Utwór jest przedstawieniem następujących po sobie latach życia, o których z perspektywy czasu pisze sam poeta. Zwierza się, że jest świadomy zmian jakie się dokonywały w jego myśleniu, postępowaniu, przekonaniach. Zmiany te nie dotyczył jednak tylko jego, ale wszystkiego i wszystkich, z którymi obcował. Mówi o tym jak dużo się zmieniało, gdyż mijające lata powodowały i przynosiły nowe potrzeby, kłopoty, zmartwienia, czy choćby marzenia. Poeta wspomina kolejno swoje dzieciństwo, lata dorastania, a w końcu dojrzałość.
Leopold Staff wspomina w wierszu beztroskie lata swojego dzieciństwa, kiedy to był otoczony opieką rodziców i bliskich mu osób. Mówi, że wówczas czuł się naprawdę szczęśliwy, mimo, że jeszcze był zbyt mały, aby móc rozumieć i pojąć otaczający go świat.
Jako młodzieniec był pełny zachwytu i chęci odkrywania siebie i świata. Niestrudzenie zgłębiał naukę i snuł plany dotyczące swojego przyszłego życia. Wspomina, iż był pełen nadziei. Sam przyznaje, że czasem tęsknił za utraconym już dzieciństwem, ale jako młody człowiek również był szczęśliwy, mimo że zdawał sobie sprawę, iż wiek w którym się znajduje nie oszczędzi mu zmartwień, kłopotów i smutków. Dorosłość przynosiło ze sobą obowiązek odpowiedzialności za siebie i swoje czyny. Nikt wówczas nie opiekował się i nie wyręczał poety ze wszystkiego, jak to we wcześniejszym okresie życia robili rodzice.
Pełna dorosłość to również szczęśliwy etap życia dla poety. Staff mówi, ze ma świadomość swojego poetyckiego talentu i jest pewien, że właśnie w taki sposób będzie opisywał świat. Wszystkie swoje zachwyty, radości, smutki wynikające z życia i obserwowania codzienności.
Poeta wspomina w wierszu o swoich twórczych inspiracjach starożytną kulturą i sztuką. To dzięki niej zrozumiał, że jako człowiek niczym nie jest skrępowany. Siła jego umysłu stoi ponad wszystkim, bo dzięki niej jest w stanie wiele zrozumieć i pojąć. Jednostka nie może być tłamszona przez epokę w której przyszło jej żyć. Musi nauczyć się szacunku do epok minionych i zacząć korzystać z ich osiągnięć.
Charakterystyczny dla tego wiersza staje się fakt, iż poeta w całym swoim życiu potrafił odnaleźć piękno i radość z obcowania ze światem. Wiersz prezentuje także wysoka świadomość poety i jego szacunek do tradycji historycznej.
