„Marzy nam się jutro, ale jutro nie przychodzi. Marzy nam się chwała, której przyjąć nie chce nikt. Marzy nam się nowy dzień, choć dzień nowy już za nami. Uciekamy z pola bitwy, tej jedynej, którą trzeba stoczyć nam.”-Napisał Todd Anderson w swoim wierszu. Myślę, że pisząc te słowa to autor miał na myśli, że życie nie ma sensu, bo zawsze jest powód, z którego nasze życie nie jest idealne. Zawsze jest powód do zmartwień. Podczas czytania tych słów jednak chłopcy śmiali się na całego i mieli „ubaw po pachy” podczas biegania po pokoju i ścigania się nawzajem. Jest to według mnie kolejny przekaz oznaczający, że w życiu większości ludzi znajduje się osoba lub inny powód do życia, dzięki któremu lubimy robić to, co robimy i żyć tak jak żyjemy. Dzięki temu powodowi chcemy się stawać lepszymi ludźmi, i to nie tylko pod względem wyglądu, lecz charakteru i zachowań. Z licznych recenzji tego filmu w Internecie wywnioskowałam, że jest to film powszechnie lubiany i wielu ludzi sposób, w jaki została zekranizowana książka jest bardzo przemawiający do ludzi, nie licząc już tego, że sama książka jest cudowna, a akcja bardzo wciągająca. Film otrzymał wiele nagród wiele ważnych nagród, a najwięcej otrzymał scenariusz oryginalny Toma Schumana. Film był z resztą wyreżyserowany przez wybitnego, jedynego w swoim rodzaju Petera Weira. Dzieło oficjalnie powstało w 1989 roku. Muzyka została skomponowana przez Maurice Jarre. Oryginalna angielska nazwa to Dead Poets Society, ponieważ została wyprodukowana w Stanach Zjednoczonych.

Film bardzo mi się podobał i mogłabym obejrzeć go jeszcze raz. Wszystkim tym, którzy jeszcze nie oglądali polecam przed śmiercią obejrzeć.