"Zbudziłem się pewnego ranka i znalazłem, że stałem się sławny" - stwierdził George Byron. Przed sławą zaś było niewesołe dzieciństwo, trudna młodość i wiele przeszkód, które trzeba było pokonać, by stać się sobą -nieokiełznanym człowiekiem, który sprzeciwiał się wszelkim ograniczającym go normom i stał się legendą już za życia.

George Byron - biografia

Przyszły czołowy skandalista i najbardziej naśladowany twórca epoki urodził się 22 stycznia 1788 roku w Londynie, jako dziecko dwojga barwnych osobowości, których małżeństwo nie należało do łatwych, a dom do spokojnych. Ojciec zwany "szalonym Jackiem" był hazardzistą i hulaką, a matka miała tendencje do gwałtownych skoków nastroju, bazujących na granicy choroby psychicznej. 

W domu Byronów się nie przelewało, "szalony Jack" bowiem utracił posag swej żony i przyszły twórca dorastał w ubóstwie. Nie to jednak było źródłem jego towarzyskiej izolacji, a kalectwo, które od urodzenia stało się udziałem syna państwa Byronów. Przyszłe bożyszcze kobiet miało z racji popełnienia przez lekarza błędu w trakcie porodu krzywą stopę, co spowodowało, że przez resztę życia Byron kulał. 

Z czasem zaczęto i w tym fakcie dopatrywać się elementu pociągającego i tworzącego całokształt jego mrocznego wizerunku. Ale w dzieciństwie oraz we wczesnej młodości kulawego chłopca o mrocznej urodzie postrzegano jako obiekt do drwin, mawiając o nim, że jest "kulawym diabełkiem lady Byron" i odrzucano. Wszystko to spowodowało, że zakompleksiony a dumny chłopak z premedytacją zaczął odcinać się od reszty świata wgłębiając się w swój własny. 

A gdy pierwsza dziewczyna, która podbiła jego serce, wyśmiała czynione jej w towarzystwie sugestie, że młody George się w niej kocha, kwitując je słowami: A cóż ja mogłabym widzieć w tym kulawym chłopcu?, zraniony do żywego przyszły twórca zapałał niechęcią do świata kobiet, na których - jak mawiano - przez resztę życia się mścił. To, że któregoś dnia rodzina otrzymała tytuł lordowski oraz majątek, odziedziczony niespodziewanie w spadku po zmarłym dziadku stryjecznym (znanym jako awanturnik, "niegodziwy lord" i pijaku), zupełnie odmieniło sytuację towarzyską przyszłego twórcy. Ale to, że rodzina Byronów nagle zaczęła być rozchwytywaną i pożądaną przez towarzystwo i panny na wydaniu, nie zmieniło już ukształtowanej osobowości odrzucanego wcześniej chłopaka, który w pogardzie miał zmienne towarzystwo salonowe i postanowił na zawsze być niezależny od jego opinii. 

 Jako młody człowiek zaczął prowadzić burzliwy żywot bon vivanta, który nie żałując sobie żadnych przyjemności życiowych, jednocześnie zaczął pisać oraz zgłębiać literaturę - z reguły po przehulanych nocach siadał do pracy o świcie. Mając 21 lat ruszył w podróż i to romantyczny dziennik z tej podróży (czyli kultowe i naśladowane po wielokroć Wędrówki Childe Harolda) uczynił go tak sławnym i pożądanym. 

Byron, za nic mając sobie opinię i akceptację świata, wielokrotnie narażał się na ostracyzm towarzyski. Jego namiętności sięgały zarówno w kierunku spełnienia z kobietami, jak i mężczyznami, a eksperymenty z różnymi środkami odurzającymi rujnowały mu reputację. Jednak nic nie uczyniło tego w stopniu równym, jak romans ze swą przyrodnią siostrą, Augustą. Nie był to zwykły romans, odkryta po latach od narodzin starsza siostra Augusta została miłością życia poety. 

Mężatka, również zauroczona swym sławnym bratem, nie kryła łączących ją z nim stosunków, urodziła mu także córkę. Jednocześnie, gdy skandal wokół ich kazirodczego związku narastał do wielkich rozmiarów, nakłoniła brata do poślubienia innej kobiety, Anny Izabelli Milbanke. Małżeństwo to - czemu trudno się w sumie dziwić - okazało się katastrofą. Już sam fakt, że w podróży poślubnej nowożeńcom towarzyszyła Augusta, z którą to młody małżonek spędzał więcej czasu niż z żoną, był fatalnym początkiem dalej jeszcze gorzej układającego się małżeństwa. 

Żona urodziła poecie kolejną w jego życiu córkę, ale rozwód był tylko kwestią czasu. Demonstracyjne obnoszenie się ze stosunkami łączącymi go z siostrą, podejrzenia o związki poety z rewolucjonistami, satanistami i jeszcze wiele innych bulwersujących opinię publiczną skandali - wszystko to spowodowało, że czołowy angielski romantyk musiał opuścić Wyspy Brytyjskie. Od tej pory rozpoczął się etap wędrówek poety po świecie, gdzie czasami zatrzymywał się na dłużej. Tak było np. we Włoszech, gdzie poeta mieszkał czas jakiś i gościł nawet swych przyjaciół - bo prawdziwa przyjaźń łączyła Byrona ze znanym niemalże równie jak on sam Percym Shelleyem oraz jego żoną, Mary i jej siostrą, Claire, z którą miał jeden ze swych licznych romansów i kolejną, trzecią już córkę. 

Owocem eksperymentów spirytystycznych z serwowaniem sobie wszelkich dostępnych dla Byrona narkotyków (zapewniał mu je "doktor" Polidori, zauroczony poetą niedoszły adept pisarstwa) będzie "Frankenstein" Mary Shelley oraz - w przyszłości - mniej uznany "Wampir" pióra zaszczyconego towarzystwem wielkich twórców epoki doktora. Byron nie tylko sam tworzył, ale swym życiem i grą z doświadczeniami najbardziej skrajnymi inspirował innych. 

Gdziekolwiek pojawiał się, tam stawało się to wydarzeniem towarzyskim i poecie ciężko było opędzić się od wielbicieli oraz wszystkich żądnych sensacji. Znużony tym twórca odnalazł tymczasem inne cele w swym życiu - zaangażował się w działania na rzecz innych, i to na wielką skalę. Najpierw była to sprawę wyzwolenia i zjednoczenia Italii. Potem zaś, na wieść o powstaniu Greków przeciw Turcji, przejęty ideą walki w imię wolności uciśnionych, wyruszył do Grecji, gdzie niemalże stanął na czele powstania, a przez Greków bezsprzecznie uznawany był za bohatera ich walki o niepodległość. 

Na przeszkodzie czynom wojennym stanęła śmierć poety - zaledwie w wieku 36 lat, przeżywszy życie tak, że jego mózg badany po śmierci, był zniszczony niby mózg starca, lord George Gordon Noel Byron umarł na febrę. Wśród Greków jego pamięć jest tak czczona, że do tej pory jedna z dzielnic Wielkich Aten Vironos, nosi miano Dzielnicy Byrona.

George Byron - twórczość

Wśród dzieł najbardziej kształtujących obraz epoki romantyzmu, to właśnie dzieła Byrona wymienia się jako te najbardziej znaczące - szeroko rozumiane pojęcie bajronizm zawiera w sobie moc inspiracji, jaką emanował ten twórca na sobie współczesnych. Nie byłoby romantyzmu w takim kształcie, w jakim go znamy, gdyby nie dzieła takie jak:

 

·         1807 - Godziny bezczynności - tomik debiutancki

·         1808 -Angielscy poeci i szkoccy recenzenci - poemat

·         1812 - Wędrówki Childe Harolda - dygresyjny poemat opisujący podróż

·         1813 - Giaur, Narzeczona z Abydos - powieści poetyckie

·         1814 - Korsarz, Lara,

·         1815 - Oblężenie Koryntu,

·         1816 - Paryzyna,

·         1817 - Żale Tassa, Manfred,

·         1819 - Mazepa, Proroctwo Dantego,

·         1820 - Marino Filiero,

·         1821 - Kain, Dwaj Oskarowie, Sardanapal,

·         1822 - Nieba i ziemia, Wizja sądu,

·         1823 - Wyspa, Wiek brązu oraz Don Juan.