Człowiek w swoim życiu postępuje różnie. Każde zachowania i decyzje, które podejmuje muszą być zgodne z głoszonymi przez niego poglądami i ideami. Ludzie jako istoty społeczne są empatyczni, potrafią postawić się na miejscu innych i dzięki temu zrozumieć ich uczucia. Cierpienie innych zwykle wzmaga w nas współczucie i chęć niesienia pomocy.

       Raymond Rambert był dziennikarzem, który przyjechał do Oranu w celu przeprowadzenia ankiety na temat warunków życia ludności arabskiej. Mężczyzna po wykonaniu swej pracy chciał szybko opuścić miasto, jednak wybuch epidemii uniemożliwił mu to. Początkowo Rambert chciał nielegalnie uciekać. Nie czuł on bowiem żadnej więzi z mieszkańcami Oranu i twierdził, że nie jest tam potrzebny W podanym fragmencie „Dżumy” Albert Camus Raymond przychodzi do doktora Rieux, by powiadomić go, że zdecydował zostać w mieście i pomagać ludziom dotkniętym nieszczęściem. Rambert mówi o tym, że czuł się w Oranie obco, ale odkąd zobaczył to, co zobaczył, stwierdził, że sprawa dotyczy wszystkich ludzi, nie tylko mieszkańców miasta. W podjęciu decyzji pomógł mu także fakt, iż nie tylko on znajdował się z dala od swej ukochanej. Żona doktora Rieux przebywała w sanatorium daleko od męża. Rambert stwierdził też, że nie mógłny spojrzeć w oczy swej kobiecie, gdyby zostawił cierpiących bez pomocy. Bo przecież czymże jest szczęście jednostki w obliczu cierpienia tak wielu osób. Dziennikarz zdecydował się dołączyć do oddziałów sanitarnych. Camus początkowo opisuje go jako człowieka zimnego i oschłego na cierpienie. Jednak w obliczu epidemii jego podejście zmienia się. Rambert postawił się na miejscu mieszkańców Oranu i stwierdził, że jego obowiązkiem jest pomoc im.

       Doktorowi Rieuxowi pomaganie innym przychodziło wręcz naturalnie, gdyż swój zawód uważał za powołanie. Nie kierowały nim pobudki religijne, gdyż nie wierzył w Boga, nie chciał również zostać bohaterem czy świętym. On po prostu poświęcił życie pomaganiu innym. Codziennie zmagał się z chorobą, w leczenie chorych wkładał ogromny wysiłek. Uważał, że jedną z najważniejszych rzeczy jest dobre wykonywanie swojego zawodu. Od początku do końca kierował się etyką lekarską, będącą w gruncie rzeczy jego moralnością. Stawiał na pierwszym miejscu człowieka i jego los. W swoich działaniach starał się być przede wszystkim człowiekiem. Jego wrażliwość na ludzkie cierpienie była dobrze widoczna w poświęceniu, jakie wkłada w leczenie chorych, jednak szczególnie silnie jest ukazana w scenie śmierci syna sędziego Othona, Filipa. Doktor Reiux, nie mogąc wytrzymać widoku bezsensownego cierpienia dziecka, wyszedł z sali. Pomimo wielu lat wykonywania zawodu lekarza, wciąż nie może się przyzwyczaił do widoku ludzkiego cierpienia i śmierci. Doktor Rieux jest przykładem osoby, która zawsze stawia się w sytuacji innego człowieka i dzięki temu stara się pomóc jak tylko może.

       Człowiekiem, który dobro innych stawiał ponad swoim jest Gustaw Herling Grudziński w swoim dziele „Inny świat”. W sowieckim łagrze każdy człowiek próbował po prostu przetrwać. Jedni chcieli żyć, kosztem innych, a drudzy starali się po prostu pomagać i dodawać otuchy. Postacią pozytywną w obozie był sam Grudziński. Był on człowiekiem, który chciał dobrze dla innych i nie zważał na siebie. Zaproponował on małżeństwo generalskiej doczce, by móc ją ochronić. Chciał iść za Kostylewa na Kołynę, by tamten mógł spotkać się z matką. Dzielił się żywnością ze współwięźniami. Większość mieszkańców obozu nie pomyślałaby nawet, by oddać choćby małą porcję swego jedzenia. Grudziński uważał, że niesienie pomocy to żadne bohaterstwo, a po prostu ludzki odruch i obowiązek.

       Ludzie są gotowi na poświęcenie własnego dobra na rzecz innych. Najważniejsze jest to, żebyśmy odczuwali potrzebę niesienia pomocy. Ludzie wrażliwi na cierpienie innych są osobami godni naśladowania i zapamiętania. Cierpienie jest poniekąd wpisane w nasze życie i dlatego tak ważne jest, by istnieli tacy ludzie, którym nie będzie ono obojętne.