Głoski dźwięczne to głoski posiadające cechę dźwięczności, inaczej fonacji. Dźwięczność lub jej brak wiąże się z pracą wiązadeł głosowych, z określonym ich zachowaniem podczas artykulacji danej głoski. Głoski dźwięczne są artykułowane z udziałem drgających wiązadeł.

 Które głoski są dźwięczne?

Do głosek dźwięcznych należą wszystkie samogłoski, a także część spółgłosek: b, d, g, w ,z, ź, ż, l, ł, r, m, n, j, dz, dź, dż. Większości głosek dźwięcznych można przypisać odpowiadające im głoski bezdźwięczne. Pary głoska dźwięczna - bezdźwięczna są następujące: b - p, d - t, g - k, w - f, z - s, ź - ś, ż - sz, dz - c, dź - ć, dż - cz. Kilka głosek dźwięcznych (m, n, r, ł, j, l) nie posiada takiego odpowiednika. Podział na głoski dźwięczne i bezdźwięczne to tylko jedna z klasyfikacji głosek.

Głoski dźwięczne - co je odróżnia od bezdźwięcznych

Podczas wymawiania głosek dźwięcznych dochodzi do zsunięcia i drgań wiązadeł głosowych. Wymawianie głosek bezdźwięcznych nie wywołuje drgań, wiązadła pozostają nieruchome. Drgania wiązadeł głosowych są wyczuwalne po przyłożeniu ręki do krtani w momencie poprawnej artykulacji głoski dźwięcznej (tzn. bez dodawania samogłoski na końcu).

Ubezdźwięcznienie głosek dźwięcznych

Głoski dźwięczne w języku polskim mogą ulegać ubezdźwięcznieniu. Ubezdźwięcznienie to rodzaj uproszczenia fonetycznego, w którym głoski dźwięczne tracą swoją dźwięczność i są wymawiane jak ich bezdźwięczne odpowiedniki. Dotyczy to tylko spółgłosek. 

Do utraty dźwięczności dochodzi, gdy głoska dźwięczna znajduje się na końcu wyrazu (sąd - sąt) lub sąsiaduje ze spółgłoską dźwięczną. Gdy znajduje się za nią zachodzi ubezdźwięcznienie postępowe (świat - śfiat), gdy ją poprzedza - ubezdźwięcznienie wsteczne (łódka - łótka).