W tej pracy chcę się zastanowić nad tym, jaka jest miłość poetów. Aby trafnie odpowiedzieć na to pytanie, na początku warto zastanowić się nad tym, czym w ogóle jest miłość. Według słownikowej definicji to silne uczucie sympatii odczuwane względem osoby odmiennej płci połączone z odczuwaniem pożądania. Ale tak naprawdę ta reguła nie wyraża złożonego aspektu tego uczucia, ponieważ każdy - także poeci - rozumie je inaczej.
Mogłoby się wydawać, że ktoś, kto tworzy miłosne liryki, jest szczególnie wrażliwy i uczuciowy, a wszystkie swoje przeżycia i nastroje przelewa na papier. Ale tworzenie poezji nie określa stopnia zaangażowania - przecież każdy może odczuwać równie silnie jak kochający poeci, zaznać tych samych uczuć i nastrojów.
Jedną z najbardziej znanych poetek - autorek liryków miłosnych była Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. Najbardziej charakterystyczne były pierwsze tomiki jej poezji, w których nie brakowało śmiałego i bezpośredniego, a zarazem niezwykle subtelnego i delikatnego sposobu ukazywania uczuć, które są zanurzone w codzienne życie. Wiersz "Fotografia" pochodzący z tomu "Pocałunki" jest niby zwyczajnym lirykiem, a jednak wyraża pochwałę fizycznej obecności ukochanej osoby, której nie jest w stanie zastąpić fotografia: "Gdy się miało szczęście, które się nie trafia: czyjeś ciało i ziemię całą, a zostanie tylko fotografia, to - to jest bardzo mało...". Kolejny wiersz pod tytułem "Miłość" ze zbioru "Wachlarz" również przedstawia tęsknotę kobiety za szczerym uczuciem miłości oraz niepokój co do trwałości związku, co wyraża dwukrotne pojawienie się w tekście znaku zapytania i powtórzenie humorystycznej puenty: "Sam mówiłeś zeszłego roku…"
Renesansowym mistrzem poezji był Jan Kochanowski, który nie poruszał nieśmiertelnego tematu miłości do jakiejś kobiety, ale przedstawiał swą rozpacz po stracie ukochanej córki. Te liryki nie powstały z myślą o opisywaniu kobiety, ale właśnie dla zmarłej Urszulce. Choć w dorobku poety znajdują się wiersze takie jak "Pieśń świętojańska o Sobótce" przedstawiająca wiejskie zaloty, to najważniejszym zbiorem Kochanowskiego są "Treny". Ten cykl stanowi filozoficzny wykładnik śmierci oraz próbę racjonalnego spojrzenia na ból rozpaczającego ojca.
Poetą, który pisał o miłości, był także Konstanty Ildefons Gałczyński, choć wśród jego wierszy nie ma zbyt wielu typowych liryków miłosnych. Często natomiast pojawia się groteska i sarkazm. Wiersz "Zaczarowana dorożka" wydaje się napisana w uroczystym tonie, gdyż przedstawia fantastyczną podróż dwojga zakochanych, których już po śmierci łączy małżeński węzeł. Jednakże dalsze fragmenty wiersza zawierają humorystyczny opis "knajpy dorożkarskiej", w której "ogórki w słojach się kiszą", a "wąsy nad kuflami wiszą", gdzie mistrz Onoszko głosi, że każde miasto musi mieć swoją "zaczarowaną dorożkę". Tak naprawdę jest to wiersz o konieczności istnienia poezji, o sile fantazji i wyobraźni.
Nieco inaczej o sprawach miłości pisał Krzysztof Kamil Baczyński. Tak jak wielcy poprzednicy - Słowacki i Norwid - skłaniał się ku lirycznemu spojrzeniu na problemy filozoficzne i egzystencjalne. Matczyne uczucia względem wyruszającego na wojnę syna przedstawia "Elegia o… (chłopcu polskim)", w której nie brakuje uczucia żalu i rozpaczy, ponieważ matka wie, że wojna zabiera najpiękniejsze lata życia jej dziecka. Zaś niezwykłym lirykiem miłosnym jest "Biała magia" poświęcona młodej żonie Baczyńskiego, powstała w czasie jednej z okupacyjnych nocy. Utwór ma budowę nieregularną, ale najbardziej zaskakująca jest rozbudowana metaforyka oparta na wyobraźni. Sprawny poeta posługuje się niezwykłymi obrazami, subtelnym rysunkiem i zaskakującymi skojarzeniami. Erotyk jest dowodem mistrzowskich możliwości poetyckich młodego poety i wyrazem kultu w stosunku do kobiecości Barbary.
Temat miłości można poruszać na różne sposoby, czego przykładem są wymienione utwory. Choć różnorodne, wszystkie są niezwykłe, wzruszające i piękne. Nie jest ważne, czy o uczuciu mówi się głośno, czy po cichu - każdy liryk wyraża indywidualne spojrzenie artysty na najpiękniejsze z uczuć.
