Jan Kochanowski w "Trenie XVIII", mającym już charakter konsolacji, czyli pocieszenia, napisał:
"My, nieposłuszne, Panie, dzieci Twoje,"
oraz
"Ale ojcowskim nas karz obyczajem,
Boć przed Twym gniewem stajem
Tak, jako śnieg niszczeje,
Kiedy mu słońce niebieskie dogrzeje".
Słowa te, należą do człowieka bogobojnego, świadomego ułomności ludzkich, ale przede wszystkim miłości i dobroci Boga. Podmiot tego utworu nie chce się wadzić z Panem, ponieważ wie, że wolą Jego jest, abyśmy błądzili, grzeszyli, ale po to, by zrozumiawszy swoje błędy, uciekali się do Niego po rozgrzeszenie i wybaczenie. To jest wyrażenie postawy, którą można nazwać pokorą. Jest ona związana z życiem raczej skromnym, ale wartościowym, pełnym ufności pokładanej w Bogu. Niesie optymizm, ponieważ ludzie pokorni nie pozostają skazani na samych siebie, tylko mają oparcie w Bogu.
O uniwersalności takiego podejścia do życia może świadczyć biografia św. Franciszka z Asyżu, który pięknie urzeczywistniał idee chrześcijańskiej uczciwości, czystości i sprawiedliwości. Twierdził, że Bóg jest dobry i wybacza ludziom. Wszystkie stworzenia i istnienia na ziemi uważał za równe człowiekowi. Tak wyrażał swoją pokorę, otoczenie natomiast oddawało mu to w postaci przyjaźni, dobroci i szacunku. Zmienił pogląd na człowieka mocno wierzącego i skromnego, który uważany był za niewolnika swojej wiary. Pokazał, że pokora zapewnia nam opiekę i miłość bożą. Optymizm i radość wynikająca z postawy św. Franciszka dowodzi, że jest ona godna naśladowania i ponadczasowa.
Dzisiaj nieco inaczej rozumie się i kojarzy pokorę, jako nieumiejętność radzenia sobie z trudnymi decyzjami, czy sprawami. Jest to jednak myślenie jednotorowe i nie dające całościowego obrazu ludzi, których możemy uznać za pokornych i skromnych. Taka postawa na pewno wymaga wielu poświęceń i wyrzeczeń- w tym tkwi jej trudność, ale i wyjątkowość. Jednak kiedy to zrozumiemy, stwierdzimy, że daje nam ona wolną wolę i możliwość panowania nad sobą i swoim życiem. Dzięki niej można wiele w życiu osiągnąć, kierując się mądrością, którą pokora nam podpowiada.
