Aleksander Fredro urodził się 20 czerwca 1793 roku, w Surochowie, w zaborze austriackim.

W dzieciństwie mieszkał w Bieńkowej Wiszni, niedaleko Lwowa.

Jako szesnastoletni młodzieniec, wstąpił do wojska, księcia Józefa Poniatowskiego.

Uczestniczył w kampanii 1812 roku, gdzie ciężko chory na tyfus trafił do rosyjskiego więzienia. Po sześciu miesiącach, udało mu się zbiec. Brał udział w kampanii francuskiej i pruskiej. W roku 1814 podał się do dymisji.

Został odznaczony krzyżem Virtuti Militari i Legią Honorową.

Fredro uczył się jako dziecko tylko u prywatnych guwernerów, nie uczęszczał do szkoły.

Jego twórczość można podzielić na dwa etapy. Pierwszy charakterystyczny, to tworzenie komedii: "Mąż i żona", "Śluby panieńskie", "Pan Geldhab", "Pan Jowialski", "Zemsta", "Dożywocie", "Damy i Huzary", "Gwałtu, co się dzieje". To okres jego najlepszych utworów, które kanwą przypominają wodewile i komedie francuskie.

W 1835 roku Seweryn Goszczyński w "Powszechnym Pamiętniku Nauk i Umiejętności", skrytykował twórczość komediopisarza zarzucając mu "nienarodowy charakter twórczości" i brak talentu literackiego. Fredro postanawia przerwać twórczość pisarską i przez 15 lat pisze tylko "do szuflady". Drugi etap pisarski to lata 1855 - 1868, i utwory: "Wielki człowiek do małych interesów", "Rewolwer", "Wychowanka", "Pan Benet".

W swoich komediach, pokazywał mieszczaństwo, jego dowcip zbudowany był na wykorzystaniu sytuacji komicznych. Ukazuje, rosnącą siłę pieniądza, o swobodzie obyczajów, "romantycznej" miłości.

Był mistrzem w budowie charakterystyki postaci, kształtowaniu akcji i komicznych wypowiedzi bohaterów. Jego komedie to typowe komedie charakterów, gdzie śmiech wywołuje zachowanie postaci. Stanisław Koźmian, napisał o nim "Uratował Polskę od ogólnej melancholii".

Aleksandra Fredrę, określa się często "nieromantycznym romantykiem".

W romantyzmie mamy do czynienia z miłością, której cechy, są w komediach Fredry poddane ocenie. Romantyczny kochanek, który powinien cierpieć i przeżywać swoją nieszczęśliwą miłość, w utworach Fredry, nie jest zrozpaczony, nie jest typem bohatera werterowskiego.

"Nie bądź Gustawem - lecz kochaj wesoło.

Te elegije i miłosne żale

Młodej dziewczyny nie podbiją wcale;".

Jego dowcipne spojrzenie na rzeczywistość, możemy zauważyć w "Ślubach Panieńskich". Akcja utworu, umiejscowiona jest w domu pani Dobrójskiej, na wsi pod Lublinem. Czas wydarzeń to 12 godzin, od poranka do późnego popołudnia. Postacie, występujące w komedii to pani Dobrójska, jej córka Aniela, siostrzenica Klara, sąsiad i dawny adorator pani Dobrójskiej Radost, jego bratanek Gustaw, Albin, który jest zakochany w Klarze, oraz służący Jan.

W pierwszym akcie komedii, poznajemy Gustawa, który nudząc się w domku na wsi, udaje się na bal do karczmy Pod Złotą Papugą i tam spędza noc. Pomimo próśb swego stryja, aby więcej się tam nie pokazywał, stwierdza, ze i tak będzie tam bywał. Fredro pokazuje komizm tego bohatera, porównując go do Gustawa z IV części "Dziadów" Adama Mickiewicza. Gustaw, cierpi z powodu nieszczęśliwej miłości, z powodu zawodu miłosnego popełnia samobójstwo. Gucio, raczej poszukałby sobie nowej wybranki serca. Pokazuje działanie przeciwstawne używając zdrobnienia imienia postaci. Gucio jest typowym amantem. Lubi przebywać z kobietami, flirtować z nimi, wikłać się w krótkie romanse. Nie jest chętny, do zawarcia związku małżeńskiego, raczej stara się "korzystać z życia" kawalera.

Jakże odmienna postawa od Gustawa, który wyobcowany, osamotniony nie widzi możliwości dalszego życia bez ukochanej.

Drugim bohaterem, który ma w sobie elementy parodii jest Albin. Jest zakochany do szaleństwa w Klarze. Jest nieszczęśliwy, ponieważ dziewczyna jest nieczuła na jego uczucie. Albin, jest płaczliwy, użalający się nad sobą, żałosny. Jest parodią postaci bohatera werterowskiego, który przez nieszczęśliwą miłość próbuje odebrać sobie życie. Postać Fredry, również myśli o samobójstwie, ale wywołuje to raczej efekt komiczny.

To Albin, chodzi ciągle wzdychając, szlocha. Gucio słysząc jego kroki mówi: "Już czuję wilgoć, zbliża się fontanna". To Albin jest człowiekiem, który nie daje sobie rady w życiu. Klara jest osobą dynamiczną, która wie, czego chce. To przeciwieństwo adoratora i jego wybranki, również jest komiczne. Aniela, kandydatka na żonę Gucia, jest spokojna i cicha.

Obie bohaterki przyrzekają, że nigdy nie wyjdą za mąż. Taka postawa również jest niespotykana w romantyzmie.

W drugim akcie, stryj mówi Guciowi o przyrzeczeniu Klary i Anieli. Ta wiadomość powoduje, że bratanek uświadamia sobie, ze jest zakochany w Anieli. Zmienia się jego postawa życiowa, z lubiącego zabawę młodzieńca, w człowieka pragnącego miłości i ustabilizowanego życia. Jest inny, niż Gustaw z "Dziadów", który zrezygnowany myśli o samobójstwie. Gucio walczy o swoja miłość i nie poddaje się.

Fredro pokazuje miłość jako uczucie, które jest spełnione radosne, skłaniające do działania.

Jest przeciwieństwem miłości romantycznej, która jest pełna tajemnic, mroczna, doprowadzająca do klęski.

Fredro, swoją komedię zatytułował "Śluby Panieńskie", dając podtytuł Magnetyzm serca. Mesmeryzm, to teoria dr Mesmera z XVIII wieku, która mówiła o "uniwersalnym fluidzie", który ma każdy człowiek i który przyciąga innych jak magnes. Kobieta i mężczyzna, na których działa nie mogą się oprzeć uczuciu, jakie wywołuje. Nie są wtedy ważne, ani stan majątkowy, wiek, czy wykształcenie.

Fredro ten fakt wykorzystał w swojej komedii. Opisuje takie uczucie, które nie może być niczym stłumione, któremu nic nie może przeszkodzić. Porusza również problem kojarzenia przyszłych małżonków przez osoby postronne. Pokazuje, że nie należy nikomu wybierać partnera na całe życie.

W trzecim akcie, Gucio zwierza się Anieli, że kocha inną dziewczynę, o tym samym, co ona imieniu. Dziewczyna postanawia pomóc młodzieńcowi. Dochodzi do wniosku, że śluby, jakie złożyły z Klara nie dadzą szczęścia. Lepsza jest miłość.

W czwartym akcie Gucio prosi dziewczynę, aby pomogła napisać mu list miłosny. On sam nie może tego zrobić, ponieważ skaleczył się. Mówi też, że Radost chce pojąć za żonę Klarę, jeśli on nie zwiąże się z Anielą. Kiedy dowiaduje się o tym Klara stwierdza : "Wolę klasztor… albo Albina". Sama również już nie chce dochować ślubów, ale zwraca się ku Albinowi. Guci mówi na dodatek, że teraz Albin nie kocha Klary, tylko Anielę.

Radost, który pojawia się na obiedzie obserwuje obecnych i nie może wyjść ze zdziwienia, jak zmieniło się zachowanie wszystkich obecnych:

"Aniela, jakaś drżąca, to blednie, to płonie;

Matka oka nie spuszcza, wzrok w jej córce tonie;

Klara śmieje się trzepie, lecz ciągłym przymusie;

Albin wszystkie już kwiatki, przeliczył w obrusie".

Albin jest wdzięczny Guciowi za dobre rady, który namówił go, aby udawał, że nie kocha Klary. Gustaw dowiaduje się, że Aniela go kocha. Klarze doradza, aby związała się z Albinem.

Fredro, w swojej komedii wątek oparł na intrydze, która stworzył Gucio. Na koniec wszystko wyjaśnia się i następuje szczęśliwe zakończenie.

"Śluby Panieńskie", nawiązywały do tzw. komedii miłości. Wywodzi się ona z francuskiego dramatu, za jej twórcę uznano Pierra Marivauxa. Opowiadały one, o miłości, od jej początku, aż do małżeństwa.

W komedii Aleksander Fredro, ukazuje miłość szczęśliwą, pełną radosnych zdarzeń. Przeciwstawia taki obraz miłości, przeciwko miłości romantycznej, która jest mroczna i nic dobrego sobą nie wnosi.

Zdobył się tutaj, na otwarta polemikę, dotyczącą ideałów romantycznych. W sposób inteligentny i bardzo błyskotliwy, potrafił je skrytykować.

Użył gier słownych, które uatrakcyjniają wypowiedzi. Często znajdziemy również sentencje, przysłowia i aforyzmy.