Nowy Testament to zbiór 27 ksiąg, powstałych w I wieku naszej ery, pomiędzy rokiem 51 i 96.

Przedstawia on dzieje życia Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, który nauczał na terenach dzisiejszej Palestyny i Jerozolimy. Świadectwa jego działalności zostały spisane przez jego uczniów, apostołów: Marka, Mateusza, Jana i Łukasza. Angelie były spisane przez uczniów Chrystusa, opowiadają o naukach Jezusa, jego cudach i reakcjach, jakie wywoływały wśród ludzi.

Bardzo popularna jest forma przypowieści, za której pomocą były zwykle przekazywane nauki Chrystusa, w taki sposób, aby były one zrozumiałe dla szerokiego grona odbiorców. Przypowieści stanowią swego rodzaju kodeks zasad moralnych, wzorców postępowania, dzięki parabolicznym zestawieniom elementów abstrakcyjnych i elementów dostępnych zmysłom, rzeczywistości życia codziennego.

W przypowieściach są ze sobą zazwyczaj zestawione dwa wzorce postępowania ; dobry i zły, są one rysowane przejrzyście, tak aby każdy mógł uchwycić, które postępowanie jest godne naśladowania. Jednak przypowieści kryją w sobie także głębsze prawdy.

Przypowieść to gatunek dydaktyczny, mądrościowy, ich wymowa jest ponadczasowa, mówi o wzorach postępowania, które są uniwersalne, nigdy nie przemijają.

Jedną z najbardziej znanych przypowieści jest, ta która mówi o siewcy.

Sianie ziarna symbolizuje tutaj zakładanie Królestwa Bożego. Podobnie, jak ziarno nie wzrośnie na każdej glebie, tak Słowo Boże nie znajdzie wszędzie posłuchu. Zarówno ziarna zboża, jak i Słowa Boga muszą mieć odpowiednie warunki, aby wydać dobry plon.

W "Przypowieści o Miłosiernym Samarytaninie" widzimy człowieka, który jest ciężko ranny, został okradziony, jednak nikt nie chce udzielić mu pomocy. Jego sytuacja nie wzrusza nawet kapłana. Jedyną osobą, która pochyliła się nad losem nieszczęśnika był Samarytanin. Po tym, jak opatrzył jego rany zaprowadził go do gospody, tam opłacił jego pobyt, gdyż sam musiał ruszyć w drogę. Właścicielowi gospody obiecał, że jeśli koszty pobytu rannego człowieka przekroczą sumę, którą zostawia, to wówczas zwróci różnicę.

Chrystus naucza, że należy czynić tak, jak ten Samarytanin, który okazał miłosierdzie obcemu, ale potrzebującemu pomocy człowiekowi.

W "Przypowieści o Synu Marnotrawnym" widzimy syna, który wraca do rodzinnego domu, po tym, jak pewien czas temu, bezmyślnie go opuścił, tracąc na biesiady część majątku, którą przy podziale między synów przyznał mu ojciec. Był pozbawiony jakichkolwiek środków do życia, dlatego postanowił wrócić do ojca i z pokorą prosić go o to, aby pozwolił pracować mu u siebie w charakterze zwykłego sługi. Jednak ojciec ujrzawszy syna, tak bardzo się ucieszył, że od razu nakazał sługom, aby szykowali ucztę powitalną, a syna ubrali w najlepsze szaty. Zachowanie ojca jest przykładem nie tylko wielkiej miłości rodzicielskiej, ale też zdolności wybaczania, umiejętności dawania drugiej szansy, tym, którzy jej potrzebują.

Relacja ojciec i syn marnotrawny jest adekwatna do relacji, jaka zachodzi pomiędzy Bogiem i grzesznikiem.

Listy i Dzieje Apostolskie są relacją z działalności świętego Pawła z Tarsu, który był początkowo okrutnym prześladowcą wyznawców Chrystusa, jednak jego życie odmieniło się, kiedy ujrzał od Damaszkiem, zmartwychwstałego Chrystusa. Paweł podróżował po świecie, aby głosić wszędzie gdzie przebywał nauki Chrystusa.

Nowy Testament zamyka "Apokalipsa świętego Jana", zwana także "Objawieniem św. Jana". Została ona spisana na wyspie Patmos ok. 96 r. n.e. Jest to księga przepełniona różnymi zawikłanymi symbolami. Jest to proroctwo dotyczące przyszłości Kościoła Chrystusowego. Mówi o walce dobra ze złem, ostatecznym zwycięstwie Kościoła Bożego. Apokalipsa mówi także o ponownym przyjściu na świat Chrystusa. Występuje tu symbolika liczby siedem, Baranka, który otwiera księgę ludzkich przeznaczeń, plag i wojen, Sądu Ostatecznego, Nowego Jeruzalem i zaślubin Baranka. Pojawia się tez wizja czterech jeźdźców Apokalipsy; którzy symbolizują kolejno dobro, wojnę, głód i śmierć. Obecna jest też wizja walki Niewiasty ze Smokiem, który symbolizuje Szatana.