Zenek pewnego letniego dnia pojawił się na wyspie. Jego obecność odkryli: Pestka, Ula, Julek i Marian – dzieci, które przebywały tam na wakacjach. Chociaż dzieci zaproponowały mu pomoc, on ją od razu odrzucił. Mimo to za radą czwórki przyjaciół poszedł z chorą nogą do lekarza, lecz zaraz po zabiegu znikł. Wkrótce pojawił się na wyspie, ale nic nie chciał mówić o sobie. Nieznany jest wiek Zenka – około 14-16 lat. Wiadomo tylko, że chłopiec mieszkał z ojcem – alkoholikiem, we Wrocławiu, a jego matka nie żyje. Ojciec znęcał się na synem, dlatego on uciekł z domu i wyruszył w poszukiwaniu wuja. Bohater miał nadzieję, że wuj pozwoli mu zamieszkać u siebie. Wójcik podróżował głównie pieszo i ukrywał się między ludźmi. Podczas tej pieszej wędrówki często doskwierał mu głód i zmęczenia.

Zenek to wysoki i szczupły chłopiec. Miał ciemne i gęste włosy. Gdy przybył na wyspę był trochę nie domyty, a ubranie miał przybrudzone, co było to skutkiem jego tułaczki. Gdy bohaterowie powieści znaleźli go na wyspie, wyglądał strasznie: „… twarz, szyja i ręce miały przykry szarawy kolor, właściwy ludziom po długotrwałej podróży bez możliwości umycia się i zmiany ubrania. Ula zauważyła chude policzki i szeroko rozłożone ładne brwi. Na spocone czoło spadały dawno niestrzyżone ciemne włosy, pozbawione połysku, jak sierść niedożywionego kota. Podniszczona wiatrówka i drelichowe spodnie były zmięte i pociemniałe od wilgoci”. Na skaleczonej nodze miał stary i brudny bandaż.

Główny bohater powieści to chłopiec bardzo tajemniczy i małomówny. „Samodzielność Zenka zrobiła na Marianie wrażenie, natomiast jego „tajemniczość” i niechęć do jakichkolwiek wyjaśnień wydawała się dziwaczna i przesadna”. Chłopiec nie ufał ludziom, był skryty i poważny. „Mnie nie też nie zaufał – mówiła do siebie z bólem Ula”. Zenek nie chciał opowiadać o swojej przeszłości, długo ukrywał w jakim celu i gdzie wyruszył. Złe traktowanie przez ojca stało się przyczyną utraty zaufania, zwłaszcza do dorosłych – bał się, że znowu go skrzywdzą.

Zenek polubił bardzo Dunaja – psa, a Dunaj jego. Jedyne, co ich łączyło to nieufność wobec ludzi, przez których dużo wycierpieli.

Bohater był niezwykle odważny, co udowodnił wyruszają w tak długą i daleką podróż. Do tego bardzo samodzielny i zaradny – nie oczekiwał od nikogo pomocy, sam radził sobie nawet z najtrudniejszych sytuacjach. Pokonywał piętrzące się przed nim trudności i wytrwale dążył do celu, którym było odnalezienie wuja.

Zenek robił rzeczy złe – kradzież pieniędzy i jabłek, lecz zmuszała go do tego sytuacja. Był głodny, nie miał pieniędzy, a nie chciał żebrać. Był zbyt dumny, by prosić ciągle o pomoc swoich nowych kolegów. Miał wyrzuty sumienia, kiedy robił coś złego.

Zenek Wójcik to pozytywna postać, ponieważ potrafił pokonać wszystkie przeszkody, był wrażliwy na krzywdę innych. Potrafił przyznać się do błędów i starał się je naprawić. Myślę, że byłby dobrym przyjacielem każdego z nas.