Powstała w latach 1932-1935 "Granica" jest uznawana za najwybitniejszą powieść Zofii Nałkowskiej. Autorka porusza w niej między innymi problematykę psychologiczną. Opisuje losy bohaterów, zwracając szczególną uwagę na ich zachowania, uczucia. Tworzy wnikliwe portrety psychologiczne. Skupia się przede wszystkim na relacjach między kobietą a mężczyzną oraz na analizie psychiki kobiecej. Na kartach tej powieści zastanawia się, kim tak naprawdę jest człowiek: czy tym, za kogo sam siebie uważa, czy takim, jak widzą go ludzie. Już sam sposób prowadzenia narracji (z punktu widzenia różnych osób), czy w ogóle cała kompozycja utworu, pokazuje, jak różne postaci postrzegają to samo zdarzenie i tego samego człowieka. W ten sposób można zauważyć, jak wiele opinii jest sprzecznych ze sobą. Konkluzję, do której dochodzi autorka, wyrażają słowa padające z ust Zenona Ziembiewicza: "Jest się takim, jak myślą ludzie, nie jak myślimy o sobie my; jest się takim jak miejsce, w którym się jest".
W roku wydania powieści Zofia Nałkowska wypowiedziała swoje zdanie na temat moralności: "Wydaje mi się, że początkiem istotnej moralności byłoby widzenie siebie oczyma innych". Według niej to życie społeczne warunkuje moralność, wywiera na nią duży wpływ, a człowiek żyje w ścisłej zależności od środowiska, w którym się znajduje. Sądy otoczenia są bardzo ważne, ale nie należy zapominać o tym, że nie są miarą bezwzględną.
