Najczęstszym motywem występującym w epoce baroku jest MIŁOŚĆ.

Wielu twórców podejmowało w swoich dziełach właśnie ten motyw. Wśród nich jest Jan Andrzej Morsztyn. Warto tu wymienić choćby sonet pt. "Cuda miłości". Tematem i problematyką tego wiersza jest cierpienie, którego źródłem jest właśnie miłość.

Według Jana Andrzeja Morsztyna miłość to skomplikowane uczucie. Próbuje to udowodnić na zasadzie przeciwstawień i użytych w tekście paradoksów. Bardzo ważnym elementem w baroku a stosowanym przez poetę jest koncept. Który w tym utworze umieszczony jest w zakończeniu.

Stanowi on puentę utworu z której odczytujemy , że przyczyną cierpień podmiotu lirycznego są niezwykle piękne i tajemnicze oczy dziewczyny. Przed urokiem jaki płynie z tych oczu nie jest się w stanie podmiot liryczny obronić. Nie ma wyjścia z tej sytuacji nawet rozumowo ani poprzez umysł nie jesteśmy w stanie wygrać z miłością.

Inny utwór to sonet "Do trupa". W sonecie tym zestawione mamy podobieństwa i różnice jakie są pomiędzy śmiercią a miłością. Jest tu zaskakujące zestawienie osoby nieszczęśliwie zakochanej z trupem. Celem zadaniem Morsztyna było zaszokowanie i zaskoczenie końcową wymową utworu. Forma utworu to monolog liryczny, kierowany do tytułowego trupa. Utwór podzielony jest na dwie części. Pierwsza część stanowi wyliczenie podobieństwa jakie są pomiędzy zakochanym a trupem. Są to na przykład : obaj są zabici, bladzi, bezrozumni, skrępowani i wtrąceni w ciemność.

Druga część to natomiast opis i wyliczenie różnic. Są to: milczenie trupa , kochanek może się zaś skarżyć. Trup nie czuje już nic. Zakochany cierpi straszne męczarnie i katusze

Utwór kończy paradoksalny wniosek że lepsza sytuacja jest trupa niż nieszczęśliwie zakochanego.

Drugim najbardziej ciekawym poetą epoki barokowej jest Daniel Naborowski.

W wierszu "Do Anny" stwierdza że jedyna i trwałą rzeczą jest miłość. Następuje w tym wierszu nagromadzenie opisów innych nietrwałych zjawisk i rzeczy w tym celu by czytelnik przyznał poecie rację że

"Czasowi zgoła wszytko na świecie hołduje.

Szczyra miłość ku tobie, Anno (...) nigdy nie ustanie".

Kolejnymi motywami i tematami poruszanymi w literaturze barokowej są ŚMIERĆ, PRZEMIJANIE, MARNOŚĆ.

Najpełniejszy przekrój tych motywów znajduje się w wierszach napisanych przez Daniela Naborowskiego. Najciekawszym wierszem jest utwór pod tytułem "Marność". Podmiot liryczny w tym wierszu stwierdza, że życie człowieka polega na pogoni za dobrami doczesnymi. Dobra te są tylko pyłem marnością. Najważniejsza i wieczna jest miłość do Boga.

Pogoń i zaspokajanie przez ludzi swoich pragnień doczesnych oddala nas od Boga i życia wiecznego. Poprzez marność Naborowski rozumie sprawy ziemskie, jej dobra bo one są nietrwałe i szybko przeminą. Ponad to z tego wiersza dowiadujemy się także że te dobra nie przynoszą szczęścia. Stałą i jedyna godna wartością do której powinien dążyć jest Bóg.

Trzeba zachowywać umiar. Nie należy odrzucać wszelkich wartości doczesnych. Należy żyć dobrze pobożnie i uczciwie. Pamiętać także należy że zostaniemy ukarani za nasze postępowania i grzechy.

Ostatnim wierszem który chciałam tutaj poruszyć jest wiersz pt. "Krótkość żywota". Dotyczy on naszej śmierci a także przemijania. Śmierć i przemijanie są bardzo charakterystyczne dla baroku motywy. Stanowią one prawdę o naszej egzystencji. Ukazują że nasze życie jest bardzo kruche , delikatne , a także ulotne i nietrwałe.

W baroku także z pewnym zafascynowaniem rozważano o przemijaniu i o śmierci. Daniel Naborowski ukazuje nam ulotność naszego życia podkreśla że upływający czas jest nie do zatrzymania. Naborowski opis naszego życia zawiera w tych kilu krótkich wyrazach: "dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt". Konkluzja tego utworu jest następująca - nic nie trwa wiecznie, wszystko przemija.