grabieże i rozboje). Żeromski próbuje uświadomić ludziom, że rewolucja nie jest żadnym wyjściem, ona nic nowego nie tworzy, a wszystko niszczy. W okresie odbudowy niepodległego państwa polskiego stanowiła ona realne zagrożenie dla Polaków i autor "Przedwiośnia" próbował przed nią ostrzec swój naród.
- "Mistrz i Małgorzata" Michaiła Bułhakowa - Bułhakow przestawia katastroficzny wpływ totalitaryzmu rosyjskiego na społeczeństwo. Przyczynia się on nie tylko do jego rozpadu, ale także do zaniku moralności wśród ludzi. System stalinowski jest na tyle zły, że szatan musi czynić dobro.
