W epoce klasycznej często odwoływano się do antyku. Szczególnie powoływano się na zasady ustanowione jeszcze przez Pindara. Opierały się one na patetycznym tonie i tematyka dotyczącą ważnych idei lub wydarzeń i osób.

Na tych kanonach zbudował Kajetan Kozmian swój utwór pt.: "Oda na pokój w roku 1809". Prezentuje tu postać francuskiego przywódcy Napoleona Bonapartego, który zwyciężył nad Austrią i narzucił jej jego warunki. Wiersz ma wiele elementów klasycystycznych. Już samo motto odwołuje się do starożytnego pisarza, którym był Wergiliusz. Postać Napoleona uwidacznia się tu jako potężna, wielka, waleczna, podbijająca świat. Zarządza połową ludności na świecie wyznaczając jej miejsce na ziemi, a nikt nie potrafi się mu oprzeć i sprzeciwić. Staje się nadczłowiekiem, dorównującym Bogu. Na tym właśnie świecie żyje naród polski, który pomaga Napoleonowi w jego walkach. Wizerunek wodza jest przesadzony i monumentalny.

Również Adam Mickiewicz postanowił napisać odę, która miała chwalić ważne wydarzenia, młodość i zapał ludzki. Zaczyna się apostrofą skierowaną do nowego pokolenia, chociaż zawiera wiele pierwiastków klasycznych. Poeta zmieszał obydwie epoki nawiązując również do antyczności.:

"Dzieckiem w kolebce będąc kto łeb urwał Hydrze,

Ten młody zdusi Centaury",

Oraz romantycznej mody na działanie irracjonalne:

"Tam sięgaj gdzie wzrok nie sięga,

Lam czego rozum nie złamie".

Miłość była dla pisarza uczuciem, które szczególnie tkwiło w młodych ludziach i dawało im wiele wiary w działanie. Poeta wierzył, że da się odbudować i zmienić świat wiarą:

"Dalej, bryło z posad świata!

Nowymi Cie pchniemy tory"

Mickiewicz określa klasyków mianem "płazu w skorupie", którzy są zacofani ograniczeni.

Dzieła Adama Mickiewicza oraz Kajestana Kozmiana są z pozoru inne, ale tak naprawdę obaj piszą o ludziach i ich życiu. Różni ich jedynie sposób spojrzenia na te sprawy. To co ich łączy to również rytmika utworów, która sprawia, ze kiedy się je czyta, to ma się wrażenie jakby się je śpiewało. Maja podobny patetyczny styl co wpływa na siłę ich przesłania.