Kobieta od samego początku jest przedstawiana w literaturze jako obiekt westchnień, uwielbienia, zazdrości i pożądania mężczyzn. Płeć piękną utożsamiano z kochankami, żonami i matkami. Motyw kobiety jest nieodłączną częścią takich tematów, jak miłość, macierzyństwo, rodzina. Postać niewiasty może być zarówno natchnieniem, muzą, aniołem, jak i wrogiem, pełnym nienawiści i chęci zemsty.

      Bohaterka"Zbrodni i kary" Sonia była córką Marmieładowa z pierwszego małżeństwa. Z powodu złych warunków materialnych rodziny, spowodowanych przez pijaństwo ojca, nie zdobyła żadnego wykształcenia. Nękana prze macochę pretensjami, kiedy nie może znaleźć zatrudnienia jako szwaczka, decyduje się pójść na ulicę i uprawiać profesję prostytutki z policyjnym "żółtym biletem", odcinającym jej powrót do normalnego życia i społeczeństwa "przyzwoitych ludzi". Dziewczyna zrobiła to, co uważała za słuszne w tej sytuacji. Zrobiła to dla swojego przyrodniego rodzeństwa. Sonię z jednej strony możemy określić jako kobietę słabą, upadłą, zniszczoną, doswiadczoną przez życie, ale z drugiej strony jest postacią odważną, wyrozumiałą, pokorną i silną. Swój los dziewczyna przyjęła bez buntu, bo uważała, że każdy człowiek musi dźwigać własny krzyż.

       Dunia, młodsza siostra Raskolnikova ze "Zbrodni i kary" była młodą, dumną, pewną siebie, stanowczą i wyniosłą kobietą. Dunia była mądrą, szlachetną i rozsądną dziewczyną, której wykształcenie pozwoliło na pracę guwernantki w rodzinie Swidrygajłowów. Dziewczyna spotkała się niestety z upokorzeniem i zniesławieniem, ponieważ została posądzona o rozbijanie małżeństwa, co nie było prawdą. Musiała opuścić Swidrygajłowów a atmosferze plotek i afery oraz zmagać się z niesłusznie zepsutą reputacją. Dunia była dobrą kobietą i bardzo kochała swoich bliskich. Była gotowa dla nich zrezygnować z własnego szczęścia. Właśnie dlatego zdecydowała się na związek z Piotrem Łużynem. Nie kochała go, ale zrobiła to z rozsądku, chcąc ułatwić karierę zawodową swego brata. Dunia była kobietą mądrą, rozsądną, która znała swoją wartość. Dla rodziny była w stanie się poświęcić, nie zwracając uwagi na swoje nieszczęście.

      Sofokles natomiast w "Antygonie" przedstawił obraz niezłomnej kobiety, córki Edypa, króla Teb, która nie bała się przeciwstawić władzy królewskiej w imię praw moralnych i boskich. Była świadoma tego, że jej zachowanie może ją zgubić, ale mimo wszytsko postanowiła postąpić zgodnie ze swoimi zasadami i pogrzebała zmarłego brata Polinika. Za karę została zamurowana i odebrała sobie życie. Antygona była odważną, pewną siebie kobietą wierną wyznawanym przez siebie zasadom. Poświęciła się dla idei, w którą wierzyła, nie wahając się ani przez chwilę. Chciała tylko żyć w zgodzie ze sobą.

      Każdy autor będzie pisał o kobietach w inny sposób. Jednak nie można zaprzeczyć, że wszystkie kobiety są silne, odważne, gotowe do poświęceń dla najbliższych, ale są również kruche. Niewiele potrzeba, by kobieta się załamała. Powszechnie wiadome jest także, że kobiety kochają i nienawidzą równie mocno, a także, że nie wybaczają szybko i mogą chować urazę przez wiele lat.