Okres w historii kultury europejskiej rozwijający się od około 1680 do końca XIII w. To oświecenie.

W Polsce epoka ta rozpoczęła się później niż w pozostałych krajach.

Przebudowa starego porządku miała odbyć się poprzez szerzenie wiedzy i oświecenie umysłu.

W czasach oświecenia wykształciły się następujące kierunki literackie:

- klasycyzm, który programowo związany jest z estetyką sztuki starożytnej. Zmierzał do utworzenia i rozpowszechnienia uniwersalnych form literackich, w których miała obowiązywać reguła decorum.

- racjonalizm, według którego rozum jest jedynym właściwym narzędziem poznania, zaś zmysły kłamią; twórca prądu był Kartezjusz, który głosił, że jedynym źródłem poznania prawdy jest rozum.

- empiryzm to kierunek filozoficzny, którego ojcem jest F. Bacon; prawdę możemy poznać tylko dzięki doświadczeniu.

- sensualizm, dla którego jedynym narzędziem poznania były wrażenia zmysłowe .

- sentymentalizm to prąd literacki, odrzucający wszelkie racjonalistyczne koncepcje, gdyż według niego to zmysły i uczucia oraz doświadczenie są źródłami poznania świata; aby odnowić człowieka moralnie nawoływał do powrotu do natury, prostoty.

- rokoko jest kierunkiem w sztuce i literaturze, interesuje się emocjami, erotyzmem, obyczajowością dworską.