Bez wątpienia "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza jest jednym z najważniejszych dzieł literatury polskiej i jak żadne inne miał duży wpływ na kształtowanie się kultury naszego kraju. Nie bez powodu przecież Mickiewicza nazywamy naszym wieszczem narodowym, a "Pana Tadeusza" - epopeja narodową.
Kiedy Mickiewicz pisał swoje dzieło kierowały nim dwie myśli: po pierwsze, chciał wyrazić swa tęsknotę za utraconym krajem, gdyż w tym czasie przebywał na emigracji, i po drugie, chciał przypomnieć piękno ojczyzny innym, którzy musieli ją opuścić i zmobilizować przez to do walki o jej wolność.
Jako tło dla wydarzeń wymyślonych przez poetę, mamy ukazany czas kampanii napoleońskiej, która to była największą nadzieją na odzyskanie przez Polskę niepodległości. Poeta ukazuje nam również inne wydarzenia z historii Polski, m.in.: konfederację barską, Sejm Czteroletni, czy też Powstanie Wielkopolskie.
Mickiewicz dał nam również wielką panoramę szlacheckiej społeczności, gdzie ukazał arystokrację (Horeszkowie), szlachtę średniozamożną (Soplicowie), szlachtę, która pełni obowiązki służby (Protazy i Gerwazy), a także szlachtę zaściankową, która w książce jest pokazana jako oaza myśli patriotycznej, społeczność, która najbardziej ze wszystkich kultywuje dawne tradycje. Nie bała się nawet surowej kary, którą były zsyłki na sybir. Najważniejsza była wolność.
"Pan Tadeusz" to również opowieść i studium pewnego społeczeństwa, w którym ukazane są fakty dotyczące pracy na roli, zajęć, zabaw, przyjęć. Wszystko to wiąże się z pewny rytuałem, który jest także siedliskiem dawnych, polskich tradycji. Mamy na przykład pochwałę i opis polskich strojów, które są ładniejsze od tych, które szlachta przywozi z Francji. Większej wagi temu wszystkiemu dodaje również piękny i barwny język, którym poeta operuje przy opisie przyrody, czy na przykład spotkań przy stole.
Wydaje się, że nie ma w Polsce takiej osoby, która nie znała by "Pana Tadeusz". Każdy przecież zna słowa "Inwokacji", czy fragment o grze na rogu Wojskiego. Każdy uczeń czytał choć raz fragment tej epopei. Żadna inna książka nie zaznała takiego rozgłosu, i nie została nazwana eposem narodowym. Dlatego też, możemy mówić, że jest to część naszej kultury narodowej, której inni mogą nam tylko zazdrościć.
