Życie człowieka, tak jak każdej istoty biologicznej, jest ograniczone - wiadomo, że kiedyś się skończy. Na jego długość ma wpływ wiele czynników. Nie można jednak określić, kiedy nadejdzie śmierć - ale mamy pewność, że umrzemy i zostawimy po sobie pustkę. Nasze odejście na pewno przyniesie wiele smutku bliskim, ponieważ stracą wtedy część własnego świata. Od tej pory wiele w ich życiu się zmieni i nic nie będzie już takie, jak przed naszą śmiercią. Będą przywoływać naszą obecność jedynie we wspomnieniach. Horacy jednak twierdzi Non omnis moriar (Nie wszystek umrę) - jest człowiekiem pewnym tego, że nie umrze, ale będzie żył wiecznie, tzn. pokona śmierć. Nie chodzi mu jednak o śmierć biologiczną (bo taka czeka każdego z nas), ale o wieczne życie jego twórczości. Uważa on, że śmierć nie dosięgnie go w pełni, ponieważ jest artystą. Sztuka zapewni mu nieśmiertelność i wieczną sławę - sprawi, że o jego utworach będą podziwiały i pamiętały następne pokolenia.

Wielu znanych ludzi - artystów, polityków, naukowców - żyje w naszych wspomnieniach i myślach do dzisiaj. Osiągnęli w swoim życiu tak wiele, że nie można o nich zapomnieć - dlatego przetrwają na zawsze w naszej pamięci. Myślimy o nich, ponieważ to, co po nich pozostało służy nam do tej pory, czasem przed czymś przestrzega - bo nie wszyscy sławni ludzie zapisali się na kartach historii pozytywnie.

Dla mnie najciekawszym przykładem wiecznego trwania jest Grecja - wspaniałe miasto, które przekonuje, jak wielką była cywilizacja starożytna (kultura, technika, nauka). To właśnie tutaj możemy doszukać się początków wielkiej sztuki, najważniejszych odkryć naukowych, zobaczyć ruiny wspaniałych, pięknych budynków, które są dowodem potęgi Greków. Do dziś zachwycamy się dziełami greckich twórców, np. Myrona i Fidiasza, przypominamy sobie słowa wybitnych filozofów m.in. Sokratesa i Platona. Świadczy to o tym, że w pewien sposób osiągnęli oni nieśmiertelność - pozostali w ludzkiej pamięci przez tysiące lat.

Nie tylko Grecja posiadała wybitnych twórców, wielu artystów, myślicieli, matematyków pochodziło z Azji Mniejszej i Italii, które Ateny chciały skolonizować. Spartanie byli wielką potęgą wojskową, osiągnęli wiele sukcesów militarnych. Właśnie ta dziedzina przyniosła im sławę, dlatego nie mogli już tak bardzo troszczyć się o rozwój sztuki i nauki (z tego powodu niewiele ich dzieł możemy dziś podziwiać). Za to do dziś pamiętamy o wielkim bohaterze - Leonidasie i wojownikach, którzy zginęli w wąwozie termopilskim, o największej ze starożytnych wojnie - wojnie peloponeskiej.

Człowiek to istota, która może bardzo wiele zrobić, stworzyć nowe, wspaniałe dzieła, które staną się fundamentem dla następnych odkryć. Artyści i naukowcy, którzy posiadają ogromny talent nieustannie pracują nad nowymi osiągnięciami, o których pamięć będzie trwała zawsze. Każdy z nim pracuje na własną nieśmiertelność. Nie jest tak jednak w każdym przypadku, jako przykład można by wymienić księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, bohatera opisanego przez Henryka Sienkiewicza w Ogniem i mieczem. Pisarz napisał tę powieść historyczną zgodnie z faktami. Jednak musiał je trochę ubarwić, ponieważ powstanie Chmielnickiego nie było dobrym tematem na książkę. Wymieniony przeze mnie książę Wiśniowiecki, nazywany przez wszystkich "Jaremą", był niezwykle utalentowanym przywódcą. Uczestniczył w wielu trudnych walkach, najważniejszą z nich byłą bitwa pod Beresteczkiem. Zawsze był gotowy udzielić Polsce militarnej pomocy. Takich wojowników jak on znamy z historii wielu - Henryk Sienkiewicz wybrał właśnie jego, ponieważ jest jedną z najbarwniejszych postaci związanych z Polską, stał się bohaterem i wzorem do naśladowania. Swoim postępowaniem na pewno zasłużył sobie nie tylko na opisanie w książkach, ale także na szacunek i pamięć, które będą przekazywane Polakom z pokolenia na pokolenie.

Myślę, że wielu ludzi uznawanych za wybitnych twórców, odważnych bohaterów tak naprawdę nie zasługuje na to miano. Poznajemy na lekcjach tylko część prawdy o nich - bo nie można przekazać wszystkiego o ich życiu. Czasem byli ono sprawcami nieszczęścia i cierpienia wielu osób, a mimo tego są uznawani za wyjątkowych. W pamięci jednak pozostaje tylko ta część ich życia, która na to zasłużyła - opowieści o nich stają się legendą, ponieważ są ubarwiane i uzupełniane przez kolejne pokolenia. Sprawiają, że taka osoba staje się symbolem np. dobra czy męstwa. Przykładem może być młody człowiek, ofiara wypadków czerwcowych - Romek Strzałkowski. Pamiętamy o nim, ponieważ był pierwszym człowiekiem, który został wtedy zastrzelony. Kolejną osobą, która znana jest ze swoich czynów na całym świecie jest Lech Wałęsa, dzięki niemu Polska stała się krajem demokratycznym. Jest on symbolem walki o wolną ojczyznę. Za swoje zasługi został uhonorowany wieloma nagrodami - m.in. nagrodą Nobla, a także doktoratami honoris causa. Jednak trzeba zaznaczyć, że nie tylko on przyczynił się do obalenia komunizmu. Wśród działających na rzecz demokracji polityków byli także: Tadeusz Mazowiecki oraz Jacek Kuroń. Uważam, że również zasługują na pamięć, gdyby nie oni, nie wiadomo, jak potoczyłyby się losy kraju. Mimo tego, że Polska jest ojczyzną wielu wybitnych ludzi, za granicą najbardziej znani są Jan Paweł II i Lech Wałęsa.

Na zakończenie trzeba podkreślić, że w życiu warto starać się o osiągnięcie czegoś, co będzie mogło zapewnić nam obecność w pamięci ludzi i na kartach historii. Jeśli zrobimy coś wartościowego, na pewno zostaniemy zapamiętani i przetrwamy na zawsze w myślach innych. Tylko wtedy będziemy mogli powiedzieć, że pokonaliśmy śmierć i osiągnęliśmy wieczne życie. Trzeba starać się o to, by pozostawić po sobie jak najlepsze wspomnienia i sprawić, że ludzie będą z szacunkiem i podziwem myśleć o naszych osiągnięciach.