"Dawid" Michała Anioła, jest drugim po jego "Piecie" arcydziełem rzeźby. Artysta rozpoczął go w wieku dwudziestu kilku lat na zlecenie rady miejskiej we Florencji, z przeznaczeniem na wystawienie przed pałacem w centrum miasta. Dawid jest przedstawiony jako postać pełna ukrytej energii i determinacji. Stoi w pozycji kontra postu, czyli z jedną noga lekko wysuniętą do przodu, gdy na drugiej oparty jest cały jego ciężar. Takie ujęcie charakterystyczne było dla antycznej rzeźby, jednak Michał Anioł daleko prześcignął starożytnych rzeźbiarzy. Warte zaznaczenia jest to, ze proporcje Dawida są lekko zachwiane, dla lepszego wrażenia wzrokowego. Jego głowa i dłonie są większe niż być powinny, co ogólnie sprawia wyraz nie nieproporcjonalności, lecz większej wyrazistości. Postać wyrzeźbiona jest w jednym, czterometrowym bloku marmuru. Początkowo miał inny rzeźbiarz wykonać z tego materiału posąg, jednak blok był dla niego zbyt wąski. Michał Anioł poradził sobie po mistrzowsku i nie dostrzegamy, jak płaski w sumie jest wizerunek Dawida. Można utożsamić go z siła i gwałtownością, mimo iż biblijny bohater ukazany jest w chwili zadumy. Spogląda on zapewne na wojska, z których za chwile wyłoni się jego przeciwnik, Goliat. Widać koncentracje młodego wojownika, dopiero trzymającego na ramieniu procę, może pogrążonego w modlitwie do Boga o pomoc w tej walce. A rzeźba przede wszystkim jest jednak prezentacja idealnego piękna, w odniesieniu do rzeźby starożytnego Rzymu i Grecji, tak podziwianej w okresie renesansu, nie tylko w Italii. We wrześniu 1504 roku posąg został przetransportowany na główny plac miasta i ustawiony na honorowym miejscu przed siedziba rządu. Obecnie, w wyniku lepszej ochrony tego monumentu, rzeźba znajduje się we florenckim muzeum, zaś na jej miejscu zastępuje ja późniejsza kopia.
