1934 - 1976
Stanisław Grochowiak był wybitnym polskim poetą, prozaikiem, dramatopisarzem i publicysta. Urodził się w 1934 roku w Lesznie Wielkopolskim, zmarł w Warszawie w 1976 r. Studia polonistyczne odbywał w Poznaniu i Wrocławiu. W roku 1955 osiadł na stałe w Warszawie. Współpracował z wieloma czasopismami i wydawnictwami (Instytut Wydawniczy "PAX", czasopisma "Za i przeciw", "Współczesność", "Nowa Kultura", "Kultura", "Poezja", "Miesięcznik literacki"). Jako poeta zadebiutował w 1956 roku tomikiem "Ballada rycerska". Później ukazały się kolejne: "Menuet z pogrzebaczem" (1958), "Rozbieranie do snu" (1959), "Agresty" (1963), "Polowanie na cietrzewie" (1972), "Bilard" (1975, " Haiku-images" (1978). Jest też Grochowisk autorem powieści i opowiadań: "Plebania z magnoliami" (1957), " Lamentnice"(1958), " Trismus"(1963) oraz dramatów: "Szachy" (1962), "Partia na instrument drewniany" (1962), "Chłopcy" (1966), "Dialogi" (1976). Został zapamiętany jako wyraziciel estetyki pokolenia "Współczesności", buntował się przeciwko zakłamaniu, konformizmowi, sztuczności i konwencjom obyczajowym swoich czasów. Antyestetyczna postawa, przedstawianie brzydoty, choroby została przez Przybosia nazwana "turpizmem" . Termin ten przyjął się jako określenie kierunku w poezji, skupiającego się na odrażających zjawiskach życia. Fascynacja brzydotą w poezji Grochowiaka wyrażała się niejednokrotnie w formach zaczerpniętych baroku (koncept, kontrast, groteska)
