Epos antyczny jest starożytnym gatunkiem epickim reprezentowanym między innymi przez takie dzieła jak: "Iliada" i "Odyseja" Homera oraz "Eneida" Wergiliusza. Epos to obszerny utwór pisany heksametrem, podzielony na księgi lub pieśni, w którym osobą mówiącą jest wszechwiedzący i obiektywny narrator, prowadzący swój wywód w patetycznym stylu. Treść właściwa jest poprzedzona inwokacją, czyli zwrotem do muzy, którego celem jest prośba o zesłanie na autora natchnienia. Eposy starożytne były zapełnione barwnie przedstawionymi postaciami ludzi, bohaterów, ale i bóstw, które w znaczący sposób wpływały na akcję. Opiewały przełomowe, doniosłe wydarzenia w dziejach danego narodu.
Cechą eposów była tendencja do dokładnego, plastycznego opisu danych elementów rzeczywistości, co składało się na retardacje akcji, która miała podtrzymać słuchacza, bądź czytelnika w napięciu, wywołanym oczekiwaniem na dalszy rozwój wydarzeń. Cechą eposów Homera były tzw. porównania homeryckie, o niezwykle rozbudowanym członie określającym, a także stałe epitety. Poruszane były w nich wątki batalistyczne, fantastyczne i przygodowe.
