jeden z trzech, obok epiki i dramatu, rodzajów literackich, obejmujący utwory, w których nadrzędną rolę odgrywa podmiot liryczny, dominująca jest funkcja emotywna, a więc temat stanowią przede wszystkim wewnętrzne doznania, emocje, przekonania jednostki, a formą wypowiedzi jest monolog liryczny.
Wyróżnia się lirykę bezpośrednią, opartą na koncepcji wyznania, przy posługiwaniu się pierwszą osobą gramatyczną (elegia, tren) oraz lirykę pośrednią, gdy podmiot nie nazywa swych stanów uczuciowych, lecz ukrywa je za opisem jakichś zjawisk (liryka opisowa - K. Przerwa-Tetmajer Melodia mgieł nocnych...) lub przedstawieniem sytuacji (liryka sytuacyjna - F. Karpiński Laura i Filon). Ponadto wymienia się lirykę apelu, skierowaną do odbiorcy z wezwaniem do działania (A. Asnyk Do młodych), liryka podmiotu zbiorowego (A. Mickiewicz Pieśń filaretów), liryka maski, gdy utwór stanowi wypowiedź podmiotu fikcyjnego, ale wyrażone w nim treści można przypisać autorowi (Z. Herbert Przesłanie pana Cogito), liryka roli, gdy podmiot fikcyjny jest wyraźnie różny od autora (Z. Herbert Tren Fortynbrasa).
Ze względu na temat można wyróżnić lirykę miłosną, religijną, patriotyczną, refleksyjną, opisową itp.
