Początki greckiej poezji, choć nie liryki, wywodzą się od dzieł Homera "Iliady" i "Odysei" , utwory te to eposy bohaterskie, pisane wierszem, należące jednak ze względu na fabułę i narracje do gatunków epickich. Homer był aojdą, czyli wędrownym pieśniarzem, żył w ósmym wieku przed naszą erą, swoje dzieła tworzył w pamięci, tradycja podaje, ze był o ślepy. Dopiero dwieście lat później jego dzieła zostały spisane. Homer był dla greków wzorem doskonałości, największym artysta, wyznaczał wzory , symbolizował wielkość ich kultury.
Liryka starożytna
Safona - jednak z nielicznych poetek greckich, wybitna artystka arystokratycznego pochodzenia. Zrezygnowała z typowej roli kobiecej, nie została żoną ani matką, zamieszkała na wyspie Lesbos i otaczała się, młodymi dziewczętami. Razem wyznawały kult Afrodyty i delektowały się sztuką. Safona sama tworzyła, chętnie czytała też dzieła innych artystów. Dla młodych dziewcząt pobyt na wyspie był często okresem przygotowującym je do dalszego życia, zdobywały tam wykształcenie, po czym najczęściej powracały do świata i wychodziły za mąż.
Safona byłą twórczynią specyficznej strofy, składającej się z 4 wersów, trzy pierwsze były 11-zgłoskowe, ostatni zaś 5-zgłoskowy. Strofę taką do dziś określa się mianem strofy safickiej. Miarą tą posługiwała się później między innymi Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. Safona stałą się patronką poezji kobiecej, toteż nawiązywały do niej najczęściej poetki, Pawlikowska Jasnorzewska zatytułowała nawet jeden ze swoich zbiorów "Róże dla Safony". Z tego zbioru pochodzą następujące fragmenty:
"Jak śmiałaś pisać o różach,
Gdy historia płonęła jak bór w letnim skwarze?"
czy
"Safo śniada, Safo długooka
Natchniona!
Więc się i doczekałaś zasłużonej wzgardy
Niejakiego - Faona."
(legenda podaje, ze Faon był miłością Safony, żeglarzem, który złamał jej serce)
Tyrteusz
Zasłynął jako autor wierszy o walce, opiewał on bohaterów i podkreślał ich wielkość, jednocześnie nawoływał do walki. Był zagorzałym patriotą i głosił chwałę, tych, którzy polegli za ojczyznę. Do dziś funkcjonuje określenie poezja tyrtejska, które oznacza poezje zaangażowaną, nawołująca do włączenia się do działań zbrojnych, polskim Tyrteuszem można nazwać Władysława Broniewskiego, poetę i żołnierza, który pisał wiersze bardzo dynamiczne.
Horacy
Poeta ten tworzył w złotym okresie literatury rzymskiej, żył w I w. p.n.e., czyli wtedy, kiedy pisał także Wergiliusz i Owidiusz, filary liryki antycznego Rzymu. Poezja Horacego jest nam znana głównie za pośrednictwem twórczości Jana z Czarnolas, który często przekładał wielkiego mistrza, a także czerpał zeń inspiracje i wzory. Horacy był zwolennikiem filozofii epikurejskiej i stoickiej, głosił zasadę umiaru, złotego środka i doskonałej harmonii. Z Horacego pochodzi też motyw "Exegi monumentum" czyli pomnika trwalszego niż ze spiżu. Metafora ta oznacza nieśmiertelność twórcy, który jest wiecznie żywy w swoich dziełach.
Wergiliusz
Przez rzymian uznawany za najwybitniejszego poetę swoich czasów, zasłynął przede wszystkim jako twórca rzymskiego eposu. Wergiliusz napisał bowiem "Eneidę" , epopeje przedstawiającą początki Rzymu. Według tej wersji miasto zostało założone przez zbiegów spod Troi. Eneasz był jednym z nielicznych, którzy ocaleli w czasie rzezi, zdołała zbiec i ruszył w poszukiwanie ziemi, na której założył nowe miasto. Jeśli chodzi o formę eposu, jest ona wyraźną kopia dokonań Homera, podobnie rzecz ma się na płaszczyźnie treści, szczególnie morsie przygody Eneasza przypominają wędrówkę Odyseusza, można odnieść wrażenie, ze Eneasz stąpa po piętach wracającemu do Itaki bohaterowi.
