"Ajudah" należy do cyklu sonetów krymskich Mickieiwcza. Słowo "Ajuhah" to nazwa przylądka na wschód od Gurzufu. Wyraz ten oznacza w języku tatarskim również "niedźwiedzia". Sonet ów ma budowę dwu - częściową: pierwsze dwie strofy mają charakter opisowy, dwie kolejne i ostanie - są refleksyjne. Podmiot liryczny można utożsamiać z podróżującym poetą. W pełnym plastyki opisie stwierdza, iż lubi oglądać spienione fale rozbijające się o skały. Zachwyca go ten widok. Ma świadomość ogromnej siły owych morskich bałwanów i porównuje je do siły zwierząt.
Lubię poglądać wsparty na Judahu skale,
Jak śpienione bałwany to w czarne szeregi
Ścisnąwszy się buchają, to jak srebrne śniegi
W milijonowych tęczach kołują wspaniale.
Trącą się o mieliznę, rozbijają na fale,
Jak wojsko wielorybów zalegając brzegi,
Zdobędą ląd w tryumfie i na powrót, zbiegi,
Miecą za sobą muszle, perły i korale.
Mickiewicza fascynuje ta siła przyrody, porównuje ją do wojska, personifikując morskie fale, nadaje im rys czegoś ożywionego i tym samym bardziej przerażającego. Z drugiej strony poety spogląda na żywioł z dystansu, nie uczestniczy w nim, jest tylko świadkiem. Może właśnie dlatego tak bardzo zachwyca go ogrom morskich fal.
Widok tak gwałtownie zachowującego się żywiołu nasuwa poecie skojarzenie z namiętnościami ogarniającymi jego duszę. Namiętności te potem znajdują ujście w poezji, która stanie się nieśmiertelna i rozsławi imię poety.
Podobnie na twe serce, o poeto młody!
Namiętność często groźne wzburza niepogody,
Lecz gdy podniesiesz bardon, ona bez twej szkody
Ucieka w zapomnienia pogrążyć się toni
I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni,
Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni.
Podmiot liryczny nie rozmawia jakby ze sobą, to znaczy jest to rozmowa ze sobą, ale Mickiewicz jakby stwarzał kolejną osobę tego "dialogu". Zwrot "o poeto młody" może się odnosić do jakiegokolwiek poety, ale w tym kontekście chodzi Mickiewiczowi o siebie samego, aby bardziej zobiektyzować swoje rozważania tworzy właśnie takiego "wirtualnego" poetę, który w rzeczywistości jest nim samym.
Sonety krymskie, więc także i ten, mają zbliżony do siebie charakter obrazowania. Punktem wyjścia dla rozważań poety staje się przyroda, jej zadziwiające piękno. Potem natura wywołuje w poecie ciąg skojarzeń, doszukuje się podobieństw między naturą a samym poetą.
Sonety Mickiewicza to również przejaw romantycznego zainteresowania orientalną kulturą Wschodu. Opis przyrody, jej bogactwo znajduje się na pierwszym planie.
