Maria Skłodowska - Curie (1867 - 1934) była wybitnym naukowcem, oddanym bez reszty swoim badaniom. Przez wiele lat pracowała nad zjawiskiem promieniotwórczości, efektem tych starań było miedzy innymi odkrycie dwóch pierwiastków; radu i polonu. Po latach ciężkiej pracy, wyrzeczeń i narażania zdrowia jej działalność została doceniona, czego wyrazem było między innymi dwukrotne przyznanie jej Nagrody Nobla.

Maria Skłodowska urodziła się 7 XI 1867 roku. Dorastała w Warszawie w domu rodzinnym przy ulicy Freta 16., miała troje starszego rodzeństwa, siostry: Zofię (zmarła w wieku czternastu lat na tyfus), Bronisławę (również wybrała karierę naukową, uzyskała tytuł doktora medycyny, zamieszkała w Zakopanym, gdzie kierowała, założonym wspólnie z mężem, Kazimierzem Dłuskim, sanatorium dla gruźlików) oraz brata Józefa (doktor medycyny, wieloletni ordynator szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie). Tradycje naukowe były w rodzinie Skłodowskich silne. Ojciec, Władysław Skłodowski, był nauczycielem i wykładowcą matematyki i fizyki, matka Bronisława z domu Bogunka, pełniła funkcję przełożonej pensji dla dziewcząt. Cała czwórka ich dzieci dorastała w atmosferze szacunku dla nauki. Edukacji poświęcano dużo czasu i uwagi.

Maria Skłodowska uczęszczała do prywatnej szkoły, później po śmierci jej matki (1877 r.), kiedy sytuacja finansowa rodziny znacznie się pogorszyła, przeniosła się do rosyjskiego gimnazjum. Po ukończeniu szkoły średniej dokształcał się samodzielnie. W kraju nie mogła kontynuować nauki na wyższym szczeblu, dlatego w 1891 roku wyjechał do Paryża. Tam uczyła się w bardzo ciężkich warunkach, brakowało jej pieniędzy nawet na jedzenie, a musiała jeszcze opłacać naukę. Mimo wszystko ukończyła tam dwa licencjaty - z fizyki i matematyki. Po studiach na krótko wróciła do Warszawy, jednak nie miała tam możliwości prowadzenia badań naukowych (na UW w ogóle nie kształcono kobiet), wróciła więc do Paryża.

Wkrótce potem poznała Piotra Curie profesora w Szkole Przemysłowej Fizyki i Chemii w Paryżu. Połączyła ich wspólna pasja, oboje byli zafascynowani światem przyrody. Po krótkim okresie narzeczeństwa, w roku 1895 Maria Skłodowska wyszła za mąż za Piotra Curie. Łączyło ich uczucie i życie zawodowe. Związek ten zaowocował dwójką dzieci, Ireną, która również została naukowcem i podobnie jak matka otrzymała za swoje dokonania Nagrodę Nobla i Ewą, znaną między innymi jako autorkę biografii swojej matki.

W 1897 roku Maria Skłodowska- Curie podjęła się badań eksperymentalnych, w ramach przygotowań do pisania pracy doktorskiej. Przedmiotem jej zainteresowania są niewidzialne promienie, emitowane przez sole uranu. W tym czasie Piotr Curie pracował nad kryształami, jednak prace żony i jej przypuszczenie, że w tych solach może istnieć jakiś nie odkryty dotąd pierwiastek, obudziły jego ciekawość, tak że porzucił własne badania i podjął się współpracy z Marią. Zadanie nie jest łatwe, państwo Curie nie posiadali żadnego laboratorium, pracowali w zwykłej, nie ogrzewanej szopie posługując się często wręcz prymitywną aparaturą. Jednak wysiłek opłacił się, po trzech latach ciężkiej pracy odkryli rad - nieznany dotąd pierwiastek, posiadający znacznie silniejsze (około 400 razy ) właściwości promieniotwórcze niż tlenek uranu.

Sukces zmobilizował ich do dalszych wysiłków badawczych, które doprowadziły ich do odkrycia w 1898 roku kolejnego pierwiastka - polonu (nazwanego tak na cześć ojczyzny Marii).

Dalsze prace koncentrują się na wydzieleniu z rudy radu w czystej postaci. Ich działania badawcze nabierały rozmachu, żeby wydzielić rad, sprowadzali całe tony (łącznie około ośmiu) radioaktywnej smółki uranowej. W 1903 roku udało im się osiągnąć kolejny cel, otrzymali decygram czystego chlorku radu. W grudniu 1898 roku państwo Curie są gotowi przedstawić wyniki swych badań paryskiej Akademii Umiejętności. Ogłaszają wówczas odkrycie właściwości chemicznych radu.

Latem 1899 roku Maria i Piotr przebywają w Zakopanym u siostry Bronisławy. Rok 1903 przyniósł Marii tytuł doktora i nagrodę Nobla, którą przyznano obojgu małżonkom za odkrycie zjawiska promieniotwórczości.

W 1906 roku w wieku 47 lat ginie piotr Curie. Maria Mimo żałoby i osamotnienia kontynuuje prace badawcze, które prowadzą ją w końcu do wyodrębnienia czystego radu i radu w stanie metalicznym. Za te osiągnięcia w 1911 r. po raz drugi zostaje jej przyznana Nagroda Nobla.

W 1914 roku wybuchła pierwsza wojna światowa, Maria Skłodowska-Curie podjęła wówczas działania na rzecz rannych żołnierzy, organizując pomoc sanitarną, a przede wszystkim stacje rentgenowskie.

Po wojnie podjęła starania, zmierzające do rozbudowania Instytutu Radowego. Pragnęła też powołać do istnienia podobną placówkę w Polsce. zamierzenie dochodzi do skutku i 1932 roku z jej inicjatywy powstaje w Warszawie Instytut Radowy, który prowadził zarówno działalność leczniczą jak i naukową.

Maria Skłodowska jako pierwsza kobieta otrzymała etat wykładowcy Uniwersytecie Paryskim, przepracowała tam 40 lat. Była członkiem ponad stowarzyszeń naukowych, odbyła wiele podróży, wygłaszając wykłady (m.in. w Stanach Zjednoczonych).

Zmarła 4 lipca 1934 roku o godzinie czwartej nad ranem. Bezpośrednia przyczyną zgonu była choroba krwi. Po wielu latach spędzonych wśród pierwiastków promieniotwórczych organizm nosił liczne ślady. Jej ciało złożono obok zwłok męża w jego rodzinnej miejscowości - Sceaux.

Była człowiekiem nauki, działała głównie na polu fizyki i chemii, a jednocześnie wyznawała wartości humanistyczne, wierzyła w moc nauki i siłę ludzkich wartości:

"Nie można mieć nadziei na skierowanie świata ku lepszym drogom, o ile się jednostek nie skieruje ku lepszemu" - Maria Skłodowska- Curie.