Barok stał się epoką, w której zachwiana została pozycja człowieka w dotychczasowym świecie. Rozpoczęła się walka z samym sobą, z pokusami świata doczesnego, walka między dobrem a złem. Poezja barokowa jest często taką właśnie tematyką przesycona.
Sięga po nią również poeta polski Mikołaj Sęp- Sarzyński ( 1550- 1581). Można go nazwać poetą przełomowym. Życie jego i twórczość przypada jeszcze na epokę renesansu, tematyką zaś wielokrotnie wychodzi poza renesans, sięgając epoki baroku i właśnie jako metafizyczny poeta barokowy, jest nam znany. Jego twórczość wydana została po jego śmierci jako "Rytmy albo wiersze polskie" (1601).
Dwa sonety M. Sępa - Sarzyńskiego "O nietrwałej miłości rzeczy świata tego" oraz "O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem" najlepiej oddają poglądy tego poety na temat człowieka, świata oraz Boga. Człowiek jest "…wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie", jest istotą przeżywającą wewnętrzne rozterki, pełen jest dylematów, jest rozdarty, skazany na pokusy świata, który zwodzi, który jest jedynie przeszkodą w osiągnięciu szczęścia, jakim jest Bóg - "Król powszechny, prawdziwy pokój
Zbawienia mego". Życie ludzkie to "…bojowanie byt nasz podniebny", to ciągła walka z sobą samym, z szatanem, to droga ku Bogu.
