Izabela Łęcka jest jedną z głównych bohaterek "Lalki" Bolesława Prusa. Powieściopisarz dokładnie opisuje jej wygląd, charakter, zachowanie, problemy. Narrator jest utożsamiany z autorem, bardzo dużo wie on o bohaterce, czytelnik odnosi wrażenie, że zna on Izabelę. Obraz panny Łęckiej jest napisany obiektywnie.
Świat przedstawiony w utworze skupia się wokół losów Izabeli- świadczy to o tym, że jest to dzieło epickie. Panna Łęcka ma niewiele pozytywnych cech, jest w utworze ostro krytykowana. Prus posłużył się epitetami- opisuje wygląd Izabeli, jej kształtną figurę, występują również metafory oraz porównania, na przykład "zimna jak lód". Bohaterka jest kobietą piękną, oryginalną, niemal doskonałą. Lubi być adorowana i podziwiana, jednak nie chce mieć mężczyzny na stałe. Szaleńczo pokochał ją Wokulski, ale wychowana na salonową "lalkę" Izabela nie potrafiła kochać, była ona również odpowiedzialna za próbę samobójczą Stanisława. W końcu bohaterka została namówiona na małżeństwo, jej wymagania co do mężczyzny nie był w stanie nikt spełnić. Poszukiwała ona męża bogatego, pięknego, z dobrym nazwiskiem. Ostatecznie dokonywała wyboru pomiędzy marszałkiem a baronem.
Charakter bohaterki był płytki, małżeństwo dla niej było transakcją handlową. Łęcką od najmłodszych lat nauczono, jak ważne są pieniądze i nazwisko, dom odwiedzały jedynie ważne osobistości, a samą Izabelę wychowano na "ozdobę towarzystwa". Świat bohaterki był idealny, nie znała ona biedy i nie zwracała uwagi na nędzę innych, o sprawach państwa nie miała pojęcia. Jej świat był wyidealizowany. Styl życia doprowadził ją do zguby. Wokulski mówi o Izabeli: "Rozumiem żonę, która oszukuje męża, bo ona może się tłumaczyć pętami, jakie wkłada na nią małżeństwo. Ale ażeby kobieta wolna oszukiwała obcego sobie człowieka (…) rozumiem, kobietę, która oddaje się z miłości albo sprzedaje się z nędzy. Ale na zrozumienie tej duchowej prostytucji, którą prowadzi się bez potrzeby na zimno przy zachowaniu pozorów cnoty, na to już brakuje mi zmysłu".
