Oświecenie jest w historii kultury europejskiej nowożytną epoką, która zaczęła się w XVIII wieku i była czasem zmian i rewolucji w polityce oraz w przemyśle.
Pierwsze oznaki poglądów oświeceniowych pojawiły się w Polsce w połowie XVIII wieku. Wtedy to król Stanisław August Poniatowski w 1765 roku otworzył w Warszawie pierwszy Teatr Narodowy. Wystawiano tam sztuki wedle gustów widzów i król nie ingerował w jego repertuar. W tym okresie wychodziło również pierwsze czasopismo o charakterze społeczno - politycznym "Monitor". Powstał także pierwsza szkoła, która miała kształcić szlachecką młodzież - Szkoła Rycerska. Aby doprowadzić do odbudowania szkolnictwa powołano specjalna instytucję o charakterze ministerstwa oświaty - Komisję Edukacji Narodowej (KEN).
Do najważniejszych wydarzeń politycznych mających miejsce w Polsce w tym okresie należały: konfederacja barska, działalność Sejmu Wielkiego, uchwalenie Konstytucji 3 maja. Wszystkie one ściśle wiązały się z rozwojem piśmiennictwa.
W XVIII wieku przodującą dziedziną było rolnictwo oraz hodowla. Jednak na skutek wynalazków odkrytych w Wielkiej Brytanii coraz mocniej rozwijał się przemysł. Wynaleziono nowe maszyny oraz sposoby przetwarzania surowców mineralnych. Spowodowało to przemianę Wielkiej Brytanii w państwo przemysłowe. Jest to tak zwana rewolucja przemysłowa.
W 1782 roku James Watt, wielki filozof, skonstruował silnik parowy, co znacznie obniżyło cenę produkcji. Ponieważ w Anglii było dużo kopalń węgla, zatem budowano fabryki, do których surowiec dostarczano przy pomocy kolei parowych. Wielka Brytania stała się potęgą przemysłową. Z czasem rewolucja ta przeszła również do innych krajów europejskich.
Natomiast we Francji koniec XVIII wieku był bardzo burzliwy. Społeczeństwo podzielone było na nierówne stany. Władzę trzymali w ręku król, szlachta i Kościół, a wszystkie koszty utrzymania kraju ponosili mieszczanie i chłopi.
W 1789 roku król Ludwik XVI postanowił obarczyć podatkami również szlachtę, ale powołany w tym celu parlament nie wyraził na to zgody. Stany Generalne przekształciły się w Zgromadzenie Narodowe i chciały odebrać władzę królowi. W ten sposób wybuchła rewolucja, która objęła cały teren Francji.
W 1793 roku uśmiercono króla i Francja została ogłoszona republiką. Jednak rządzący jakobini mordowali i gnębili ludność, która była im przeciwna. Dopiero w 1795 roku powołano nowe rządy, które uspokoiły sytuację, a w 1799 roku obalono rewolucję i władzę objął Napoleon Bonaparte.
Rewolucja francuska pozostawiła duży ślad w Europie. Dużą popularność zyskały jej hasła wolności i republikańskich rządów. W końcu państwa europejskie sprzeciwiły się temu, bojąc się rewolucji w swoich krajach i zaatakowały Francję, ale niestety wojska napoleońskie w 1804 roku pokonały przeciwników, a Napoleon został cesarzem Francji. Rodzina Bonapartego dominowała w całej Europie, zasiadała na tronie w Hiszpanii, Holandii, Neapolu i Westfalii (północne Niemcy). Jedynie Wielka Brytania i Rosja nie zostały przez Napoleona podbite, ponieważ Wielka Brytania miała bardzo silną flotę, zaś Rosja była ciężkim terenem do walk (zimny klimat, ogromny obszar). W 1814 roku nastąpił koniec rządów Napoleona Bonapartego, który skapitulował i został zesłany na Elbę.
Oświecenie było okresem, kiedy w państwach europejskich nastąpiło wielkie odnowienie w każdej dziedzinie.
