Jednymi z bardziej uniwersalnych tematów wykorzystywanych w literaturze są krzywda, cierpienie oraz wybaczenie. Nie zabrakło ich także w poezji twórców Młodej Polski. Sięgnęli po nie nawet najwięksi ówcześni poeci: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz, Leopold Staff.
Cierpienie, którego dostarcza nam życie, jest tematem napisanych przez Tetmajera wierszy "Koniec wieku XIX" oraz "Hymn do Nirwany". Poeta próbuje odnaleźć sens ludzkiego życia, ale jest to działanie, które nie przynosi efektu. Czuje się przygnębiony i zrezygnowany, odczuwa niechęć do życia, gdyż los człowieka jawi mu się jako pasmo cierpień i niekończąca się udręka. Potwierdzenie tego możemy odnaleźć także w utworze "Na Anioł Pański", w którym poeta przedstawia krzywdę zwykłego człowieka. Niepewność jutra dotyka każdego z nas.
Podobne zagadnienia zawiera twórczość Jana Kasprowicza. W hymnie swojego autorstwa - "Dies irae" - pokazuje poeta człowieka, który nie potrafi przezwyciężyć odczuwanego cierpienia. Przedstawiona przez autora katastroficzna wizja końca świata jest przerażająca: grzesznicy odczuwają wieczne męki, z których nie mogą się wyzwolić. Dla Kasprowicza początkiem ludzkiego cierpienia był grzech pierworodny, który spowodował dalsze występki słabych ludzi. Według poety winnym wszystkiego jest Bóg, który na początku stworzył zło, a potem nawet nie próbuje skrócić ludzkiego bólu, którego poniekąd sam jest sprawcą. W tym utworze Kasprowicz zarzuca Bogu okrucieństwo, aby w "Hymnie św. Franciszka z Asyżu" odwołać wcześniejsze zarzuty, a nawet podziękować Bogu za stworzenie świata, w którym współistnieje dobro i zło. Także w późniejszej "Księdze ubogich" poeta wyraża akceptację dla cierpienia jako niezaprzeczalnej części ludzkiej egzystencji.
Także Tetmajerowi udało się przełamać początkowy dekadentyzm. W "Evviva l'arte" wyraża pochwałę sztuki, która może być zapomnieniem o życiowych problemach. Zmianę postawy poety wyrażają także erotyki i wiersze o przyrodzie górskiej. Według twórcy trzeba zaaprobować przeciwności losu i żyć dalej. Cierpienie jest wpisane w ludzką egzystencję i bunt przeciwko niemu nie przyniesie żadnych rezultatów. Ponadto dzięki cierpieniu potrafimy dostrzec radość i szczęście.
Czerpana z filozofii świętego Franciszka postawa życiowa stała się ważnym elementem twórczości artystów Młodej Polski. Bardzo wyraźnie zaznacza się to w utworze Staffa "O miłości wroga", w którym autor nakłania do przebaczania nawet najbardziej zajadłym przeciwnikom. Każdy powinien odnaleźć we własnym wnętrzu chociaż cząstkę chrześcijańskiej pokory, która pomoże wybaczyć nawet największe krzywdy.
Wszyscy trzej wielcy poeci ówczesnej epoki potrafili sprostać cierpieniom, jakie zgotowało im życia. A jednak mimo to nie poddali się i potrafili zdobyć się na wybaczenie nawet najbardziej bolesnych krzywd.
