Okres Młodej Polski trwał od 1891 do 1918 roku. Często był nazywany neoromantyzmem ze względu na liczne nawiązania i inspiracje czerpane właśnie z epoki romantyzmu. Motyw wędrówki jest charakterystyczny dla utworów romantycznych, występuje także w twórczości młodopolskiej. Dlatego warto przyjrzeć się bliżej temu tematowi.
Pierwszym utworem, w którym występuje motyw wędrówki, są "Ludzie bezdomni" Stefana Żeromskiego. Głównym bohaterem powieści jest Tomasz Judym. Wywodził się z ubogiej, robotniczej rodziny, która mieszkała przy ulicy Ciepłej w Warszawie. Ojciec Tomasza był pijakiem. Ale małego chłopca przygarnęła ciotka, która zadbała o jego wykształcenie i później umożliwiła mu wyjazd do Paryża. We Francji Judym zetknął się z życiem biedoty, ale sporo czasu poświęcał na sztukę. Ale już po ukończonych studiach medycznych Judym postanowił wrócić do kraju i zamieszkać w Warszawie. Choć otworzył własny gabinet, nie pojawiali się u niego pacjenci. Powód był oczywisty: lekarz chciał pomagać najbiedniejszym ludziom, dlatego bogaci nie chcieli do niego przychodzić. Po tej porażce Judym dostał propozycję pracy w uzdrowiskowych Cisach, dlatego wyjechał z Warszawy. Ale i tam nie mógł się odnaleźć. W końcu popadł w konflikt z zarządzającymi ośrodkiem. W gniewie Judym popchnął administratora uzdrowiska do jeziora, co spowodowało kolejną utratę pracy. Młody lekarz wyjechał z Cisów bez celu, ale w drodze spotkał przyjaciela Korzeckiego, który namówił go do wyjazdu do Zagłębia. Tam przyglądał się ciężkiej pracy ludzi pracujących w kopalniach. Zdecydował, że im poświęci się bez reszty - dlatego odtrącił kochającą go Joasię i zrezygnował z materialnych dóbr. Wewnętrzne przeżycia Judyma symbolizuje motyw rozdartej sosny. Przedstawia ona odczucia bohatera, który chciał spełnić marzenia o osobistym szczęściu, ale z drugiej strony poświęcił się dla najbardziej potrzebujących.
W powieści wędrówka symbolizuje marzenie o dotarciu do wiedzy. Ale jej osiągnięcie powinno nasunąć myśli co do jej wykorzystania. Judym chciał poświęcić się dla walki o niezbędną higienę ludzi pracy, ale choć działał w ojczyźnie, a nawet w rodzinnym mieście - nie mógł znaleźć sprzymierzeńców. Jako samotny, tułający się po świecie człowiek chciał pracować dla dobra innych.
Kolejnym utworem, który zawiera motyw wędrówki, jest "Statek pijany" Jeana Artura Rimbauda. Podmiotem lirycznym wiersza jest osamotniony statek, który błąka się po wodach mórz i oceanów. Pierwszoosobowy podmiot wyraża swe odczucia i przeżycia. Statek jest symbolem człowieka, zaś jego wędrówka to ludzkie życie. Statek bez załogi przypomina osamotnionego, ale niezależnego człowieka, który w swej nieograniczonej wolności może odkrywać tajemnice świata. Ale jednocześnie każdy samotny człowiek chce trafić do portu - miejsca, gdzie będzie czuł spokój i poczucie bezpieczeństwa. Ale zebrane przez całe życie doświadczenia powodują jego negatywny stosunek do życia. Chce on zakończyć swój los: "O niechaj dno me pęknie! Niechaj pójdę pod morze!". Doświadczony przez życie i przepełniony nienawiścią do świata człowiek marzy o spokoju i ukojeniu. Pod koniec życiowej wędrówki każdy człowiek czuje się zmęczony, przepełniony dobrymi lub złymi doświadczeniami. Kiedy znajduje bezpieczną ostoję, pragnie odpoczynku, spokojnego miejsca, gdzie mógłby dożyć końca swych dni.
Wykorzystanych w utworach Młodej Polski motyw wędrówki symbolizuje ciągłą, najeżoną niebezpieczeństwami drogę człowieka do osiągnięcia wyznaczonych planów, wartości, celów. Ale ta podróż może być pełna niespodzianek i jej przebieg jest niewiadomą: jedni osiągają zamierzone plany i marzenia, więc mogą cieszyć się szczęściem, inni zostają odrzuceni przez bliskich, dlatego egzystują w samotności.
