Gabriela Zapolska to pseudonim Marii G. Janowskiej z domu Korwin-Piotrowskiej. Inne pseudonimy, którymi się posługiwała, to: Józef Maskoff, Walery Tomicki. Zapolska urodziła się 30 marca 1857 roku w Podhajcach pod Łuckiem, zaś zmarła 21 grudnia 1921 roku we Lwowie. Była dramatopisarką, autorką powieści i noweli. Wywodziła się z zamożnej rodziny mieszczańskiej, została nieszczęśliwie wydana za mąż. W 1881 roku zerwała wszelkie kontakty z mężem i rodziną. Pozostawiona sama sobie bez środków do życia współpracowała z "Gazetą Krakowską" i zarabiała jako aktorka (już jako Gabriela Zapolska). Występowała na krakowskich, lwowskich i poznańskich scenach, była aktorką galicyjskich zespołów wędrownych. Zawodowy niefart zmusił ją do wyjazdu do Paryża w 1889 roku - liczyła tam na sukces artystyczny. Jednakże we Francji grywała tylko niewielkie role w teatrzykach bulwarowych, a od 1895 roku także w modernistycznym Theatre de l'Oeuvre. Choć nie odniosła spodziewanego sukcesu, ważne były kontakty nawiązane z nowatorskimi grupami teatralnymi, z malarzami tworzącymi grupę nabistów oraz z polskimi emigrantami o poglądach socjalistycznych.
Gdy wróciła do kraju, odnosiła pewne sukcesy podczas występów w teatrzykach ogródkowych w Warszawie, grupach objazdowych, w krakowskim teatrze pod dyrekcją T. Pawlikowskiego w latach 1897 - 1898 i 1898 - 1899. Jednak spory z dyrektorami teatralnymi spowodowały jej rezygnację ze sceny, choć gra była jej życiową pasją. W latach 1900 - 1901 pisała felietony do "Słowa Polskiego" (znany cykl "Przez moje okno") i recenzje teatralne. W 1902 roku objęła prowadzenie krakowskiej szkoły dramatycznej, która w następnym roku występowała jako Scena Niezależna. Ciągle też współpracowała z krakowską prasą (felietony do "Nowej Reformy" i recenzje teatralne do "Ilustracji Polskiej"). W 1904 roku przeprowadziła się do Lwowa, gdzie z mężem, malarzem S. Janowskim stworzyła wędrowną grupę aktorską, która występowała na prowincji galicyjskiej w latach 1907 - 1908 jako Teatr Gabrieli Zapolskiej. Następnie przez rok pisała felietony do "Słowa Polskiego" i "Wieku Nowego". W latach 1912 - 1913 Zapolska pracowała jako kierownik literacki Teatru Premier.
Twórczość Gabrieli Zapolskiej zaliczyć można do nurtu naturalistycznego. Najważniejszym tematem jej utworów jest kwestia emancypacji kobiet. Kobiece bohaterki są bardzo przekonująco i emocjonalnie nakreślone. Pisarstwo było sposobem na dodatkowe dochody, podczas gdy prawdziwą miłością Zapolskiej pozostało aktorstwo i teatr. Tworzyła dużo i w pośpiechu, dlatego jej powieści i nowele są czasem niedbałe i niedopracowane. Zaś sceniczne wyczucie sprawiło, że dramaty jej autorstwa są bardziej charakterystyczne i dojrzalsze, bardziej klarowne i odznaczają się wyższym poziomem. Najciekawsze utwory dramatyczne stworzyła Zapolska na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku: "Moralność pani Dulskiej" (1907), "Ich czworo" (1912), "Panna Maliczewska" (1912).
Dramaty Zapolskiej - przede wszystkim "Moralność pani Dulskiej" i "Panna Maliczewska" - pokazują skrytykowaną przez autorkę obłudę mieszczańską oraz inne wady tej grupy społecznej. Literatura nurtu naturalistycznego bardzo często atakowała mieszczan jako ludzi zakłamanych i obłudnych, zacofanych i myślących stereotypowo. Akcja dramatów zawiera liczne elementy komediowe i farsowe. Poszczególne wydarzenia stanowią jedynie tło dla pokazania ludzkich charakterów, powodują też wyraziste reakcje na nowe okoliczności.
Oprócz tematyki mieszczańskiej Zapolska napisała także dramat historyczny - "Sybir" (1900) i społeczny - jednoaktówka "W Dąbrowie Górniczej" (1899), stworzyła też współczesną komedię o problemie starzenia się - "Skiz" (1909).
