Epifora to jedna z figur retorycznych. Epifora jest określonym typem celowego powtórzenia. Epifora polega na powtórnym użyciu tego samego słowa, wyrażenia lub zwrotu w na końcu pewnej części wypowiedzi, np. wersu, zdania. Może być to powtórzenie dwukrotne lub wielokrotne. Epifora należy do składniowych środków stylistycznych, czyli stosowanych w zakresie budowy wypowiedzeń.

 Funkcje epifory

Epifora w wierszu pełni taką samą funkcję jak rym, często go zastępuje. Służy rytmizacji i instrumentacji wiersza. Zadaniem epifory jest również zwrócenie uwagi na powtarzaną frazę i podkreślenie jej znaczenia. 

Epifora jako figura retoryczna jest jednym ze sposobów ekspresji językowej, wzmacnia emocjonalność wypowiedzi, wpływa na jej ozdobność, kwiecistość.

Epifora - przykłady

Epifora jest najczęściej stosowana w poezji. Wiele przykładów epifory można odnaleźć w twórczości współczesnych poetów:

"Nie idzie, ale skrada się przez życie,Czołga się przez życie,sunie przez życieŚlimaczym, śliskim śladem." (A. Kamieńska, "Iść przez życie")

"Na moście stoi człowiek,przed sklepem stoi człowiek,rękę wyciąga człowiek,pięść za­ciska człowiek" (T. Różewicz, "Człowiek, który nie wróci")

Epifora - powiązane terminy

Można także spotkać się z użyciem terminu epistrofa na określenie epifory. Zastosowaniu epifory towarzyszy często paralelizm składniowy. Epifora występuje często na końcu wypowiedzeń o podobnej, analogicznej konstrukcji.

Obok epifory występuje anafora, czyli powtórzenie podobnych słów na początku wersów. Połączenie epifory i anafory w jednej wypowiedzi nazywamy symploke. 

Ten środek stylistyczny jest często używany w mowach, przemówieniach, np. "Kto koronę przedawał? Panowie! Kto koronę ku­pował? Panowie! Kto wojska obce do kraju wprowadził? Panowie" (Stanisław Staszic "Przestrogi dla Polski")