Autorem epopei narodowej "Pan Tadeusz" jest Adam Mickiewicz. Dzieło powstało podczas pobytu pisarza na emigracji w Paryżu, w latach 1832-1834. Jego głównym założeniem było pokrzepienie serc Polaków, którzy znaleźli się poza granicami ojczyzny. Skierowane do przedstawicieli społeczności skłóconej i pozbawionej nadziei na poprawę własnego losu, miało przypominać o dawnych latach polskiej świetności, tradycji narodowej oraz jej poszczególnych ideałach i wartościach. Wzbudzało przekonanie o wyjątkowości Polaków i misji, jaką mają do spełnienia. Od początku cieszyło się dużą popularnością wśród odbiorców. Zostało przetłumaczone na wiele języków, z czasem wzbudziło zainteresowanie czytelników z całego świata.
Największym marzeniem autora, było aby w przyszłości jego dzieło znalazło się w domowej bibliotece każdego Polaka. Wydaje mi się, że jego pragnienia urzeczywistniły się, z pewnością zdecydowana większość mieszkańców naszego kraju posiada na własność egzemplarz "Pana Tadeusza". Ponadto w 1999 roku odbyła się światowa premiera filmowej adaptacji "Pana Tadeusza", wyreżyserowanej przez Andrzeja Wajdę. Reżyser bardzo dobrze oddał nastrój literackiego pierwowzoru, nie wprowadził żadnych zmian, które mogłyby wpłynąć na zmianę treści oraz chronologii przedstawianych w jego filmie wydarzeń.
W role postaci pierwszoplanowych mistrzowsko wcielili się najbardziej znani, polscy aktorzy. Na wielkim ekranie mogliśmy zobaczyć m.in.: Michała Żebrowskiego (Pan Tadeusz), Daniela Olbrychskiego (klucznik Gerwazy), Bogusława Lindę (ksiądz Robak / Jacek Soplica), Grażynę Szapołowską (rewelacyjnie zagrała Telimenę), Andrzeja Seweryna (Sędzia), Marka Kondrata (Hrabia), a także debiutującą Alicję Bachledę-Curuś (w roli młodziutkiej wychowanki Sędziego - Zosi).
Akcja rozgrywa się w 1812 roku, tuż przed wyprawą wojsk Napoleona Bonapartego na Rosję. Fabuła filmu, podobnie jak to było w utworze literackim, jest oparta na trzech głównych wątkach oraz jednym pobocznym, przedstawionym w sposób bardzo dowcipny i humorystyczny. Są to:
- Spór między Sędzią i Hrabią o ruiny zamku Horeszków.
- Miłośc Pana Tadeusza i Zosi.
- działalność narodowo-wyzwoleńcza księdza Robaka (Jacka Soplicy).
- kłótnie dotyczące skuteczności polowań dwóch chartów - Kusego i Sokoła (watek zabawny i lekki).
W swoim dziele, Adam Mickiewicz poświęcił bardzo dużo miejsca na ukazanie piękna przyrody i krajobrazów Polski i Litwy. Podobne obrazy odnajdziemy w poszczególnych scenach w filmie Andrzeja Wajdy. Twórca przedstawił nam dworek w Soplicowie oraz okoliczne tereny. Całość prezentuje się niezwykle bogato i różnorodnie, bujność świata przyrody poznajemy przede wszystkim w momentach gdy bohaterowie uczestniczą w polowaniach czy poświęcają się grzybobraniu. Wajda zwrócił również uwagę widzów na obyczajowość dawnej społeczności szlacheckiej oraz zaścianka. Ukazał postaci bardzo różnorodne i niezwykle realistyczne. Podkreślił przede wszystkim formy życia staropolskiego: ucztowanie na łonie natury, organizowanie wielkich biesiad w okolicznych karczmach, tańce i oddawanie się niewinnym romansom.
Moim zdaniem Andrzejowi Wajdzie należą się ogromne brawa, na uznanie zasługuje również gra aktorów. Film bardzo mi się podobał.
