Johan Gottlieb Fichte miał filozofię, która była kwintesencją idealizmu romantycznego. U jej podłoża leży przekonanie, że idea jest pierwotna wobec swojego bytu. Wszelkie rzeczy są wyobrażeniami jaźni, przedstawieniami świadomości. Zaznaczał on, że podmiot i jego otoczenie ma ścisły związek. Fichte w swojej filozofii skupił się na pojęciu czynu. W jego rozumieniu czyn oznaczał wysiłek jednostki, która działa w sposób świadomy i etyczny, nawet jeśli działa przeciwko swoim korzyściom. Według niego świadczyłoby by to o jej wolności.

Georg Wilhelm Friedrich uważał, że rzeczy nie istnieją niezależnie od myśli, świat uważał za uzwrieciedlenie ducha. A myśli są kierowane przez prawa logiki. Hegel był również zwolennikiem determinizmu dziejowego, oznacza to, że dzieje nie są przypadkowe, a istotą rzeczywistości jest działanie sprzecznych sił. Wierzył on inaczej mówiąc, w wieczną zmianę rzeczy wokół niego. W świecie wiecznie sćierają się teza i antyteza, tworząc wspólnie całość, syntezę. 

Friedrich Schlegel z kolei wierzył w powiązanie życia z aktem stworzenia. człowiek według niego jest powołany do tego, aby przemieniać bezosobowe życie w twórczą egzystencję. Filozof widział w poetach pierwiastek boski, pozwalający się im unosić nad ludzi, aby tworzyć bez żadnych ograniczeń niby Bóg. 

Friedrich Wilhelm Joseph Schelling uważał, że przyroda, natura ma w sobie jakiegoś ducha, jakiś boski pierwiastek, jednak nie nazywał przyrody Bogiem, jednak przypisywał jej cechy boskie. Uważał, że świata nie da się prawdziwie poznać przez zmysły, wobec tego próbował się on kierować intuicją.