Poetka została nagrodzona za swoją twórczość w 1996 roku literacką nagrodą Nobla. Jej poezję charakteryzuje trudna, poważna tematyka opisana w przystępny, nieskomplikowany wręcz sposób. Tematyka wierszy dotyczy najczęściej problemów związanych z egzystencją człowieka, jego kondycją, sumieniem, czy uczuciami jakie mu towarzyszą. Często poetka rozważa także ogólno filozoficzne, etyczne i moralne problemy związane z funkcjonowaniem człowieka w społeczeństwie.

Tak też dzieje się w utworze, pt: "Nienawiść". Autorka rozważa to straszne uczucie porównując je niejako z innymi. Dochodzi jednak do smutnych wniosków. Twierdzi bowiem, że jest to jedyne z wszystkich innych ludzkich uczuć, które tak uparcie dąży do swego celu. Mimo, że niesie z sobą ból, cierpienie, gniew, złość. To uczucie, które zdaniem pisarki istniało od zawsze i niestety już nigdy się nie skończy: "śmiało patrzy w przyszłość - ona jedyna".

Nienawiść jest bezwzględna, pozbawiona skrupułów i dlatego tak łatwo może zrealizować swoje cele. Inne uczucia "cherlawe i ślamazarne" pod żadnym względem jej nie dorównują. Nienawiść staje się przez to najsilniejsza i niezniszczalna. Nic nie jest w stanie jej pokonać, gdyż zbyt wielką siłą dysponuje. Niszczy wszystko i wszystkich, których spotyka na swojej drodze. Sieje śmierć i spustoszenie. Przecież to za jej sprawa na świcie mają miejsce wojny, morderstwa, czy kłótnie. Nienawiść doprowadza do całkowitej degradacji piękna, miłości, dobroci, miłosierdzia. Zawsze zwycięża, gdyż jako jedyna jest "zdolna, pojętna, bardzo pracowita".

A na domiar złego dotyczy każdego żyjącego człowieka. Nikt nie ma na tyle sił, aby ja w sobie całkowicie przezwyciężyć. Zawsze, prędzej czy później, zmusza i prowokuje człowieka do złego postępowania. To zależy tylko od sytuacji. Dlatego Szymborska wprowadza do swojego utworu zbiorowy podmiot liryczny. Podkreśla tym samym, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za istnienie nienawiści.

Ciekawym zabiegiem jest także personifikacja nienawiści w wierszu. Ten środek artystyczny powoduje, że nienawiść staje się jeszcze silniejsza, zdolna do działania: "dobrze się trzyma", "lekko bierze przeszkody", "jeśli musi poczekać, poczeka".

Co ciekawe, ale jednocześnie przerażające, nienawiść jest uczuciem, które posiada w sobie jedynie człowiek. Żadne inne żywe stworzenie nie jest do niej zdolne.

Nienawiść staje się swoistym atrybutem człowieka, kształtuje jego życie, a zatem także całą historię dziejów ludzkich: "Ile ułożyła pieśni. Ile stronic historii ponumerowała", "Ile dywanów z ludzi porozpościerała".

Nienawiść jest tak skuteczna w swym działaniu, gdyż posiada niesamowita zdolność przystosowywania się do danej sytuacji. Na zawołanie może stać się: "młodsza" lub "starsza", "zdolna", czy "ślepa". Jej cechą staje się także to, że "ma bystre oczy snajpera".

Poetka stosuje także liczne przerzutnie, wpływające na zrytmizowanie wiersza, a także podkreśla jego dynamizm i nieokiełznanie.

Wiersz nie posiada rymów. Podkreśla to surowy charakter utworu. Może wskazuje także na fakt, iż problem jest bardzo poważny.

Autorka w doskonały sposób prezentuje to straszne uczucie. Zestawia je z innym, które okazują się na tyle słabe, iż pewnym staje się ich przegrana. Mówi o tym, jak bardzo nienawiść jest wszechogarniająca. Dotyka każdego i wszystko niszczy, a co najgorsze dzieje się tak już od początku świata. Nic nie wskazuje na to, aby cokolwiek mogło się zmienić.

Cała historia pełna jest jej przykładów: I, II wojna światowa, faszyzm, hitleryzm, a dziś zamachy terrorystyczne, wojna w Iraku i wiele innych równie przerażających przykładów. Najgorsze, że ten koszmar stwarza sam człowiek drugiemu człowiekowi. Pointa autorki wydaje się być przerażająca - to straszliwe uczucie nigdy nie zostanie zlikwidowane. Zawsze już będzie towarzyszyło człowiekowi, przecież:

"Jest mistrzynią kontrastu

między łoskotem a ciszą,

między czerwoną krwią a białym śniegiem.

A nade wszystko nigdy jej się nie nudzi

Motyw schludnego oprawcy

Nad splugawioną ofiarą".