Adam Mickiewicz przyszedł na świat 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu, mieścinie położonej niedaleko Nowogródka. Jego rodzina nie była najbogatsza, jakkolwiek należała ona do stanu szlacheckiego.

Utrzymanie rodziny spoczywało na barkach ojca, który pracował jako adwokat w sądzie w Nowogródku. Gdy zmarł, sytuacja finansowa rodziny stała się nie do pozazdroszczenia.

W roku 1815 Adam kończy gimnazjum prowadzone przez ojców dominikanów w Nowogródku. W tymże roku wyrusza do Wilna na studia.

W 1819 roku współtworzy wraz grupą przyjaciół Towarzystwo Filomatów (Towarzystwo Przyjaciół Nauk). W tym roku kończy studia i podejmuje pracę nauczyciela w gimnazjum w Kownie, która jest formą odrobku stypendium, dzięki któremu utrzymywał się podczas trwania nauki na uniwersytecie. W tym okresie nawiązuje również romans z Marylą Wereszczakówną, który przemianie się w wielką miłość. Niestety panna wychodzi za mąż za Wawrzyńca Puttkamera, co poeta bardzo przeżywa.

W 1822 roku wydaje tom poetycki zatytułowany Ballady i romanse, którego data ukazania się jest uznawana za początek romantyzmu w Polsce.

Rok później wychodzi jego następny tomik poezji, w którym znajduje się powieść poetycka zatytułowana Grażyna oraz druga i czwarta część Dziadów.

W 1824 zostaje zesłany w głąb Rosji za udział w tajnych organizacjach studenckich. Podczas pobytu w niej pisze Sonety krymskie oraz Konrada Wallenroda. W 1829 opuszcza imperium Romanowów, dzięki wstawiennictwu przyjaciół. Rozpoczyna się jego okres podroży po Europie (Niemcy, Czechy, Szwajcaria, Włochy). Poznaje podczas nich rodzinę Ankwiczów i nawiązuje romans z Ewą - Henriettą, piękna i młodą przedstawicielką tej familii.

W Dreźnie, po upadku Powstania Listopadowego, pisze trzecią część Dziadów, a następnie udaje się do Paryża, który staje się w owym czasie centrum życia emigracji popowstaniowej. Zostaje tutaj redaktorem pisma Pielgrzym Polskie.

W roku 1834 ukazuj się jego najbardziej znane dzieło, czyli Pan Tadeusz..

W 1834 poślubia Celinę Szymanowską, z która ma gromadkę dzieci. W roku 1839 rozpoczyna wykłady z literatury łacińskiej na uniwersytecie w Lozannie. Rok później otrzymuje stanowisko profesora na wydziale Języków i Literatur Słowiańskich Collège de France.

W roku 1855 udaje się do Istambułu, aby pomóc tam w formułowaniu pułków polskich, mających wziąć udział w wojnie krymskiej. Zapada na chorobę, prawdopodobnie cholera, i oddaje ducha dnia 26 października. Jego ciało zostaje przewiezione do Paryża, gdzie zostaje pochowane na cmentarzu w Montmorency.